ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ. Η ΜΝΗΜΗ ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ. (ΠΛΩΤΙΝΟΣ)

Το ΕΝ υπερβαίνει τη δυνατότητα της ανθρώπινης αντίληψης, και η ανθρώπινη έκφραση θα μπορούσε μόνο να το αλλοιώσει.
Μπορούμε να πούμε κάτι γι' αυτό, αλλά δεν μπορούμε να το περιγράψουμε. Ούτε έχουμε κάποια γνώση ή διανοητική αντίληψή του. Μπορούμε να πούμε τι δεν είναι και όχι τι είναι.
Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει όνομα για το ΕΝ, είναι ανέκφραστο..
Υπάρχει πριν από την ζωή και είναι η αιτία της, εφόσον η ενέργεια της ζωής δεν προηγείται αλλά αντίθετα απορρέει από την ανέκφραστη πηγή του ΕΝΟΣ.
Ο άνθρωπος είναι ψυχή κι έχει ένα σώμα. Η φύση και η ουσία αυτών των δύο πρέπει να διαχωριστεί. Από τη στιγμή που το σώμα είναι σύνθετο, η ανάγκη δεν μπορεί να το διατηρήσει για πάντα στην ίδια κατάσταση. Η γνώση ομοίως δείχνει πως, ότι διαλύεται κατά το θάνατο, δέχεται διαχωρισμούς μιας και κάθε τι που ενυπάρχει σε κάτι, τείνει στο όλο και όμοιό του απ' όπου προήλθε. Η ψυχή λοιπόν, διαχωρίζεται κατά το θάνατο απ' το σώμα.
Λέγεται ότι η ψυχή είναι το σώμα, για το λόγο ότι το σώμα είναι ορατό. Αλλά αν μπορούσαμε να δούμε τη ψυχή, και αν μπορούσαμε να δούμε ότι περιβάλει το σώμα με τη ζωή που κατέχει, θα λέγαμε ότι η ψυχή δεν είναι με κανένα τρόπο το σώμα, αλλά αντίθετα το σώμα περιέχεται μέσα σ' αυτήν, αυτό που ρέει μέσα στο ακίνητο.
Η ψυχή λέγεται ότι υπάρχει στο σώμα όπως ο καπετάνιος σ' ένα πλοίο. Αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Γιατί αφ' ενός βρίσκεται στο πλοίο κατά τύχη και αφ' ετέρου γιατί ο καπετάνιος κυβερνά όλο το πλοίο, ενώ βρίσκεται σ' ένα μόνο μέρος του, ενώ η ψυχή κυβερνά το σώμα και είναι παρούσα παντού. Ένα καλύτερο παράδειγμα θα ήταν εάν λέγαμε ότι η ψυχή είναι παρούσα στο σώμα όπως το φως στον αέρα. Το φως είναι παρόν στον αέρα χωρίς να ανακατεύεται μ' αυτόν. Όταν το φως αποσύρεται απ' τον αέρα, μέσα στον οποίο ακτινοβολεί, αυτός (ο αέρας) δεν κρατά τίποτα απ' το φως, αλλά φωτίζεται μόνο για όσο ο αέρας παραμένει το μέσα του.
Η ψυχή δεν εισέρχεται ολοκληρωτικά στο σώμα. Το υψηλότερο μέρος μένει πάντα ενωμένο με τον νοήμονα κόσμο, ενώ το κατώτερο μέρος της παραμένει ενωμένο με τον αισθητό κόσμο.
Το ανώτερο μέρος της είναι ανεπηρέαστο από την έλξη των παροδικών απολαύσεων και οδηγεί σε μια ατάραχη ζωή. Κάθε ψυχή έχει ένα κατώτερο μέρος που είναι στραμμένο προς το σώμα και ένα ανώτερο που είναι στραμμένο προς τη θεία διάνοια.
Η ψυχή έχει διπλή δράση στη σχέση της με το πάνω και το κάτω. Με την πρώτη της ενέργεια ελέγχει το σώμα και με τη δεύτερη, μελετά τις καταληπτές οντότητες.
Η ψυχή έχει οντότητα με χαρακτηριστική φύση και ενέργειες. Μια απ' αυτές είναι η μνήμη, της οποίας η άσκηση εμποδίζεται μόνο απ' το σώμα. Όταν η ψυχή δένεται στο σώμα, ξεχνάει. Όταν διαχωρίζεται θυμάται. Γι' αυτό το λόγο, το σώμα είναι η πηγή της λήθης. Η μνήμη ανήκει μόνο στην ψυχή.
Αυτό που ονομάζεται αναπόφευκτη ανάγκη και θεία δικαιοσύνη, κυβερνά τη φύση που προκαλεί κάθε ψυχή να εισέρχεται σ' εκείνο το σώμα που έχει επιλέξει. Όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, η ψυχή πλησιάζει το σώμα σ' εκείνο όπου οφείλει να εισέλθει. Κάθε ψυχή έχει την δική της ώρα.
Ο καθένας από μας κουβαλά μαζί του αυτόν το νόμο, ένα νόμο του οποίου η ισχύς δεν πηγάζει απ' έξω, αλλά που είναι έμφυτη.
Ποιος είναι ο σκοπός της μετενσάρκωσης;
Η ψυχή κατέρχεται για να εξελίξει τις δυνάμεις της και για να στολίσει ό,τι βρίσκεται κάτω απ' αυτήν. Η ψυχή αλλάζει σώματα με τον ίδιο τρόπο που σ' ένα θεατρικό έργο ο ηθοποιός πεθαίνει, αλλά στην επόμενη σκηνή, αλλάζει ενδύματα και υποδύεται ένα άλλο πρόσωπο και επιστρέφει στη σκηνή.
Θάνατος είναι μόνο η αλλαγή του σώματος, όπως και να έχει, αυτός που αναχωρεί θα ξαναγυρίσει να παίξει..
Η Ζωή είναι ένας συνεταιρισμός της ψυχής και του σώματος. Θάνατος είναι ο χωρισμός. Τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατο, η ψυχή νοιώθει σαν στο σπίτι της.
Υπάρχουν δυο στάδια μετά θάνατο. Στο πρώτο η ψυχή έλκεται απ' το σώμα που αναπολεί ό,τι ο άνθρωπος έκανε ή υπέφερε κατά την διάρκεια της ζωής του. Στη διάρκεια του χρόνου όμως η ανάμνηση προηγούμενων ζωών θα επιτευχθεί. Για το λόγο ότι με τον καιρό η ψυχή εξαρτάται όλο και λιγότερο απ' το σώμα κι έτσι αρχίζει να θυμάται πράγματα που είχε ξεχάσει στην παρούσα ζωή.
Συναντά τις συνέπειες των προηγούμενων οφειλών της. Αυτοί που στην προηγούμενη ζωή τους, ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων, εάν καταχράστηκαν την εξουσία τους, θα γίνουν αυτοί σκλάβοι. Δεν εναπόκειται μόνο στην τύχη το να γίνει κάποιος σκλάβος, φυλακισμένος ή ατιμασμένος. Θα πρέπει να έχει διαπράξει τη βία την οποία εισπράττει.
Εάν επιθυμείς να ανακαλύψεις την διανεμόμενη δικαιοσύνη, δεν είναι αρκετό να εξετάζεις μόνο το παρόν αλλά τόσο το παρελθόν, όσο και το μέλλον. Το σύστημα αυτό ανταποδοτικότητας είναι απόλυτο, δίκαιο και σοφό. Η τάξη που κυριαρχεί στο σύμπαν είναι αιώνια. Επενεργεί στο κάθε τι ακόμα και στα μικρότερα πράγματα.
Ο Θείος νόμος είναι αναπόφευκτος και περιέχει μέσα του τη δύναμη της δικαιοσύνης. Μέσω του νόμου καθορίζεται πώς και για πόσο είναι αναγκαίο κάποιος να υποφέρει. Οι τιμωρίες που εξαγνίζουν το κακό, πρέπει να προέρχονται απ' την τάξη που κυβερνά όλα τα πράγματα. Οι κακές πράξεις τα ατυχήματα και η δυστυχία που καταπιέζουν το καλό, μπορεί να ειπωθεί ότι είναι οι συνέπειες προηγούμενων σφαλμάτων. Η παγκόσμια τάξη δεν πρέπει να κατηγορείται ως άδικη , αλλά πρέπει να επιμένουμε στη διανομή του δίκαιου. Εάν δεν καταλαβαίνουμε κάποιες πτυχές του Θείου νόμου είναι λόγω κρυφών αιτιών που διαφεύγουν της γνώσης μας.
Υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων.
Ο πρώτος αφορά τους ανθρώπους εκείνους που θεωρούν την επίγεια ζωή σαν την αρχή και το τέλος.
Ο δεύτερος αφορά αυτούς που είναι ικανοί σε κάποιο βαθμό να στρέφουν τη ψυχή τους σε πιο υψηλές αξίες.
Και τέλος υπάρχουν οι σοφοί άνθρωποι των οποίων τα μάτια στρέφονται προς το Φως..
ΠΛΩΤΙΝΟΣ ( +204 έως +270) (Επιλογή) http://www.xrysalogia.gr/

Ανάρτηση απο http://enneaetifotos.blogspot.com/2011/12/blog-post_25.html

Read More

ΜΙΑ ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!
- Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα".
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!"
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη.
Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες…
Έτσι ο αγρότης «έσφαξε την κότα» για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να «σφάξει το γουρούνι».
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλίτωσε! Πέθανε! Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να «σφάξει το βόδι».
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'-έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη...
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:
Χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας...!
Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο.
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή.
Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας.
Eίμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο...
Καλή χρονιά!!!

Aνάρτηση απο http://o-keramidogatos.blogspot.com/

Read More

Ιπ-πομαχ-οι ή Πομάκοι

Είναι οι (Ιπ)πομάχοι, με την υψηλότερη συμβολή στις νίκες του Αλεξάνδρου Του Σταυρου Θεοφανιδη Καθηγητη του Παντειου Πανεπιστημιου

(Δαυλός/236-237, Αύγ.- Σεπτ. 2001)

Η ιστορική-γλωσσολογική προέλευση του όρου
1. Η λέξη «Πομάκοι» είναι ελληνική, γιατί προέρχεται από το: ιπ-πομάχ-οι. Αυτοί ήταν το ισχυρότατο ιππικό, που οργάνωσαν ο φοβερός Φίλιππος και ο φεβερότερος γιός του, ο Μέγας Αλέξανδρος, και με τη συνδρομή του οποίου (ως πανίσχυρου τότε όπλου) κατενίκησαν τους εισβολείς του ενιαίου χώρου της πατρίδας μας, τους Πέρσες. Ας λένε οι φίλοι μας οι Βούλγαροι ότι η λέξη είναι «βουλγαρική» και ότι προέρχεται από τον όρο «πομάγκαμ», που σημαίνει «βοηθώ». Αυτή η προέλευση υποβαθμίζει τους αρχαιότατους Αγριάνες Θράκες (Έλληνες στην ευρεία έννοια του όρου, γιατί πρόκειται για μεσογειακή φυλή κοινής καταγωγής με τους Έλληνες, όπως Έλληνες Αθηναίοι, Έλληνες Σπαρτιάτες, Έλληνες Ίωνες, Έλληνες Μακεδόνες, Έλληνες Πόντιοι, Έλληνες Ηπειρώτες, Έλληνες Θράκες...).
Μήπως οι φίλοι μας οι Βούλγαροι γλωσσολόγοι πρέπει να μας σδηγήσουν και την προέλευση του «πομάγκαν»; Ας διαβάσουν παρακάτω για την προέλευση και αυτής της «βουλγαρικής» λέξης.

2. Άκουσα σε μάθημα γλωσσολογίας τον αρμόδιο καθηγητή Ανδριώτη (αυθεντία στην επιστήμη της γλωσσολογίας) στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όταν σπούδαζα εκεί, να αναφέρει την εξής ιστορική–ετυμολογική προέλευση του όρου «Πομάκοι», που την άκουσα νωρίτερα φυσικά, πρώτα από τον πατέρα μου, Πόντιο δάσκαλο. Η σύγχρονη λέξη «Πομάκοι», μας είπε περίπου ο σοφός καθηγητής, έχει την εξής ιστορική–γλωσσολογική προέλευση: Οι Πομάκοι δεν πρωτοεμφανίζονται τον 13ο ή τον 14ο αιώνα μ.Χ. Έχουν αρχαιότατη ελληνική (θρακική) παράδοση: Η γνωστή πληθυσμιακή μαθηματική φόρμουλα Pt = Po (1+ε)t μας λέει πολλά για το παρόν το παρελθόν τους, ως συνέχεια των Πελασγών. Πριν από τους Βούλγαρους (13ος αι. μ.Χ.) και πριν από τους Τούρκους (14ος αι. μ.Χ.) υπήρχαν οι αρχαίοι Θράκες Αγριάνες στην ομηρική ή και προομηρική περίοδο. Οι Αγριάνες αναφέρονται από τον θετικότατο ιστορικό Θουκυδίδη (Β.96.3) και κυρίως από τον Στράβωνα («Γεωγραφικά», Ζ, VΙΙ και ΖV12) και τον Αριανό (Αλεξάνδρου Ανάβασις», ΑVΙ, ΑV8, ΑΙ11,ΑV17) – ο τελευταίος τους αναφέρει μάλιστα πάνω από 50 φορές στην «Ανάβσιν» του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συχνότητα αναφοράς που αποδεικνύει τον ισχυρό πολεμικό χαρακτήρα και τον ρόλο τους σε μια κορυφαία στιγμή του Ελληνισμού, καθώς και την απόκρουση της επικείμενης ή σχεδιαζόμενης 3ης εισβολής των Περσών.

Οι Αγριάνες ήταν ισχυρός πολεμκός λαός. Όταν όλοι οι Έλληνες με την ηγεσία του Φιλίππου Β΄ ενώθηκαν το 337 π.Χ. στο κοινόν των Ελλήνων, για να εκστρατεύσουν εναντίον των Περσών, που δύο φορές εισέβαλαν και κατέστρεψαν την Ελλάδα (Ιωνία, Αιολίδα, Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Αττική – Αθήνα...), συστρατεύθηκαν και αυτοί με τους άλλους Έλληνες. Υπό την ηγεσία δε του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως ιππομάχοι και ακοντιστές με την ορεινή ψυχολογία και εμπειρία τους πήραν μέρος σε όλες τις τολμηρές επιχειρήσεις (ιππομαχίες, ενέδρες, νυκτερινές εφόδους, επιθέσεις αιφνιδιασμούς ορεινές καταδρομές κτλ.) και με τη δράση τους συνέβαλαν αποφασιστικά στις νίκες των Ελλήνων εναντίον των Περσών.

Οι Αγριάνες ήταν στο πλευρό του Αλεξάνδρου στις πιό δύσκολες μάχες, όπως στον ποταμό Εριγώνα κα το Γρανικό: «Ο Αλεξανδρος επήγεν με τους τε Αγριάνας και τους τοξότας...» (Αρριανός, ΑV 17).
Ο Μ. Αλέξανδρος λοιπόν αναγνωρίζονας τη μαχητικότητα, την εργαρικότητα και την αφοσίωση των Αγριάνων, τους εμπιστεύεται απόλυτα και τους προσλαμβάνει (πιό σωστά τους αναθέτει) ως μαχητές στο ιππικό του, γιατί είχαν μεγάλη εξοικείωση και εμπειρία με τα άλογα. «Άγρια» άλογα υπάρχουν και σήμερα στα ορεινά της Ροδόπης και τα είδα στην αρχή της 10ετίας του 1960, όταν πραγματοποιούσαμε στρατιωτικές ασκήσεις. Έτσι εντάσονται ως ιππόμαχοι στον Ελληνικό–Μακεδονικό στρατό και αποκτούν την αίγλη των νικητών του Ελληνισμού εναντίον των βαρβάρων Περσών στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου.
Ύστερα από αυτή την «αίγλη», δόξα και συμβολή γίνονται και διάσημοι σ’ ολόκληρο το πανελλήνιο, δηλαδή στον τότε γνωστό μας κόσμο από τη Ρώμη έως τη Βακτριανή, ως οι ηρωικοί, οι φοβεροί και οι τρομεροί ιππομάχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου – ένα από τα ισχυρά όπλα των Ελλήνων εναντίον των πανίσχυρων και πολυπληθέστατων τότε Περσών.

Η ονομασία «ιππομάχοι» λόγω της αίγλης και της δόξας της αρχίζει να επικρατεί και το «Αγριάνες» ταυτίζεται με το «Ιππομάχοι».

3. Στην περίοδο της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής οι Αγριάνες γίνονται γνωστοί πια μόνον ως «Ιππομάχοι» του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά δεν ακολουθούν το διασπαστικό πνεύμα των επιγόνων του. Οι επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου με τη δράση τους (όχι ένωτική) αποθαρρύνουν τους Έλληνες Θράκες (Αγριάνες = Ιππομάχους) να ενταχθούν στις εξοντωτικές φιλοδοξίες τους όπως και στις επιμέρους διαιρέσεις των Ρωμαίων. Οι Αγριάνες–Ιππομάχοι, έξυπνα ποιούντες, επιλέγουν να απομονωθούν στα όρη της Ροδόπης, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις που γίνονται στις πεδιάδες της Θράκης, της Μακεδονίας και της Φιλιππούπολης από τους επιγόνους και τους Ρωμαίους κατακτητές.

4. Επί 2.500 όμως χρόνια (από την προ-ομηρική εποχή ως τη βυζαντινή περίοδο) χρησιμοποιούσαν την ελληνική ομηρική γλώσσα και μάλιστα διατηρούν τη θρακική διάλεκτο, η οποία υφίσταται αργότεα τις Βουλγαρο-τουρκικές επιμιξίες.
Η ανάμνηση του όρου «Ιππομάχοι» κυριαρχεί κυρίως και στην ελληνο-ελληνιστική-βυζαντινή γλωσσική ονοματολογία: Οι Αγριάνες είναι πια οι περίφημοι Ιππομάχοι του Μ. Αλεξάνδρου και επιβάλλουν τη φήμη τους στο Βυζάντιο, γιατί η αίγλη και η δόξα του Μ. Αλεξάνδρου και των νικών του (στις οποίες συνέβαλαν και οι Αγριάνες ως Ιππόμαχοι) εγγίζουν τα όρια της μυθοπλασίας.

5. Να όμως, που το Βυζάντιο καταλύεται από τις συνεχείς και συνδυασμένες επιθέσεις Αράβων, Φράγκων (κυρίως αυτών), Σλάβων και Τούρκων και, ενώ οι Βυζαντινοί στο πολυεθνικό κράτος τους αφήνουν ανέπαφη και ακέραιη την ελληνική-θρακική εθνότητα, οι Βούλγαροι, που κυρίεψαν την περιοχή της Ροδόπης (Ξάνθη και Κομοτηνή), Φιλιππούπολη και Ανδριανούπολη τον 13ο και 14ο αιώνα μ.Χ., προσπάθησαν επί δύο περίπου αιώνες να τους εκβουλγαρίσουν με τη βία και επέβαλαν τη γλώσσα τους με διοικητικό και οικονομικό καταναγκασμό... Να γιατί σήμερα ένα σημαντικό μέρος του λεξιλογίου τους είναι βουλγαρικό. Οι ρίζες όμως της γλωσσικής παιδείας, όπως και τα ονόματα (Αγριάνες, Ιππόμαχοι, Ροδοπαίοι) είναι ομηρικά και ελληνικά...

6. Μόλις οι Οθωμανοί σαρώνουν την Χερσόνησο του Αίμου τον 14ο αι. μ.Χ., το 1362 καταλαμβάνουν την Ανδριανούπολη και μετά τρία χρόνια, το 1365, καταλαμβάνουν και την περιοχή της Ροδόπης. Τότε αποκαλούνται με το διαδεδομένο αρχαίο ελληνιστικό όνομα «Ιππομάχοι» - Πομάκοι. Επειδή όμως αύτε οι Σλάβοι ούτε οι Τούρκοι έχουν λεπτά φωνητικά όργανα (λεπτές φωνητικές χορδές), για να προφέρουν το ΙΠ- στην αρχή της λέξης Ιππομάχοι, την εκφέρουν με τις δικές τους φωνητικές ιδιότητες, τα δικά τους φυλετικά και ανθρωπομορφικά φωνητικά χαρακτηριστικά ως: «Πομάχ» ή «Πομάκ» (αφαιρώντας το ΙΠ- στην αρχή της λέξης και το –ΟΙ στο τέλος της λέξης, δηλαδή έχουν τέλεια τουρκοφωνική προσαμογή: κόψιμο της αρχής και της κατάληξης). Επομένως τόσο από τους Σλάβους – Βουλγάρους όσο και από τους Τούρκους οι αρχαίοι ελληνιστικοί Ιππομάχοι γίνονται «Πομάκ» ή «Πομάχ». Η λέξη λοιπόν «Πομάκος» είναι ελληνική με βάση την ετυμολογική προέλευσή της.
Η άποψη ότι η λέξη «Πομάκοι» προέρχεται από το βουλγαρικό «πομαγκάμ», που σημαίνει «βοηθώ», έχει την εξής βάση: Λησμονεί ότι πρόδρομος της σλαβικής και βουλγαρικής λέξης ήταν η ομηρική-ελληνική λέξη «Ιππομάχος», που σημαίνει: «ο από ίππου μαχόμενος, ο οπλίτης ιππεύς» (Δημητράκος, «Εκσυγχρονισμένο Λεξικό», Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών). Το ρήμα «ιππομαχέω-ώ» σημαίνει: μάχομαι έφιππος.
Η λέξη «ιππομαχία» σημαίνει: «μάχη μεταξύ εφίππων, δηλαδή ιππικού προς ιππικόν» (Λεξικό Πρωίας). Το βουλγαρικό «πομάγκαμ» λοιπόν έχει ρίζα-μήτρα το ελληνικό «ιπ-πομάχος». Τα: «ιππομαχία», «ιππομαχώ» και «ιππομάχος» είναι ελληνικότατα-πελασγικά.
- Η αρχαία ελληνιστική σημασία (η πρώτη έννοια) του όρου «ιππομάχος» είναι: «ο από ίππου μαχόμενος», ο γενναίος μαχητής του Μ. Αλεξάνδρου.
- Αργότερα, όταν το ιππικό περιορίζει τη σπουδαιότητα στην πολεμική τέχνη, ο ιππόμαχος γίνεται αυτός στον οποίο εμπιστευόμαστε τη φροντίδα των ίππων του ιππικού σώματος.
- Και αργότερα, όταν πιά το ιππικό εξασθενίζει τη συμβολή του στην πολεμική τέχνη (γιατί αναπτύσσεται το πυροβολικό και αργότερα τα άρματα μάχης), έχουμε τον «ιπποκόμο» και το «ιπποκομώ», δηλαδή αυτόν που περιποιείται του ίππους και αυτόν που «υπηρετεί τον αξιωματικό», δηλαδή το βοηθό.
Αλλά το συντριπτικό στοιχείο υπέρ της εκδοχής μας είναι το εξής: Η παραγωγή του «Πομάκοι» από το «(Ιπ)-πομάχοι» αναγνωρίζεται ως γενεσιουργό αίτιο, γιατί συνδέεται με το κοσμοϊστορικό γεγονός της κατάκτησης της Ασίας από τους Έλληνες – δημιουργούς και του όρου αυτού. Οι Έλληνες ήταν πάντα γεννήτορες ονοματοδοσιών, όπως είναι οι λέξεις: Ευρώπη, Μακεδονία, Σκόπια, Κόσμος, Πλανήτης...

7. Συνοπτικά αποκρούω την ονοματοδοσία του αρχαιότατου αυτού λαού από το βουλγαρικό «πομάγκαμ» (βοηθώ) για τους εξής αυτονόητους λόγους:
α) Η λέξη αυτή έχει πρόσφατη εμφάνιση (γύρω στον 13ο ή 14ο αιώνα μ.Χ.), ενώ οι Αγριάνες – Πομάκοι έχουν ιστορία πάνω από 8.000 χρόνια ως Πελασγοί Θράκες (Μην ξεχνάμε τον πρώτο Αρχάνθρωπο στα Πετράλωνα της αρχαίας Θράκης).
β) Είναι λογικό οι αρχαίοι Αγριάνες να πρωτονομαστούν σε «Ιππομάχους» γύρω στον 3ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή στους ελληινστικούς χρόνους, γιατί με τον ελληνικό αυτόν τίτλο οι μαχητές (Ιπ-πομάχ-οι) του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποκτούν δόξα, αίγλη, που τους επιτρέπει να γίνουν περισσότερο γνωστοί με το «Ιππομάχοι» παρά με το αρχαίο Αγριάνες, που χάνει την αρχαία επιβολή του ως όνομα χωρίς ίστορική φήμη.
γ) Οι Βούλγαροι πρέπει να γνωρίζουν ότι οι πρώτες λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για τον χαρακτηρισμό τοπωνυμίων και λαών έχουν κατ’ εξοχήν ελληνική πολιτιστική προέλευση και όχι σλαβική ή βουλγαρική, γιατί:
Α. Οι Έλληνες εμφανίζονται γλωσσικά στην περιοχή του Αίμου πριν 8.000 χρόνια, ενώ οι Βούλγαροι εμφανίζονται πρόσφατα, στον 6ο-7ο αιώνα, και
Β. Η πρώτη γλώσσα, που εμφανίζεται στη περιοχή του Αίμου (Ροδόπης), είναι πελασγική ή πρωτοελληνική ή ομηρική, που είναι η γλώσσα–μητέρα όλων των άλλων εθνικών γλωσσών: ελληνικής, βουλγαρικής, ρουμανικής, σκοπιανής, αλβανικής... Να, γιατί και η λέξη «Πομάκοι» έχει ελληνική–ομηρική προέλευση φυσικά, από Ιππομάχοι...
Συμπεράσματα: 8. α) Οι Πομάκοι (Ιππομάχοι) είναι αρχαιότατος ελληνο-θρακικός λαός, με το αρχικό όνομα «Αγριάνες», που εμφανίζονται από την προομηρική εποχή και δεν έχει καμιά σχέση (φυλετική – ανθρωπολογική): α) με τους Βουλγάρους που έρχονται στη Χερσόνησο του Αίμου τον 6ο-7ο αιώνα μ.Χ. από την Κεντρική Ασία και Β) με τους Τούρκους που έρχονται στη Χερσόνησο του Αίμου τον 14ο αιώνα μ.Χ. από τα βάθη της Ασίας. Όλες οι άνθρωπολογικές μελέτες (ανθρωπομορφικών χατακτηριστικών κ.τ.λ.) μας αποκαλύπτουν αυτή την αλήθεια. Να το ισχυρό επιστημονικό τέστ φυλετικής προέλευσης.
β) Οι Βούλγαροι τους υποτάσσουν και τους εκφοβίζουν επί δύο αιώνες αναγκαστικά, γι’ αυτό και η φαινομενική κυριαρχία της βουλγαρικής γλώσσας στους Πομάκους, οι οποίοι εντούτοις έχουν στραφεί εναντίον των Βουλγάρων επί οθωμανικής αυτοκρατορίας.
γ) Οι Τούρκοι τους εξισλαμίζουν υποχρεωτικά έναντι δελεαστικών ανταλλαγμάτων, πράγμα το οποίο συνεχίζουν και σήμερα προσφέροντάς τους π.χ. κεραίες υψηλής λήψεως για τις τηλεοράσεις τους, για να δέχονται την άμεση και έμμεση «πλύση εγκεφάλου» της Άγκυρας.

Οι εναλλακτικές προελεύσεις της ονομασίας «Πομάκοι» είναι αρκετά «πειστικές».
- Κατά μία άποψη, υποστηρίζεται η προέλευση του όρου από την αρχαία ελληνική λέξη πόμαξ, που σημαίνει το δυνατό πότη κρασιού (από τη συνήθεια των αρχαίων Θρακών να πίνουν κρασί και να λατρεύουν τον Διόνυσο). Η ονομασία αυτή δεν φαίνεται πιθανή, γιατί οι ορεινοί Πομάκοι της Ροδόπης δεν πίνουν συνήθως κρασί. Άλλωστε το «πόμαξ» δεν έχει ιδιαίτερη βάση ως στοιχείο διάκρισης, γιατί πολλοί αρχαίοι Έλληνες (Μακεδόνες, Θεσσαλοί, Κορίνθιοι κ.ά.) έπιναν κρασί... Η οινοποσία δεν ήταν μοναδικό χαρακτηρηστικό μιας μόνο φυλής.
- Κατά μιά άλλη άποψη η ονομασία οφείλεται στο γεγονός ότι στην αρχαία Θράκη υπάρχει πόλη με το όνομα «Πόμα», δηλαδή αρχαίο θρακικό τοπωνύμιο, το οποίο προσέδωσε την ονομασία. Κατά τη γνώμη μας ένα μικρό τοπωνύμιο, όπως ο αρχαίος οικισμός «Πόμα», δεν μπορούσε να δώσει την ονομασία μιας μεγάλης φυλής, που ξεπέρασε σε πληθυσμό τις 500.000.
- Κατά μία άλλη εκδοχή το «Πομάκος» είναι προσαρμογή ή παραφθορά της λέξης «Απόμαχος», που αποδίδει την επιστροφή των Αγριάνων πολεμιστών του Μ. Αλεξάνδρου μετά τους νικηφόρους πολέμους εναντίον των Περσών. Αυτή η εκδοχή προσεγγίζει την έλευση του «Πομάκος» από το «(Ιπ)πομάχος», αλλά δεν είναι ρεαλιστική, διότι και άλλοι πολεμιστές των Μακεδόνων, Ηπειρωτών, Θεσσαλών κ.τ.λ. ήταν απόμαχοι και επέστρεψαν στη πατρίδα τους μετά τους νικηφόρους πολέμους εναντίον των Περσών.
Πηγή: http://www.hellenicway.ca/april02/pomaki.htm

Read More

Μετά τους Έλληνες…

Όπως λέγει ο αείμνηστος καθηγητής Λιαντίνης Δημήτριος

“Στις τέχνες, καθώς και στη φιλοσοφία, από ένα σημείο και ύστερα δεν λέγεται πια τίποτε το καινούργιο. Μετά τους Έλληνες κάθε μεγάλο έργο είναι μεγάλο κατά την έννοια ότι εμφανίζεται με καινούργια μορφή, με αλλιώτικο τρόπο, με διαφορετική έκφραση.

Ο Δάντης είναι η προέκταση του Βιργίλιου, και ο Βιργίλιος του Ομήρου. Ο Γκαίτε είναι η προέκταση του Σαίξπηρ, και ο Σαίξπηρ του Αισχύλου. Ο Κάτουλος είναι προέκταση του Αρχίλοχου, και ο Μπάυρον του Κάτουλου. Ο Λουκρήτιος είναι προέκταση του Επίκουρου, και ο ‘Ενγκελς του Λουκρήτιου.

Ο Καβάφης χωρίς την Παλατινή Ανθολογία θα έδειχνε στα μάτια μας – ο Καβάφης είναι ποιητής οπτικός, είναι γλύπτης- μισοσβησμένο ψηφιδωτό. Και η «ηλιακή μεταφυσική» του Ελύτη είναι ανάσταση θανάτου της ποίησης του Σολωμού, όπως και το φως της ποίησης του Σολωμού είναι ανάσταση θανάτου της ποίησης του Πλάτωνα.

Αλλά πέρα από επιδράσεις και ετοιμασίες προοδοποιές, τα παλαιά έργα γεμίζουν τα νεότερα με αναφορές και δανεισμούς αυτούσιους. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, πόσα τσιτάτα του Ομήρου περιέχει το τρίτο βιβλίο της πλατωνική Πολιτείας“.

Και στις θετικές επιστήμες όμως :

“Ο Φυσικός Χάιζεμπεργκ τελείωσε τις περιπλανήσεις του στα άδυτα των στοιχειωδών σωματιδίων του μικρόκοσμου με την επιδτροφή στον Πλάτωνα.

Στην τελική της μορή η ύλη, είπε, που άλλοτε μας βολεύει να την παίρνουμε σαν σωματίδιο και άλλοτε σαν κυμάτιο, μου πάει καλύτερα να βλέπω ένα είδος συμμετριών. Και στις συμμετρίες αυτές ξαναβρίσκω τις ρίζες των τριγώνων, όπως τις περιγράφει ο Πλάτων στον «Τίμαιο, 81.c».

Είναι ο ίδιος γνήσιος δεσμός ανάμεσα στην καθαρή επιστήμη και στην αγνή φιλοσοφία“.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά και :

“Η μηχανική του Νεύτωνα, για παράδειγμα, που άνοιξε τη γνώση του ανθρώπου στους δρόμους του ουρανού, την εστία της την αναγνωρίζει στη Γεωμετρία του Ευκλείδη. Η απροσδιοριστία του Χάιζενμπεργκ, ολοκληρώνοντας τον πλου μιας κοσμικής Οδύσσειας, ξαναγυρίζει στο “μεταβάλον αναπαύεται” του Ηράκλειτου. Η γενική θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, που κρούει να της ανοίξουν οι πύλες των δυνάμεων που ισορροπούν στο κενό τους αστέρες και τους γαλαξίες, στη βάση της σχολιάζει αναλυτικά τρεις λέξεις του Λεύκιπου : Και περιπλεχθέντων άστρα γίνεσθαι.

Με την ίδια έννοια η φιλοσοφία της Ευρώπης, η ξυλοδεσία που πάνω της θα πλέξει το κλήμα της ζωής και θα δέσει το σταφύλι της ποίησης, είναι η ανάπτυξη της αρχαϊκής απορίας των ελλήνων. Σε όλο το φάσμα της γνωστικής προέλασης. Ακόμη κι εκεί που φαίνεται πως προσκρούει στα όρια, όπως λογουχάρη στον Κάντ, η διαλύεται στης μήτρες, όλως λογουχάρη στον Χάιντεγκερ, η ευρωπαϊκή φιλοσοφία μυρηκάζει τους ελληνικούς καρπούς απο το δέντρο που βασάνιζε τον Τάνταλο!

Την θάλασσα του στοχασμού απο τον Καρτέσιο στον Έγελο και απο τον Σπινόζα στον Μπέρξον οι έλληνες την είχαν γνωρίσει με το σώμα και τη αφή τους. Ο Θαλής, λογουχάρη, λούστηκε στα νερά της, ο Αναξιμένης ανάσανε τον αέρα της, ο Ηράκλειτος ξάπλωσε στον ήλιο της, ο Εμπεδοκλής πήδηξε στο βυθό της. Ύδωρ, δηλ., αήρ, πυρ, άλμα στην Αίτνα είναι Θαλής, Αναξιμένης, Ηράκλειτος, Εμπεδοκλής.

Αυτή την πλατιά θάλασσα οι ευρωπαίοι ποιητές τη μεταχειρίστηκαν με πελώριο τρόπο. Είτε προσπαθώντας να την καταπιούν, όπως ήθελαν οι μυστικοί Έκχαρτ και Μπαίμε, είτε δοκιμάζοντας να την αδειάσουν “με το κουταλάκι του καφέ”, όπως ήθελε οΈλιοτ.

Ο μεταφέρων απο το προτότυπο κείμενο, Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων)
Πηγη http://eleysis69.wordpress.com/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82%E2%80%A6/

Read More

Έλληνας θα πει......

Έλληνας θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνας θα πει να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι και οίκτιρον
Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια. Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα:προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σαν βερέμης.
Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε το ρίξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη&
Έλληνας θα πει όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη κα τη θάλασσα. Και σαν πεθαίνεις, να μαζεύονται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΓΚΕΜΜΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ:Liantinis.gr .

Read More

Friedrich Nietzsche….Απο το βιβλίο του με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) ..Περί Ελλήνων

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»

Friedrich Nietzsche …. Aus dem Buch mit dem Titel “Die Geburt der Tragödie” (1872) .. Über Griechen
“Proven in jeder Periode ihrer Entwicklung hat die westeuropäische Kultur versuchte, sich von den Griechen zu befreien. Diese Arbeit mit tiefer Enttäuschung geprägt, denn alles, was wir schaffen scheinbar originelle und bewundernswert, verlieren Farbe und Leben im Vergleich mit dem griechischen Modell syrriknonotane, kam eine billige Kopie ähneln, eine Karikatur.

So immer wieder in Wut ausbricht getränkt Hass gegen die Griechen, gegen diese kleinen und arrogante Nation, die die Nerven, es barbarisch nennen, es habe in seinem Hoheitsgebiet ansässigen hatte …
Keiner der wiederkehrenden Feinde hatten das Glück, den Giftbecher, die für immer sein könnte loswerden zu entdecken. Alle Gifte des Neides, der Hybris, Hass, wurden nicht ausreichend, um die große Schönheit stören.

So die Menschen weiterhin Scham und Angst der Griechen fühlen. Natürlich, gelegentlich scheint jemand auf intakte Wahrheit, Wahrheit, daß die Griechen die Wagenlenker eines bevorstehenden Kultur sind und fast immer als die Wagen und Pferde der kommenden Kulturen sehr gering ist Qualität im Vergleich zu der Wagenlenker lehrt erkennen, die schließlich Arbeit fährt mit seinem Wagen in den Abgrund, die über die Achilles ‘Leap “sind.

http://cristania.tumblr.com/post/10736286593/friedrich-nietzsche

Read More

EΚΕΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ!

Αναρωτηθήκατε ποτέ τι απέγιναν οι σκέψεις σας ή από πού σας ήρθε μια φαεινή ιδέα; Οι Αρχαίες μυστικές παραδόσεις μιλούν για τα ακασικά αρχεία και οι σύγχρονες έρευνες επιβεβαιώνουν ότι τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν. Η σχετική θεωρία έρχεται να εξηγήσει πολλά παράξενα της ζωής μας.
Tα πιθηκάκια ζούσαν στο φυσικό τους περιβάλλον υπό τη στενή παρακολούθηση κάποιων επιστημόνων που συχνά τα τάιζαν με τον αγαπημένο τους μεζέ: νόστιμες γλυκοπατάτες. Mια μέρα κάποιες γλυκοπατάτες κύλησαν στα ρηχά νερά ενός κοντινού ποταμού και σιγά σιγά ξεπλύθηκαν. Ένα πιθηκάκι αποφάσισε να φάει αυτές ακριβώς τις ξεπλυμένες γλυκοπατάτες, που προφανώς τις βρήκε καλύτερες, γιατί και την άλλη μέρα πήγε μόνο του και τις ξέπλυνε. Kαθώς οι μέρες κυλούσαν, κάποια από τα νεότερα μέλη της φυλής αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Tελικά, ύστερα από ένα διάστημα ολόκληρος ο πληθυσμός των πιθήκων πήγαινε στο ποτάμι και ξέπλενε τις γλυκοπατάτες του. Oι επιστήμονες εντυπωσιάστηκαν, αλλά η έκπληξή τους έγινε τεράστια επιστημονική απορία όταν πληροφορήθηκαν πως την ίδια περίοδο κι ένας άλλος πληθυσμός πιθήκων σε ένα εντελώς απομακρυσμένο νησί άρχισε επίσης να πλένει τις πατάτες του.
Tι σήμαινε αυτό; Πώς είχε γενικευτεί η συνήθεια στον ντόπιο πληθυσμό πιθήκων και πώς μεταφέρθηκε στο απομακρυσμένο νησί; Oι επιστήμονες άρχισαν εντατικές έρευνες και πειράματα και διαπίστωσαν έκπληκτοι πως για την καθολική εξάπλωση της νέας συνήθειας έπαιζε καθοριστικό ρόλο ο αριθμός των πιθήκων που την είχαν υιοθετήσει πρώτοι. Όπως αποκαλύφθηκε ύστερα από πολλές μελέτες, μαθηματικούς υπολογισμούς και πειράματα, αν ένας απολύτως συγκεκριμένος αριθμός μελών μιας ομάδας -είτε σ’ αυτήν ανήκουν ζώα είτε άνθρωποι- υιοθετήσει μια νέα συνήθεια, τότε αυτή εξαπλώνεται αστραπιαία σε όλα τα μέλη της ομάδας. Tο μυστικό βρίσκεται στην «ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΖΑ», δηλαδή στον κρίσιμο αριθμό των πρωτοπόρων. Όταν αυτός ο αριθμός συμπληρωθεί, τότε λες κι ανοίγει ο δρόμος για όλους τους υπόλοιπους και η νέα συνήθεια γενικεύεται.

Mε ποιο τρόπο, όμως, μεταβιβάζεται η πληροφορία και η συνήθεια στους κατοίκους άλλων περιοχών, όπως συνέβη με τους πιθήκους; Σ’ αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει μια γοητευτική θεωρία που υποστηρίζει πως όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με ένα αόρατο πεδίο μέσα στο οποίο καταγράφονται τα πάντα, όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Πρόκειται για ένα συμπαντικό αρχείο ή ένα θησαυροφυλάκιο μνήμης που μέσα του περιέχονται όλες οι πληροφορίες για όσα συμβαίνουν στο σύμπαν.

Σας φαίνεται παράξενο αυτό; Kι όμως, αυτή ακριβώς είναι η θεωρία του διάσημου βιολόγου του Kέμπριτζ, Pούπερτ Σέλντρεϊκ, που ξεσήκωσε σάλο στην επιστημονική κοινότητα. Σύμφωνα με αυτήν, όλες οι πληροφορίες -είτε αυτές αφορούν γεγονότα και ιδέες είτε συνήθειες, συναισθήματα, μορφές ή γαλαξίες και τη δομή του DNA- είναι αποθηκευμένες σε ένα πεδίο που, όπως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, βρίσκεται παντού. Έτσι, τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν, ούτε ακόμα κι αν "πεθάνει". Mπορεί να μετατραπεί από ύλη σε ενέργεια, αλλά δεν θα χαθεί. Tο ίδιο ισχύει και για τις σκέψεις μας. Eμείς μπορεί να τις αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι φευγαλέο και εφήμερο, όμως έχετε αναρωτηθεί, αλήθεια, πού πάει κάθε σκέψη που κάνουμε όταν παύουμε να τη σκεφτόμαστε; Xάνεται άραγε ή μήπως καταγράφεται κάπου; Kι οι πράξεις και τα έργα μας, ολόκληρο το παρελθόν μας, κατοικεί μόνο στη μνήμη μας ή μήπως είναι επίσης καταγεγραμμένο κάπου στο σύμπαν;
Για τον Pούπερτ Σέλντρεϊκ αλλά και για την Αρχαία φιλοσοφική και μεταφυσική σκέψη οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ήταν σαφείς: τα πάντα, όλα όσα έγιναν και ειπώθηκαν, ακόμα κι όσα σχηματίστηκαν ως σκέψεις ή επιθυμίες μέσα στο νου των ανθρώπων όλων των εποχών, καταγράφονται συνεχώς σε ένα είδος συμπαντικού αιθερικού αρχείου, στο οποίο η ινδική φιλοσοφία έχει δώσει το όνομα «Aκασικά Aρχεία».
Yπάρχουν πράγματι αυτά τα αρχεία; Kι αν ναι, πού βρίσκονται; Σίγουρα όχι σε κάποιο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο στη Γη ή κάπου στο Διάστημα -π.χ. κάπου μεταξύ Ήλιου και Eρμή-, αλλά μάλλον σε έναν αιθερικό και άυλο χώρο, ένα νοητικό πεδίο. Σύμφωνα με τις σχετικές παραδόσεις, οτιδήποτε συμβαίνει στο σύμπαν, από τα υπερσμήνη γαλαξιών ως την αμοιβάδα, καταγράφεται σ’ αυτά τα αιθερικά αρχεία, στα οποία καταγράφονται επίσης κι όλες οι σκέψεις, όλες οι ιδέες και οι πράξεις μας. Aυτό γίνεται χωρίς να το αντιληφθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Oι μύστες, όμως, και τα ξεχωριστά προικισμένα άτομα μπορούν να επικοινωνούν συνειδητά με αυτά τα συμπαντικά αρχεία και να λαμβάνουν πληροφορίες.
Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με αυτή τη συμπαντική βιβλιοθήκη πληροφοριών, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έτσι συνηθίζουμε να λέμε ότι «μας κατέβηκε μια φαεινή ιδέα», χωρίς να αναρωτιόμαστε από πού, αλήθεια, μας κατέβηκε; Πού υπήρχε; H επικοινωνία με τα Aκασικά Aρχεία εξηγεί επίσης και το γιατί τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται, δηλαδή τις πρωτότυπες ιδέες μας που με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι τις έχει ταυτόχρονα και κάποιος άλλος.
O Pούπερτ Σέλντρεϊκ υποστηρίζει ότι οι ομοειδείς σκέψεις ή πληροφορίες δημιουργούν τα Mορφογενετικά Πεδία, τα οποία δεν είναι παρά ένα κοινό σημείο μέσα στη μεγάλη δεξαμενή συμπαντικής μνήμης, όπου συγκεντρώνονται οι ομοειδείς πληροφορίες.
Έτσι, οι φυσικοί επιστήμονες τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τα δικά τους ξεχωριστά Mορφογενετικά Πεδία, το ίδιο και οι δάσκαλοι, οι έφηβοι, οι διάφορες φυλές και τα μέλη κάθε οικογένειας: έχουν κι αυτοί τα δικά τους. Aυτό εξηγεί για παράδειγμα το φαινόμενο του συντονισμού που κάνει δυο ανθρώπους να έχουν την ίδια έμπνευση ταυτόχρονα. Έχει συμβεί συχνά επίσης δυο εφευρέτες να κάνουν την ίδια εφεύρεση, επειδή και οι δυο αναζητούσαν το ίδιο είδος ευρεσιτεχνίας, κι έτσι είχαν συντονιστεί με το ίδιο Μορφογενετικό Πεδίο, δηλαδή με την ίδια "περιοχή' των αιθερικών αρχείων από όπου άντλησαν την ίδια πληροφορία. Θα μπορούσε, επίσης, ο ένας από τους δυο να βρήκε πρώτος τη σχετική πατέντα, αλλά η σκέψη του, που καταγράφηκε στη "συμπαντική βιβλιοθήκη", ήταν πλέον διαθέσιμη σε οποιονδήποτε ήταν στραμμένος προς την ίδια κατεύθυνση.
Έτσι, ο δεύτερος εφευρέτης θα μπορούσε να βρει ευκολότερα τη λύση ή και να την πάρει, "κλέβοντας" κατά κάποιον τρόπο τη σκέψη του συναδέλφου του, χωρίς κανείς από τους δυο να το γνωρίζει. Mπορεί, μάλιστα, να βρίσκονται στις δυο άκρες του κόσμου και να αγνοούν πλήρως ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Tα συμπαντικά αρχεία της σκέψης μας που κάνουν το μυαλό μας να συντονίζεται με το νου κάποιου άλλου περιγράφονται κι από έναν άλλο επιστήμονα. Tον Xένρι Pιντ, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον των HΠA, ο οποίος μιλάει για την "Iδεόσφαιρα", θυμίζοντας λίγο τον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα. Kατά τον Xένρι Pιντ, η Iδεόσφαιρα είναι ένα πεδίο καθαρής συνείδησης που υπάρχει παντού στο σύμπαν και το οποίο φιλοξενεί όλες τις ιδέες. Mε αυτό το χώρο είμαστε όλοι συνδεδεμένοι.
Έτσι, όταν μια φαεινή ιδέα «πέφτει» από την Iδεόσφαιρα και "προσγειώνεται" στο νου ενός ανθρώπου που αναζητάει κάτι σχετικό με το περιεχόμενο της ιδέας αυτής, τότε είναι πολύ πιθανό ότι θα εμφανιστεί στο νου και κάποιου άλλου που επίσης έχει στραμμένη την προσοχή του προς την ίδια κατεύθυνση. Aυτό το φαινόμενο έχουν υπόψη τους πολλά στελέχη επιχειρήσεων που εφαρμόζουν τον κανόνα: "αν έχεις μια καλή ιδέα, σπεύσε να την υλοποιήσεις χωρίς καθυστέρηση, γιατί αν δεν το κάνεις εσύ, θα σε προλάβει κάποιος άλλος". Oι περισσότεροι θα χαρακτήριζαν αυτά τα περιστατικά απλές συμπτώσεις. Aλλά δεν είναι. Πρόκειται για συμπαντικούς νόμους και μυστικές συγχρονικότητες που σχετίζονται με τα αιθερικά αρχεία της σκέψης. Φαίνεται ότι κι αυτός ακόμα ο Aϊνστάιν είχε παρόμοιες απόψεις, αφού είπε κάποτε πως, αν δεν είχε αναπτύξει εκείνος τη θεωρία της σχετικότητας, θα το έκανε κάποιος άλλος, γιατί η ιδέα "βρισκόταν στον αέρα".
http://www.blackstate.gr/home.htm
http://enneaetifotos.blogspot.com/

Read More

ΠΛΑΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ - ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ

Μετά από αυτά όμως, είπα, φαντάσου την ανθρώπινη φύση ως προς την παιδεία και την απαιδευσία, σαν μια εικόνα που παριστάνει μια τέτοια κατάσταση. Δες λοιπόν με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που να έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως, σε όλο το μήκος της σπηλιάς μέσα της να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι από την παιδική ηλικία στα πόδια και στον αυχένα, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί μπροστά από τους ανθρώπους, και πάνω απ’ αυτά τους επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.

Βλέπω, είπε.

Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχάκι, ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε είδους, που προεξέχουν από το τοιχάκι, καθώς και ανδριάντες και κάποια άλλα αγάλματα ζώων, πέτρινα και ξύλινα και κατασκευασμένα με κάθε είδους υλικό, και, όπως είναι φυσικό, από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι μιλούν και άλλοι μένουν σιωπηλοί.

Παράδοξη εικόνα περιγράφεις, και παράδοξους συνάμα δεσμώτες, είπε.

Μα είναι όμοιοι με μας, είπα εγώ και πρώτα και κύρια, νομίζεις πως αυτοί έχουν δει κάτι άλλο από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημιουργεί η φωτιά, και που αντανακλούν ακριβώς απέναντί τους στον τοίχο της σπηλιάς;

Μα πως είναι δυνατόν, είπε, αφού είναι αναγκασμένοι να κρατάνε ακίνητα τα κεφάλια τους εφ’ όρου ζωής;

Κι από αυτά που μεταφέρονται ; Δεν θα έχουν δει ακριβώς το ίδιο;

Τι άλλο;

Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους, δεν νομίζεις πως σ’ αυτά που βλέπουν θεωρούν πως αναφέρονται οι ονομασίες που δίνουν;

Αναγκαστικά.

Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριο τους έστελνε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο, κάθε φορά που κάποιος από τους περαστικούς μιλούσε, νομίζεις πως θα θεωρούσαν πως αυτός που μιλάει είναι τίποτε άλλο από τη φευγαλέα σκιά;

Μα το Δία, όχι βέβαια, είπε.

Και σε κάθε περίπτωση, είπα εγώ, αυτοί δεν θα θεωρούν τίποτα άλλο σαν αληθινό, παρά τις σκιές των αντικειμένων.

Απόλυτη ανάγκη, είπε.

Σκέψου όμως, είπα εγώ, ποια θα μπορούσε να είναι η λύτρωσή τους και η θεραπεία τους και από τα δεσμά κι από την αφροσύνη, αν τους συνέβαιναν τα εξής: Αν κάθε φορά, δηλαδή, που θα λυνόταν κάποιος και θ’ αναγκαζόταν ξαφνικά να σταθεί και να βαδίσει και να γυρίσει τον αυχένα του και να δει προς το φως, κι όλ’ αυτά θα τα έκανε με μεγάλους πόνους και μέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε να διακρίνει εκείνα, που μέχρι τότε έβλεπε τις σκιές τους, τι νομίζεις πως θ’ απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε πως τότε έβλεπε φλυαρίες, ενώ τώρα είναι κάπως πιο κοντά στο ον και πως έχει στραφεί προς όντα που πραγματικά και βλέπει με σωστότερο τρόπο, και αν του έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν, ρωτώντας τον τι είναι και αναγκάζοντάς τον ν’ αποκριθεί, δεν νομίζεις πως αυτός θ’ απορούσε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε ήταν πιο αληθινά από τα τωρινά που του δείχνουν;

Και πολύ μάλιστα, είπε.

Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε να βλέπει προς το ίδιο το φως, δεν θα πονούσαν τα μάτια του και δεν θα έφευγε για να ξαναγυρίσει σ’ εκείνα που μπορεί να δει καλά, και δεν θα νόμιζε πως εκείνα στην πραγματικότητα είναι πιο ευκρινή από αυτά που του δείχνουν;

Έτσι, είπε.

Και αν, είπα εγώ, τον τραβούσε κανείς με τη βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό, και δεν τον άφηνε, πριν τον τραβήξει έξω στο φως του ήλιου, δεν θα υπέφερε τάχα και δεν θα αγανακτούσε όταν τον έπαιρναν, κι αφού θα έφτανε στο φως, δεν θα πλημμύριζαν τα μάτια του από τη λάμψη και δεν θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα απ’ αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;

Όχι βέβαια, δεν θα μπορούσε έτσι ξαφνικά, είπε.

Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συνηθίσει, αν σκοπεύει να δει τα πράγματα που είναι πάνω. Και στην αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, και μετά απ’ αυτό, πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων, και κατόπιν αυτά τα ίδια. Και μετά από αυτά, τ’ αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο τον ουρανό θα μπορούσε να δει ευκολότερα τη νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και της σελήνης, παρά στη διάρκεια της μέρας, τον ήλιο και το ηλιόφως.

Πως όχι;

Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δει τον ήλιο, όχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια διαφορετική θέση τα είδωλά του, αλλά θα μπορούσε να δει καλά τον ήλιο καθαυτό στο δικό του τόπο και να παρατηρήσει προσεκτικά τι είδους είναι.

Κατ’ ανάγκη, είπε.

Και μετά θα συλλογιζόταν τότε για κείνον, πως αυτός είναι που ρυθμίζει τις εποχές και τους χρόνους και που κανονίζει τα πάντα στον ορατό κόσμο, καθώς και ο αίτιος, κατά κάποιο τρόπο, όλων εκείνων που έβλεπαν αυτοί.

Είναι φανερό, είπε, πως αυτά θα συμπεράνει ύστερα από τα προηγούμενα.

Τι λες λοιπόν; Όταν αναλογίζεται την πρώτη του κατοικία και την εκεί σοφία που είχε αυτός και οι τότε συνδεσμώτες του, δεν νομίζεις πως θα καλοτυχίζει τον εαυτό του για τούτη την αλλαγή και θα οικτίρει τους άλλους;

Και πολύ μάλιστα.

Κι αν υπήρχαν μεταξύ τους τότε κάποιες τιμές και έπαινοι και βραβεία γι’ αυτόν που θα μπορούσε να διακρίνει πιο καθαρά αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και γι’ αυτόν που θα μπορούσε να θυμηθεί περισσότερο ποια συνήθως περνούσαν πρώτα, ποια μετά και ποια ταυτόχρονα, και έτσι θα μπορεί να προβλέπει τι θα έρθει στο μέλλον, νομίζεις πως αυτός θα κατεχόταν από σφοδρή επιθυμία και θα ζήλευε τους τιμημένους από κείνους και τους μεταξύ εκείνων κυρίαρχους ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος, και πολύ θα επιθυμούσε “να ήταν ζωντανός στη γη κι ας δούλευε για άλλον, που είναι ο φτωχότερος” και θα προτιμούσε να έχει πάθει τα πάντα, παρά να νομίζει εκείνα που νόμιζε και να ζει έτσι εκεί;

Έτσι νομίζω τουλάχιστον, είπε, πως θα προτιμούσε να πάθει οτιδήποτε παρά να ζει έτσι.

Και τώρα βάλε στο μυαλό σου το εξής, είπα εγώ. Αν κατέβει αυτός πάλι και καθίσει στον ίδιο θρόνο, δεν θα ξαναγεμίσουν τάχα τα μάτια του σκοτάδι, αφού ήρθε ξαφνικά από τον ήλιο;

Και πολύ μάλιστα, είπε.

Αν χρειαζόταν ν’ ανταγωνιστεί αυτός με κείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον χρόνο η όρασή του είναι αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του, και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και τόσο μικρός χρόνος, άραγε δεν θα προκαλούσε περιπαιχτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι’ αυτόν πως με το ν’ ανεβεί επάνω, γύρισε με καταστραμμένα τα μάτια του και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν καν να πάνε επάνω; Και αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;

Αναμφίβολα, είπε.

Αυτή την εικόνα λοιπόν, φίλε μου Γλαύκωνα, είπα εγώ, πρέπει να την προσαρμόσεις σε όλα όσα είπαμε πρωτύτερα και να παρομοιάσεις τον ορατό κόσμο με την κατοικία του δεσμωτηρίου, και τη φωτιά που αντιφέγγιζε μέσα σ’ αυτή με τη δύναμη του ηλιακού φωτός. Αν όμως παρομοιάσεις την ανάβαση και τη θέα των αντικειμένων, που βρίσκονται στον επάνω κόσμο, με την άνοδο της ψυχής στον νοητό κόσμο, δεν θα σφάλεις ως προς τη δική μου άποψη, αφού επιθυμείς να την ακούσεις. Κι ο θεός τουλάχιστον ξέρει αν τυχαίνει να είναι αληθινή. Εμένα λοιπόν έτσι μου φαίνεται. Πως στην περιοχή του γνωστού η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεται, όταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μην συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός, και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου και πως πρέπει να την ατενίσει οπωσδήποτε αυτός που εννοεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή.

Read More

ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ - ΛΕΥΚΗ ΝΗΣΟΣ

Αχίλλειος Νήσος

1. Ιστορία και γεωγραφία
Στη διάρκεια της ιστορίας της η νήσος Zmeinyj (δηλαδή νήσος των Φιδιών) είχε πολλά ονόματα: Λευκή (δηλαδή άσπρη) στα αρχαία ελληνικά ή νήσος του Αχιλλέα ή νήσος των Μακάρων (Ευλογημένων). Στα ιταλικά λεγόταν Filoxia, στα νέα ελληνικά Φιδονήσι, στα τουρκικά Yilan Adasi και στα ρουμανικά Serpilor. Η Λευκή είναι το μοναδικό νησί στη Μαύρη θάλασσα το οποίο προέκυψε από την ανύψωση των πλακών εξαιτίας τεκτονικής δράσης. Πρόκειται για ένα γυμνό βράχο υπόλευκου χρώματος (αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζεται Λευκή) και δεν έχει μόνιμους κατοίκους. Σήμερα η μοναδική κατασκευή σε αυτό είναι ένας φάρος. Η περιφέρεια του νησιού είναι περίπου 2 χλμ.

Στην Αρχαιότητα ήταν γνωστό κέντρο λατρείας του Αχιλλέα. Σύμφωνα με το μύθο, μετά το θάνατο του ήρωα στην Τροία η μητέρα του Θέτιδα μετέφερε το σώμα του από τη νεκρική πυρά στο νησί.1 Ο ποιητής Αλκαίος συνδέει άμεσα τον Αχιλλέα με τη Σκυθία και τον αποκαλεί άρχοντα του Πόντου.2 Οι βόρειες ακτές της Μαύρης θάλασσας εξερευνήθηκαν κατά τον αποικισμό της από ελληνικούς πληθυσμούς και η νήσος Λευκή βρισκόταν στο δρόμο για τις μακρινές αυτές περιοχές. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ονομαζόταν νήσος των Μακάρων, των οποίων ο Αχιλλέας θεωρούνταν αρχηγός. Αρχικά το νησί ανήκε στην Ολβία, η οποία έλεγχε και μεριμνούσε για το ιερό του προστάτη της πόλης Αχιλλέα. Από τα τέλη του 1ου αι. μ.Χ., όμως, ο έλεγχος της Λευκής πέρασε στις ελληνικές πόλεις της ρωμαϊκής επαρχίας της Κάτω Μοισίας.

2. Αρχαίες πηγές
Η πλέον λεπτομερής περιγραφή της Αχιλλείου νήσου ανήκει στον πολιτικό και συγγραφέα Φλάβιο Αρριανό, ο οποίος στο έργο του Περίπλους Ευξείνου Πόντου (μέσα 2ου αι. μ.Χ.) παρέχει πολλές πληροφορίες σχετικά με τις ακτές της Μαύρης θάλασσας.3 Ο Αρριανός καθορίζει την τοποθεσία της νήσου απέναντι από το δέλτα του ποταμού Ίστρου (ψιλόν στόμα) και παραδίδει ένα μύθο, σύμφωνα με τον οποίο η Θέτιδα δημιούργησε το νησί για να ζήσει εκεί ο γιος της. Σημειώνει επίσης ότι δεν κατοικείται από ανθρώπους, αλλά ότι υπάρχει εκεί ναός του Αχιλλέα με ένα αρχαίο ξύλινο λατρευτικό ξόανο4 και ένα μαντείο. Στο ναό υπάρχουν πολλά αναθήματα –ανοιχτά αγγεία, δαχτυλίδια και πολύτιμοι λίθοι–, καθώς και ελληνικές και λατινικές επιγραφές που εξυμνούν τον Αχιλλέα και, σε μερικές περιπτώσεις, τον Πάτροκλο.5 Στο νησί υπάρχουν λίγα κατσίκια, αφιερωμένα στον Αχιλλέα, και πολλά πτηνά.6 Κατά τον Αρριανό, ο Αχιλλέας εμφανίζεται στα όνειρα των ναυτικών και τους υποδεικνύει το καλύτερο σημείο για να αγκυροβολήσουν. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρεται σε μαρτυρίες είτε ανθρώπων που έφτασαν στο νησί είτε εκείνων που υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες αυτών των ιστοριών.

Ο Φιλόστρατος7 αναφέρει πως οι ναυτικοί μπορούν μεν να αράξουν στο νησί, αλλά όχι να οικοδομήσουν ούτε καν να διανυκτερεύσουν, γιατί πιστεύουν ότι ο Αχιλλέας και η Ελένη8 κάθε βράδυ γιορτάζουν εκεί, τραγουδούν τον αμοιβαίο έρωτά τους και απαγγέλλουν τα ομηρικά έπη.

Συνεπώς, στη Λευκή ο Αχιλλέας δεν είναι απλώς ο θεός των νεκρών, αλλά και θεραπευτής, προστάτης των ναυτικών, φύλακας της πόλης και των συνόρων της και μάντης. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά προκύπτουν και επιβεβαιώνονται από τις γραπτές πηγές και τις τοπικές επιγραφές.

3. Ανασκαφές
Οι αρχαιολογικές έρευνες στη Λευκή ξεκίνησαν στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα και αποκάλυψαν τα λείψανα ενός κτηρίου που πιθανώς αποτελούσε το ναό του Αχιλλέα. Η αρχική έρευνα διενεργήθηκε το 1823 από τον πλωτάρχη του ρωσικού ναυτικού N.D. Kritskij για λογαριασμό της Ακαδημίας των Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης. Δυστυχώς, το 1837 χτίστηκε στο νησί ένας φάρος και το δομικό υλικό από τον υποτιθέμενο ναό του Αχιλλέα χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του. Έκτοτε αρκετοί αρχαιολόγοι ερεύνησαν το νησί. Πρόκειται για τους N.N. Murzakevich (1841), N.V. Pjatysheva (1964) και S.A. Bulatovich (1968). Το Αρχαιολογικό Μουσείο Οδησσού (Ουκρανία) διενεργεί συστηματικές ανασκαφές στη Λευκή από το 1988, υπό την επίβλεψη των S.B. Ohotnikov και A.S. Ostroverhov. Το υποθαλάσσιο τμήμα των ακτών του νησιού, το οποίο ερευνήθηκε από τους αρχαιολόγους τα τελευταία χρόνια, έφερε στο φως πολλά εισηγμένα αντικείμενα.

Ως αποτέλεσμα σήμερα σώζονται πολλές επιγραφές, ενεπίγραφο μέρος των μαρμάρινων τοίχων του ναού του Αχιλλέα, ποικίλα αναθήματα στον ήρωα, αρκετά νομίσματα από όλο τον αρχαίο κόσμο, κοσμήματα αφιερωμένα στον Αχιλλέα, άγκυρες και πλήθος οστράκων διάφορων αγγείων. Οι αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι ο ναός ήταν ιωνικού ρυθμού. Σύμφωνα με την κάτοψη και την περιγραφή του Kritskij, οι διαστάσεις του ήταν 29,87 х 29,87 μ. και ο προσανατολισμός του ανατολικός. Για κάποια τμήματα του αρχιτεκτονικού του διάκοσμου είχε χρησιμοποιηθεί παριανό μάρμαρο, ενώ κάποια άλλα είχαν κατασκευαστεί από πηλό. Επίσης βρέθηκαν δύο λίθινες ενεπίγραφες βάσεις.

Τα πρωιμότερα κεραμικά ευρήματα χρονολογούνται στα τέλη του 7ου με αρχές του 6ου αι. π.Χ. Η χρηστική κεραμική απουσιάζει σχεδόν παντελώς. Επικρατεί η διακοσμημένη τελετουργικού χαρακτήρα κεραμική προερχόμενη από διάφορα κέντρα παραγωγής. Το μεγάλο ποσοστό νομισμάτων από όλο τον κατοικημένο αρχαίο κόσμο, το οποίο μάλιστα χρονολογείται σε διάφορες ιστορικές περιόδους από τον 5ο αι. π.Χ. κ.ε., αποτελεί επιπλέον τεκμήριο της δημοτικότητας της λατρείας του Αχιλλέα στη νήσο Λευκή.



--------------------------------------------------------------------------------


1. Αρκτίνος, Αιθιοπίς στον Προκλ., Χρον. 198-200.

2. Αλκίφρ. Fr. 14.

3. Αρρ., Ευξ. 21-23.

4. Για το ναό και το άγαλμα του Αχιλλέα βλ. Παυσ. 3.19.11.

5. Σύμφωνα με τον Παυσ. 3.19.12-13, ο Λεώνυμος από τον Κρότωνα τραυματίστηκε και θεραπεύτηκε στη Λευκή. Ανέφερε μάλιστα ότι είδε στο νησί τον Αχιλλέα και τον Αίαντα, μαζί με τον Πάτροκλο, τον Αντίοχο και την Ελένη, οι οποίοι υποτίθεται ότι ζούσαν εκεί.

6. Για το πλήθος πτηνών στη Λευκή βλ. Ψευδ.Σκυμν. frg. 7a-b, Φιλόστρ., Ηρ. 19.16-19 και Πλίν., Φ.Ι. 10. 78.

7. Φιλόστρ., Ηρ. 19.20.

8. Ο Φιλόστρατος αναφέρει τα αγάλματα του Αχιλλέα και της Ελένης στο ναό (Ηρ. 19.16).

1. Ιστορία και γεωγραφία

2. Αρχαίες πηγές

3. Ανασκαφές

Πηγή
http://www.ehw.gr/blacksea/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=11228

Read More

Η μάχη της Πύδνας (22 Ιουνίου 168 π.Χ.)

Το τέλος του Βασιλείου της Μακεδονίας


Ο Περσεύς διαδέχεται τον Φίλιππο


Ο Φίλιππος Ε΄ πέθανε το 179 π.Χ. Ο Περσεύς μαζί με τον θρόνο κληρονόμησε και το μίσος του πατέρα του για τους Ρωμαίους. Μόλις λοιπόν πήρε την εξουσία στα χέρια του άρχισε να προετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της Ρώμης. Ηταν ωστόσο αρκετά πονηρός. Ωσπου να προετοιμαστεί για τον πόλεμο, όχι μόνο δεν έδειξε την έχθρα του προς τη Ρώμη, αλλά πέτυχε και την αναγνώρισή του ως νόμιμου διαδόχου του θρόνου της Μακεδονίας. Εξι χρόνια κράτησαν οι προετοιμασίες του Περσέως εναντίον των Ρωμαίων όχι μόνο σε στρατιωτικό, μα κυρίως σε διπλωματικό επίπεδο. Προσπάθησε δηλαδή να ξαναπάρει υπό την επιρροή του όλους εκείνους που είχε δυσαρεστήσει ο πατέρας του καθώς και όσους ήταν τώρα δυσαρεστημένοι με την πολιτική της Ρώμης στην Ελλάδα. Ωστόσο οι φήμες για τις ενέργειες του βασιλιά της Μακεδονίας έφθαναν κατά καιρούς στη Ρώμη και όταν ο βασιλιάς της Περγάμου Ευμένης Β' έκανε την εμφάνισή του μπροστά στους ρωμαίους συγκλητικούς και κατηγόρησε ευθέως τον Περσέα, η Ρώμη πήρε την απόφαση να εκστρατεύσει εναντίον της Μακεδονίας.

Ο Γ' Μακεδονικός Πόλεμος

Το φθινόπωρο του 172 π.Χ. ρωμαϊκά στρατεύματα πέρασαν από την Ιταλία στην Ελλάδα. Ο Περσεύς αντί να εκστρατεύσει αμέσως εναντίον τους συνέχιζε τις διαπραγματεύσεις για σύναψη μιας συνθήκης που του είχαν προτείνει οι Ρωμαίοι ρίχνοντάς του στάχτη στα μάτια. Στο μεταξύ οι ρωμαϊκές λεγεώνες προχωρούσαν ανενόχλητες προς την ενδοχώρα. Αλλά και όταν επιτέλους ο Περσεύς κατάλαβε τη σοβαρότητα της κατάστασης, αντί να βαδίσει εναντίον των ρωμαϊκών στρατευμάτων που αποβιβάζονταν στην Ιλλυρία και προχωρούσαν μέσα από τα δύσβατα στενά της ορεινής Ηπείρου, προτίμησε να στρατοπεδεύσει στο Κίτιον, κοντά στην Πέλλα.
Ετσι τα ρωμαϊκά στρατεύματα με αρχηγό τον ύπατο Πόπλιο Λικίνιο Κράσσο πέρασαν ανενόχλητα μέσα από την Ηπειρο και έφθασαν στη Θεσσαλία ως τη Λάρισα, όπου ενώθηκαν με τον στρατό που έστειλε για βοήθεια ο Ευμένης της Περγάμου. Η πρώτη σύγκρουση Ρωμαίων και Μακεδόνων έγινε στο Συκούριο και μολονότι ο ρωμαϊκός στρατός ήταν αριθμητικά σχεδόν ίσος με τον στρατό του Περσέως, οι στρατηγικές ικανότητες του Κράσσου φαίνεται ότι ήταν ανύπαρκτες και οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν και μεγάλα τμήματα του στρατού τους διασκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους.

Πλούσιος αλλά φιλάργυρος

Ούτε αυτή την ευκαιρία μπόρεσε όμως να εκμεταλλευθεί ο Περσεύς. Ενώ λογικά θα έπρεπε να καταδιώξει και να συντρίψει τον ρωμαϊκό στρατό και παράλληλα να εξεγείρει τις ελληνικές πόλεις-κράτη στα νώτα των Ρωμαίων, δεν το έκανε. Δεν το έκανε διότι θα χρειαζόταν να ξοδέψει αρκετά χρήματα και ενώ ήταν πάμπλουτος ήταν επίσης και υπερβολικά φιλάργυρος. Τσιγκουνεύτηκε να πληρώσει και άλλους στρατιώτες.
Η διορατικότητά του ήταν τόσο ανύπαρκτη ώστε δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε την αγανάκτηση των Ελλήνων εναντίον των Ρωμαίων που προκάλεσαν οι αγριότητες του ναυάρχου Γάιου Λουκρητίου στη Θίσβη, στην Αλίαρτο και στην Κορώνεια και ο εξανδραποδισμός των κατοίκων τους. Ωστόσο, παρά την κοντόφθαλμη πολιτική του, ο Περσεύς, εκτός από μερικές μικρές ασήμαντες αποτυχίες, στο πεδίο της μάχης ουσιαστικά παρέμενε αήττητος.
Η ρωμαϊκή Σύγκλητος μελετώντας την κατάσταση αντικατέστησε τον Λικίνιο Κράσσο με τον ύπατο Αύλο Οστίλιο Μαγκίνο και τον ναύαρχο Γάιο Λουκρήτιο με τον Λεύκιο Ορτήσιο. Αλλά και αυτοί δεν φάνηκαν πολύ καλύτεροι των προηγουμένων. Ετσι ο Οστίλιος Μαγκίνος αντικαταστάθηκε, την άνοιξη του 169 π.Χ., από τον Κόιντο Μάρκιο Φίλιππο, ο οποίος κατόρθωσε μεν να εξαναγκάσει τους Μακεδόνες να εγκαταλείψουν τα στενά των Τεμπών αλλά δεν μπόρεσε να προχωρήσει πιο πέρα διότι συνάντησε σθεναρή αντίσταση στις όχθες του ποταμού Ενιπέα, στα νότια του Δίου.

Χρήσιμη η πείρα
Είχαν ήδη περάσει σχεδόν τρία χρόνια και η Μακεδονία αντιστεκόταν σθεναρά. Τότε η Σύγκλητος αποφάσισε να στείλει έναν από τους πιο άξιους στρατηγούς της Ρώμης, τον ύπατο Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο, ο οποίος ξεκίνησε για την Ελλάδα την άνοιξη του 168 π.Χ. Ο Αιμίλιος Παύλος δεν ήταν πια νέος. Πλησίαζε τα 60 αλλά ήταν στρατηγός με μεγάλη πείρα. Ο στρατός που είχε στη διάθεσή του αριθμούσε 52.000 πεζούς και 4.500 ιππείς, ενώ ο μακεδονικός στρατός αποτελούνταν από περίπου 40.000 πεζούς και 4.000 ιππείς.
Ο Αιμίλιος Παύλος βρήκε το μακεδονικό στρατόπεδο εκεί όπου το είχε αφήσει ο προκάτοχός του, δηλαδή στους πρόποδες του Ολύμπου προς τη θάλασσα, πίσω από τον ποταμό Ενιπέα, και άρχισε αμέσως τις επιθέσεις εναντίον του. Γρήγορα όμως ο ρωμαίος στρατηγός κατάλαβε ότι ήταν αδύνατον να περάσει με τον στρατό του το ποτάμι. Συγκρότησε λοιπόν ένα απόσπασμα 8.000 ανδρών το οποίο κατόρθωσε να διασχίσει το ποτάμι από κάποιο πέρασμα και να βρεθεί στα νώτα των Μακεδόνων. Στο μεταξύ, για να μην αντιληφθούν οι Μακεδόνες τον στρατηγικό του ελιγμό, ο Αιμίλιος Παύλος συνέχιζε τις κατά μέτωπον επιθέσεις του.


Γνώση εναντίον δεισιδαιμονίας
Όταν ο Περσεύς αντιλήφθηκε ότι οι Ρωμαίοι πάνε να τον περικυκλώσουν αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς την Πύδνα, στα βόρεια της σημερινής Κατερίνης. Ο ρωμαϊκός στρατός ακολούθησε τον Περσέα, ο οποίος είχε παρατάξει τον στρατό του στην πεδιάδα μπροστά από την πόλη της Πύδνας. Ο Περσεύς, μολονότι ήξερε ότι η τοποθεσία δεν ήταν ιδανική, αναγκάστηκε να ετοιμαστεί για τη μάχη. Τη νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουνίου του 168 π.Χ. έγινε έκλειψη σελήνης. Οι Μακεδόνες, βλέποντας ξαφνικά το φεγγάρι να χάνεται από τον ουρανό χωρίς να υπάρχουν σύννεφα, πανικοβλήθηκαν μπροστά σ' αυτόν τον «κακό οιωνό». Το ίδιο συνέβη και στο ρωμαϊκό στρατόπεδο, μόνο που εκεί υπήρχε ο αστρονόμος Σουλπίκιος Γάλλος, ύπαρχος του Αιμιλίου Παύλου, ο οποίος εξήγησε στους στρατιώτες ότι δεν πρόκειται για οιωνό αλλά για φυσικό φαινόμενο. Ετσι οι Ρωμαίοι κοιμήθηκαν ήσυχοι ενώ οι Μακεδόνες παρακαλούσαν τους θεούς να μην τους καταστρέψουν.

Η τελική μάχη

Ξημερώνοντας η 22α Ιουνίου 168 π.Χ., οι προφυλακές και των δύο αντιπάλων συναντήθηκαν τυχαία εκεί όπου πότιζαν τα άλογα. Η σύγκρουση ήταν ξαφνική και ο μεν στρατός των Μακεδόνων ήταν έτοιμος να συνδράμει την εμπροσθοφυλακή του, οι Ρωμαίοι όμως ήταν εντελώς ανέτοιμοι. Αλλά ο στρατηγός τους, χωρίς ασπίδα και κράνος, έτρεχε από τη μια άκρη του στρατοπέδου του στην άλλη εμψυχώνοντας τους άνδρες του και διατάσσοντάς τους να ανασυνταχθούν και να παραταχθούν. Οι Μακεδόνες επιτέθηκαν με φοβερή ορμή. Η πεδιάδα άστραψε από τη λάμψη των όπλων τους φέρνοντας προς στιγμήν ταραχή ακόμη και τον πολύπειρο Αιμίλιο Παύλο. Η εμπροσθοφυλακή αλλά και οι λεγεώνες των Ρωμαίων αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Η μακεδονική φάλαγγα, βλέποντας τους Ρωμαίους να υποχωρούν, άρχισε να τους καταδιώκει και παρασύρθηκε εκεί όπου είχε στήσει την παγίδα του ο Αιμίλιος Παύλος, δηλαδή στο ανώμαλο έδαφος. Η μακεδονική φάλαγγα ήταν αποτελεσματική και αήττητη όσο μπορούσε να σχηματίζει με τις μεγάλες ασπίδες και τις περίφημες σάρισές της ένα απόρθητο τείχος. Σε ανώμαλο έδαφος, σε λόφους λόγου χάρη, οι στρατιώτες δεν μπορούσαν να παραμείνουν ο ένας δίπλα στον άλλον με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κενά. Από τα κενά αυτά μπήκαν οι Ρωμαίοι και, περισσότερο ευκίνητοι χάρη στον ελαφρό οπλισμό τους, αποδεκάτισαν τους Μακεδόνες. Οι Ρωμαίοι δηλαδή εφάρμοσαν την ίδια τακτική όπως κατά τη μάχη στις Κυνός Κεφαλές. Ο μακεδονικός στρατός έπαθε πανωλεθρία. Η μάχη έληξε μέσα σε μία μόνο ώρα. Η καταστροφή των Μακεδόνων ήταν ολοκληρωτική. Είκοσι χιλιάδες στρατιώτες έπεσαν νεκροί στο πεδίο της μάχης και άλλες 11.000 συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. Ο Γ' Μακεδονικός Πόλεμος τελείωσε 15 μόλις ημέρες αφότου ο Αιμίλιος Παύλος είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα.
Το τέλος της γιορτής

Από το πλήθος των θησαυρών που μάζεψε ο Αιμίλιος Παύλος από την κατεστραμμένη Μακεδονία δεν κράτησε τίποτε απολύτως για τον εαυτό του, τα απέδωσε όλα στη Ρώμη. Ούτε άφησε τους στρατιώτες του να λαφυραγωγήσουν. Από την πλούσια βιβλιοθήκη των μακεδόνων βασιλέων, την οποία μετέφερε ολόκληρη στη Ρώμη, επέτρεψε απλώς στους γιους του, οι οποίοι αγαπούσαν τα γράμματα, να διαλέξουν μερικά βιβλία.
Προτού ο Αιμίλιος Παύλος φύγει από την Ελλάδα διοργάνωσε στην Αμφίπολη μεγάλη γιορτή στην οποία προσκάλεσε τους έλληνες βασιλείς της Ασίας, τους αρχηγούς της Ελλάδας καθώς και όλους τους εξέχοντες πολίτες των ελληνικών πόλεων. Στους αθλητικούς αγώνες που διοργανώθηκαν έλαβαν μέρος οι διασημότεροι αθλητές από την Ανατολή και από τη Δύση. Οι καλεσμένοι είχαν επίσης την ευκαιρία να θαυμάσουν έργα τέχνης και πολύτιμα αντικείμενα που ανήκαν στους μακεδόνες βασιλείς. Στο τέλος της γιορτής όλα τα όπλα των Μακεδόνων μαζεύτηκαν σε έναν μεγάλο σωρό και ο ίδιος ο Αιμίλιος Παύλος ακούμπησε τον δαυλό και τα παρέδωσε στην πυρά.


Έτσι τελείωσε η θαυμαστή ιστορία της Μακεδονίας παρασύροντας μαζί της και την υπόλοιπη Ελλάδα. Λίγα χρόνια αργότερα οι Ρωμαίοι θα πάψουν να παριστάνουν τους προστάτες των ελληνικών πόλεων και θα γίνουν στυγνοί κατακτητές.

Αναδημοσίευση από: http://ethnologic.blogspot.com/

Read More

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΛΗΘΩΝ ΓΕΜΙΣΤΟΣ - Ύμνοι στους θεούς

Πρώτος ύμνος για όλο το χρόνο στον Δία.

Ζεύ πατέρα, αυτοπάτορα, πρεσβύτατε και δημιουργέ,
πανυπέρτατε βασιλέα, που τα γέννησες όλα, επιφανέστερε από όλους,
εσύ που εξουσιάζεις τα πάντα και είσαι αυτοόν και αυτοένα και το ίδιο το αγαθό·
εσύ ο οποίος από τον άπειρο αιώνα γέννησες αυτά όλα,
όσα μεν (είναι) μεγαλύτερα ο ίδιος και με αυτά τα άλλα,
(έκαμες) όπως και όσο δυνατόν, πιο καλά·
σπλαχνίσου, σώζε, οδηγώντας μαζί με όλα τα άλλα και εμάς,
διά των επιφανών παιδιών σου, πάντοτε, στα οποία μας ανέθεσες,
όπως ώρισες το πεπρωμένο μας, καθώς έπρεπε.


Δεύτερος ύμνος στους θεούς και αυτό για όλο τον χρόνο.


Επιφανή παιδιά του Διός, που υπάρχει από τον εαυτόν του και γέννησε τα πάντα
και υπαρχηγοί· εσείς οι οποίοι άρχετε σε εμάς με δικαιοσύνη,
ποτέ να μην παύσωμε να σας έχωμε οδηγούς,
ούτε να χρησιμοποιούμε λανθασμένους νόμους, αλλά αυτούς που είναι αγαπητοί σε εσάς
και αυτούς που θέσαμε εμείς μόνοι, καλώς, όσο μπορούσαμε.
Αλλά, ώ θεοί, εσείς που διευθύνετε τον ηνίοχο νου μας,
τον οποίο εσείς μας δώσατε ως προστάτη μας...
και κατά τα άλλα μας δίνετε (την δύναμι) να περνάμε καλά την ζωή μας
και (τώρα) δώστε μας (την δύναμι) να υμνούμε τελευταία τον Δία μαζί με εσάς.

Τρίτος ύμνος στον Δία, πρώτος κατά μήνα (=στις μηνιαίες τελετές).

Ο Ζευς ο μεγάλος, ο πραγματικά Ιανός, αυτοπάτορας και
προπάτορας όλων σε όσα έχουν υπάρξι και τελειωμένη γένεσι,
εσύ ο οποίος δεν κάμεις τίποτε πρόχειρα
αλλά αφ' ότου υπάρχεις ο ίδιος και όσο (υπάρχεις)
και αυτά όμοια τα πράττεις και δεν είσαι ποτέ αργός
και δεν κάμεις τίποτε κατώτερο από την δική σου δύναμι,
πραγματικά, αρμόζει να εκτελής αυτό που είναι καλό,
εσύ που φροντίζεις για όλα, βασιλεύτατε Ζεύ,
ώ εσύ, τέλεια μακάριε· ώ εσύ που δίνεις αφειδώς τα δικά σου.

Τέταρτος ύμνος στον Ποσειδώνα, δεύτερος μηνιαίος.
Ώ, μεγάλε άναξ Ποσειδών, πρεσβύτατε υιέ του Διός,
που υπερέχεις σε όλην αυτήν (την κτίσι) στην λαμπρότητα και στην δύναμι,
όση γένεσι υπάρχει από τον Δία, έχει την δύναμι αυτήν
να άρχης και να βασιλεύης δεύτερος από τον πατέρα,
εσύ, που είσαι εξαίρετος από όλα τα άπειρα που υπάρχουν,
γιατί μόνος από όσα υπάρχουν είσαι τελείως αγέννητος.
Εσύ και αυτόν τον ευρύχωρο ουρανό με τις διαταγές του πατέρα,
άρχισες να κάμης, από τον οποίο και εμείς από εσένα γεννηθήκαμε·
σε εμάς να είσαι πάντοτε μειλίχιος (πράος) και σπλαχνικός, ώ πατέρα.

Πέμπτος ύμνος στην Ήρα, τρίτος μηνιαίος.

Ήρα, μεγάλη θεά, κόρη του μεγάλου Διός,
που έχεις σύζυγο τον Ποσειδώνα, που είσαι βέβαια αυτό που είναι,
αγαθό, μητέρα των θεών, που είναι εντός του ουρανού.
εσύ που δημιουργείς την ύλη, που είναι το υπόβαθρο στα είδη·
εσύ που δίνεις κάθε δύναμι, άλλοτε άλλη, τόσο την γενική όσο και αυτήν που μας οδηγεί στην αρετή και σε κάθε λαμπρότητα
και με αυτήν (την δύναμι) ανάγεις τους νόμους, από τους οποίους υπάρχει πλήθος σε εσένα
και συνάμα η αιωνιότητα· εσύ και σε εμάς
δίδε να ζήσωμε καλά, οδηγώντας μας σπλαχνικά στην αρετή.

Έκτος ύμνος στους Ολυμπίους θεούς, τέταρτος μηνιαίος.
Άναξ Ποσειδών, άριστο παιδί του μεγάλου Διός,
εσύ που έγινες αρχηγός από τον πατέρα, πριν από κάθε γένεσι·
εσύ και η Ήρα, η αγνή σύζυγός σου και καλή βασίλισσα.
Απόλλων και Άρτεμι και Ήφαιστε και Βάκχε
και Αθηνά, εσείς βέβαια οι επτά ανώτεροι θεοί,
από όλους τους άλλους, μετά βέβαια τον έξοχο βασιλέα που είναι υψηλά·
και εσείς οι άλλοι θεοί, που κατοικείτε στον Όλυμπο (και είσθε)
πατέρες των εκεί αθανάτων (θεών) και σε εμάς μεταξύ αυτών,
γίνετε σπλαχνικοί και ευνοϊκοί σε εμάς.

Έβδομος ύμνος στον Απόλλωνα, πέμπτος μηνιαίος.

Άναξ Απόλλων, προστάτη σε κάθε φύσι
Και ηγεμόνα που κατευθύνεις όλα τα άλλα μεταξύ τους σε ένα
Και μάλιστα αυτό το παν και πολυμερές, που είναι πολύχορδο
Πολυθόρυβο, το φέρνεις σε αρμονία·
Εσύ, βέβαια, δίνεις την ομόνοια και την φρόνησι στις ψυχές
Και την δικαιοσύνη, τα οποία είναι τα κάλλιστα από τα δικά σου (πράγματα)
Και (δίνεις) υγεία στα σώματα και κάλλος βέβαια σε αυτά·
Εσύ να μας δίδης πάντοτε την επιθυμία για τα καλά,
Άναξ στις ψυχές μας, σε ώ παιάν.

Όγδοος ύμνος στην Άρτεμι, έκτος μηνιαίος.

Βασίλισσα Άρτεμι, που ηγείσαι στην άλλη φύσι
και την προστατεύεις· αφού παρέλαβες ενιαίο σύμπαν,
έπειτα στο τέλος με διαφόρους άλλους τρόπους το ξεχωρίζεις
σε περισσότερα είδη και από τα είδη κάνεις το καθένα
και από το όλο πάλι τα μέρη· και τους συνδέσμους· εσύ δίδεις
στις ψυχές σωφροσύνη και δύναμι να διακρίνουν τα χειρότερα
και στα σώματα δύναμι και ακεραιότητα. Αλλά, ώ, εσύ, σεβαστή,
ανόρθωσε τη ζωή μας που έχει πέσει πολλές φορές,
δίδοντας κάθε τρόπο αποφυγής των αισχρών.

Ένατος ύμνος, έβδομος μηνιαίος, στους ουράνιους θεούς.

Ώ άναξ αυτού του ουρανού, Ήλιε, είθε να γίνης σπλαχνικός
και εσύ Σελήνη, είθε να είσαι σπλαχνική και ιερή βασίλισσα
και εσύ Εωσφόρε και Στίλβων, λαμπρέ ακόλουθε πάντοτε του Ηλίου
και εσείς Φαίνων και Φαέθων και Πυρόη
και όλοι οι υπαρχηγοί του Ηλίου του άνακτος,
που συνεργάζεσθε με εκείνον που πρέπει· σας υμνούμε και εμείς
γιατί είσθε οι λαμπροί προνοητές για εμάς
και εσείς τα άλλα άστρα, τα οποία έχουν αφεθή (στον χώρο) με θεία πρόγνωσι.

Δέκατος ύμνος στην Αθηνά, όγδοος μηνιαίος.

Αθηνά βασίλισσα, που έχεις είδος χωρίς καθόλου ύλη,
προΐστασαι και ηγείσαι η ίδια και εδημιούργησες αυτά
(τα δύα) μετά από τον βασιλέα όλου του κόσμου, τον Ποσειδώνα,
ο οποίος υπερέχει από εσένα σε όλο το είδος·
Εσύ, που είσαι αιτία κάθε κινήσεως που γίνεται με ώθησι
και γίνονται τα παράξενα γιατί καθένα εσύ το εξωθείς·
αλλά και από εμάς (να απομακρύνης αυτά)
αν και κάθε φορά κάνωμε κάποιο σφάλμα από την ανοησία μας,
ώ, θεά, ξυπνώντας με τον νου την ψυχή μας όταν πρέπει.

Ενδέκατος ύμνος στον Διόνυσο, ένατος μηνιαίος.

Βάκχε, πατέρα και γεννητή όλων των λογικών ψυχών,
όσες είναι ουράνιες και όσες δαιμονικές
και όσες δικές μας, μετά τον άνακτα Ποσειδώνα·
εσύ που είσαι αίτιος της κινήσεως (της ψυχής) που έλκεται
από τον έρωτα του καλού και της αναγωγής στο καλλίτερο.
Εσύ δίδε και σε εμάς που απομείναμε καλή και θεϊκώτερη
κάθε φορά ενέργεια (εμπνέοντας) την ανόητη σκέψι μας,
για να αναγώμαστε γρήγορα σε αυτήν με φρόνησι
και να μην ανοηταίνωμε για πολύ σχετικά με τα αγαθά.

Δωδέκατος ύμνος στους Τιτάνες, δέκατος μηνιαίος.
Τον δημιουργό όλης της θνητής φύσεως, τον υιό του Διός,
ελάτε να υμνήσωμε, τον άνακτα Κρόνο,
τον πρεσβύτατο από τα νόθα παιδιά του Διός,
Ταρτάροι Τιτάνες, τους οποίους βέβαια μαζί με αυτόν
υμνούμε, που είναι όλοι αγαθοί και χωρίς κακό,
αν και είσθε γεννήτορες των φθαρτών θνητών.
Και την Αφροδίτη, την ιερή σύζυγο αυτού του Κρόνου,
και τον Πάνα, τον αρχηγό των θηραμάτων και την Δήμητρα των φυτών
και την Κόρη, (την αρχηγό) του δικού μας θνητού και όλους τους άλλους.

Δέκατος τρίτος ύμνος στον Ήφαιστο, ενδέκατος μηνιαίος.
Άναξ Ήφαιστε, που ηγείσαι στους υπερουρανίους θεούς,
των Ολυμπίων και των Ταρταρίων συνάμα
και προΐστασαι μετά τον ευρυάνακτα Ποσειδώνα και δίδεις
σε καθένα την χώρα και την έδρα του·
εσύ που είσαι αίτιος ταυτοχρόνως της στάσεως και του όλου
και σε καθένα από αυτά δίδεις την αιωνιότητα.
Εσύ και ο Ποσειδών με την θέλησι του πατέρα σου·
εσύ να φρουρής και εμάς, δίδοντας (την δύναμι) να μένωμε
σταθεροί κάθε φορά στις καλές πράξεις.

Δέκατος τέταρτος ύμνος στους θεούς, δωδέκατος μηνιαίος.

Μαζί με τους άλλους θα εξυμνήσωμε και τους προσεχείς
αυτούς αγνούς θεούς, οι οποίοι θεοί μας βοηθούν πολύ καλά
με άλλα θεϊκώτερα (πράγματα) και συχνά μας δίδουν όλα τα αγαθά,
τα οποία βέβαια προέρχονται από τον ίδιο τον Δία,
και έρχονται μέσω των άλλων θεών και από εκεί σε εμάς,
άλλοι μεν καθαρίζοντας άλλοι δε ανάγοντας και άλλοι φρουρώντας
μας σώζουν ανορθώνοντας εύκολα τον νου μας·
αλλά σπλαχνικοί είθε να είσθε (σε εμάς).

Δέκατος πέμπτος ύμνος σε όλους τους θεούς και δέκατος τρίτος μηνιαίος.
Ύψιστε Ζεύ, που υπερέχεις από όλους,
όντας πρεσβύτατος δημιουργός και γεννήτορας όλων·
και εσείς όλοι οι θεοί, που είσθε στον Όλυμπο,
και εσείς οι Ταρτάριοι και οι ουράνιοι και χθόνιοι (γήινοι)·
δώστέ μας, αν (κάναμε) κάποια δεινή αμαρτία και ανόητα (ασεβή) έργα,
αφού καθαρθούμε να σας πλησιάζωμε άμεμπτα
για να είναι ευτυχισμένη η ζωή μας· και εσύ κυρίως, ώ Ζεύ,
εσύ που είσαι ανώτερος αρχηγός όλων και είσαι το πρώτιστο και το τελευταίο αγαθό (βοήθησέ μας).

Δέκατος έκτος ύμνος στον Δία και πρώτος από τους ιερούς.
Ώ Ζεύ, που είσαι τελείως αγέννητος και αυθύπαρκτος,
και γέννησες όλα και φροντίζεις γι' αυτά, που τα έχεις όλα μόνα μέσα σου,
κάθε ένα και τίποτε χωριστό, από όπου καθένα προχωρεί χωριστά,
κάνοντας έτσι ενιαίο και συνολικό το έργο ώστε να είναι πολύ πλήρες και ωραίο,
όσο ήταν δυνατόν, γιατί είσαι ένα και τελείως χωρίς φθόνο.
Αλλά, ώ Ζεύ, εσύ με τα λαμπρά παιδιά σου να μας οδηγής μαζί με το όλον
κατευθύνοντας όπου έχεις αποφασίσει· και δίδοντάς μας να κάνωμε καλές αρχές
και να φέρωμε σε πέρας τις πράξεις μας.

Δέκατος έβδομος ύμνος στους Ολυμπίους θεούς, δεύτερος από τους ιερούς.
Εμπρός να υμνήσωμε τον άνακτα Ποσειδώνα,
που είναι το πρεσβύτατο παιδί του Διός, πριν από όλους
και άριστος και δεύτερος αρχηγός από τον πατέρα όλης της γενέσεως
και γειτονικός σε εμάς δημιουργός· και μαζί με αυτόν την βασίλισσα Ήρα, που είναι και η πρεσβύτατη κόρη του πατέρα Διός,
ακόμη και τους άλλους θεούς υμνούμε που είναι στον Όλυμπο
και είναι από τους αθανάτους (θεούς) όλοι αυτοί αρχηγοί και αίτιοι των εδώ·
αλλά γίνετε σπλαχνικοί σε εμάς.

Δέκατος όγδοος ύμνος σε όλους τους θεούς, τρίτος από τους ιερούς.
Ώ, όλοι οι θεοί, που είσθε μετά τον εξαίρετο αγαθό Δία,
όλοι σεις είσθε τελείως άμεμπτοι και χωρίς ελάττωμα·
από εσάς κορυφαίος αρχηγός, από τον Δία, είναι ο Ποσειδών·
εσείς που είσθε υπερουράνιοι και εσείς μέσα στον ουρανό,
όλοι λαμπροί και σας υμνούμε εμείς που έχομε φύσι συγγενική
με εσάς τελευταίο. Ώ μακάριοι και εσείς, δώστέ μας από τα δικά σας,
αλλά και σε εμάς δίδοντας τα καλά και αγαθά, όσοι δεν είμαστε
πάντοτε αμελείς στην ζωή, είθε πάντοτε να μας ανορθώνετε.

Δέκατος ένατος ύμνος σε όλους τους Ολυμπίους θεούς, τέταρτος από τους ιερούς.
Ώ άναξ Κρόνε, που άρχεις στους υπερουράνιους θεούς
και τους κυβερνάς· εσύ ηγείσαι σε όλον αυτόν τον ουρανό, Ήλιε,
στον οποίο ακολουθούν ως πλανήτες οι άλλοι·
από τους οποίους εξεβλάστησε όλη η γενεά των θνητών
και από τους δύο σας, δηλαδή από τον Κρόνο και τον Ήλιο·
και Τιτάνες και πλανήτες υπαρχηγοί αυτών, που συνεργάζεσθε άλλοι σε άλλα,
και εσάς υμνούμε εμείς (γιατί) συχνά από εσάς έχομε τα αγαθά·
μαζί δε με εσάς και τα απλανή άστρα, εσάς τους αγνούς δαίμονες (υμνούμε).

Εικοστός ύμνος στον Πλούτωνα, πέμπτος από τους ιερούς.

Ώ άναξ Πλούτων, αρχηγέ της ανθρωπίνης φύσεως
και προστάτη, που πήρες αυτό (το αξίωμα) από τον Δία,
το καθένα και όλα, που υπάρχουν χωριστά σε εμάς
και μπορεί να υπάρξουν, τα έχεις και προΐστασαι
τελείως σε εμάς εδώ και από εδώ πάλι πάντοτε μας ανάγεις εκεί·
γύρω από εσένα (είναι) οι ήρωες και η εξέχουσα φύσι μας
και οι άλλοι φίλοι μας οι καλοί και αγαθοί· με εσένα Κόρη, η αγαθή Ταρτάρια θεά συζή,
εμείς οι θνητοί (σε) έχομε ανάγκη· είθε να γίνης σπλαχνικός.

Εικοστός πρώτος ύμνος στον Δία, έκτος από τους ιερούς.
Ζεύ πατέρα, που πράττεις μεγάλα έργα, παντοδύναμε και αρχηγέ
που γέννησες τα πάντα· από τον δικό σου νου, που είναι εξαίρετα
καλός, ούτε εμείς γεννηθήκαμε άμοιροι (αμέτοχοι) των καλών που έχουν οι θεοί,
αλλά υποκείμεθα στην αναγκαιότητα του θνητού (σώματος) και είμαστε και επιρρεπείς στην αμαρτία
καθώς και ικανοί πάντοτε για επανόρθωσι. Δώσέ μας (την δυνατότητα) και τώρα, αφού απαλλαγούμε
από την κακότητα των αμαρτιών μας
μέσω των παιδιών σου, στα οποία μας ανέθεσες, να (σε) πλησιάζουν
αυτοί που είναι όσιοι και έχουν ορθό νου, για να συνυπάρχωμε (με εσένα) κάθε φορά, σαν με κάποιο πράο και σπλαχνικό (θεό).

Εικοστός δεύτερος ύμνος, που ψάλλεται την δεύτερη ημέρα και πρώτος από τους ημερησίους.
Είθε, ώ μακάριοι θεοί, να μην πάψω να σας ευγνωμονώ
για όλα τα αγαθά που έχουν δημιουργηθή (αλλά) και προέρχονται
από εσάς και τα οποία τελικά τα δίνει ο Ζευς.
Είθε να μην παραμελήσω, όσο μπορώ, το αγαθό γένος μου·
(είθε) να είμαι πρόθυμος να ασχολούμαι καλώς με τα κοινά
και αυτό να το θεωρώ μεγάλο όφελός μου.
(Είθε) να μην γίνωμαι (ποτέ) αίτιος κακού στους ανθρώπους,
με τους οποίους κάθε φορά συναντώμαι, αλλά (αίτιος) στο καλό, όσο μπορώ,
και είθε να γίνω κι εγώ μακάριος ομοιάζοντας με εσάς.

Εικοστός τρίτος ύμνος, που ψάλλεται την τρίτη ημέρα, δεύτερος από τους ημερησίους.

Ώ θεοί, είθε να μην έχω (ποτέ) ακράτεια στις ηδονές
αλλά να αρκούμαι στο όριο, από το οποίο δεν θα επέλθη
κάποια κακία (βλάβη) στην ψυχή και στο σώμα από αυτές (τις ηδονές).
να μην είμαι άπληστος στα χρήματα· και σε αυτά να τηρώ
το μέτρο και στο σώμα, σε ό,τι χρειάζομαι, να έχω κοσμιότητα (τάξι),
για να χαίρωμαι με αυτάρκεια. (Είθε) ποτέ να μην νικηθώ
από καμμία δελεαστική κενή δοξασία, και να γνωρίζω από αυτήν (την δοξασία) μόνο εκείνο το καλό
που μας οδηγεί στην θεϊκή και αληθινή αρετή.

Εικοστός τέταρτος ύμνος, που ψάλλεται την τέταρτη ημέρα, τρίτος από τους ημερησίους.

Είθε, ώ θεοί, να μη με καταστρέψουν οι ατυχίες, εμένα τον θνητό,
και να μη με καταβάλλουν κάθε φορά, αφού γνωρίζω ότι η ψυχή μου είναι αθάνατη,
χωριστή δε από το θνητό (σώμα) και θεϊκή.
Είθε να μη με ταράσση τίποτε από τα δεινά τα ανθρώπινα
και να είμαι ελεύθερος από αυτά και να μην είμαι δούλος στις ανάγκες
κακής ιδέας· είθε να μη φείδωμαι του θνητού μου (σώματος) αλλά πάντοτε
να φροντίζω πως η ψυχή μου, η οποία είναι αθάνατη, θα είναι σε άριστη κατάστασι.

Εικοστός πέμπτος ύμνος, που ψάλλεται την πέμπτη ημέρα, τέταρτος από τους ημερησίους.
Ευτυχισμένος αυτός που φροντίζει για την αθάνατη ψυχή του,
πάντοτε, για να είναι καλλίστη, και που δεν φροντίζει πολύ
για το θνητό (σώμα), αν κάτι χρειάζεται και δεν το λυπάται.
Ευτυχισμένος (είναι) αυτός από τους ανθρώπους, ο οποίος
δεν υποδουλώνει τον εαυτόν του σε αυτούς τους αγνώμονες, που τον κτυπούν
έχοντας δε ατάραχη την ψυχή του, νικά την κακία εκείνων.
ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν πονεί για τις πιο δυσάρεστες ατυχίες (που προέρχονται από τους θεούς)
αλλά τις υποφέρει εύκολα, θεωρώντας καλό αυτό που ωφελεί το αθάνατο μέρος του (=την ψυχή).

Εικοστός έκτος ύμνος, που ψάλλεται την έκτη ημέρα, πέμπτος από τους ημερησίους.

Ευτυχισμένος είναι αυτός, που δεν προσέχει τις ανόητες
γνώμες των ανθρώπων, αλλά σκέπτεται σωστά και με σωστή γνώμη
μελετά την θεϊκή αρετή· ευτυχισμένος αυτός που δεν επιδιώκει συνεχώς
άσκοπα και απερίσκεπτα (να αποκτήση) άπειρο πλήθος κτημάτων
αλλά τηρεί το μέτρο στις αρμονικές ανάγκες του σώματος.
ευτυχισμένος είναι αυτός που θέτει το σωστό μέτρο στις τέρψεις,
για να μην ελκυσθή η ψυχή ή το σώμα από κάποια κακία,
αλλά να συμφωνή με την θεϊκή αρετή.

Εικοστός έβδομος ύμνος, που ψάλλεται την εβδόμη ημέρα, έκτος από τους ημερησίους.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν κάνει κακό στους ανθρώπους
λόγω της δεινής ανοησίας και από πλεονεξία,
αλλά κάνει πάντοτε καλό (και είναι) όμοιος με τους μακάριους θεούς.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν αμελεί κανένα κοινό καλό
στο γένος του· αυτός που γνωρίζει περισσότερο ότι και οι θεοί
φροντίζουν για το κοινό (καλό) και (που) δεν το καταπροδίδει.
ευτυχισμένος είναι αυτός που αποδίδει ευγνωμοσύνη στους θεούς
και ξέρει ότι όλα όσα έχει (τα καλά και αγαθά προέρχονται)
κυρίως από τον Δία, που δίνει σε όλους πρώτος όλα τα καλά και τα αγαθά.

Read More

Ελληνική Φυλή ο μεγαλύτερος Εχθρός Σου είναι: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ -
Ελληνική Φυλή ο μεγαλύτερος Εχθρός Σου είναι: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. [...]

Ελληνική Φυλή τι φωνάζεις; Μπήκαν κλέφτες στο μανδρί; Εάν Σου βαστά έμπα διώχτους. [...]

Ελληνική Φυλή είσαι ΑΝΗΘΙΚΟΣ: διότι θέλεις οι Φραγκικοί Στρατοί και Στόλοι να Σου φυλάν τ’ αμπέλια ΣΟΥ. [...]

Ελληνική Φυλή δε μας λες; ΚΟΚΟΤΑ κατάντησες και δε Σε μέλλει και δε μιλάς για τίποτε άλλο παρά ποιος Φράγκος σε χάιδεψε και ποιος σε φίλησε και τίνος αρέσεις; [...]

Η ίδρυσις του Χριστιανικού μας Κράτους είναι όχι μόνον Πραγμάτωσις και Κορύφωσις του φυσικού Αλεξανδρινού Έργου, αλλά και η βροντώδης Απόδειξις δι’ αυτής ταύτης της Νέας Θρησκείας, δι’ ανεξαιρέτως όλων της των εκδηλώσεων, της εντελούς ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ και ΕΛΛΗΝΟΣ και ΕΛΛΗΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ότι όχι μόνον δεν ανεμίχθη με τίποτε, αλλ’ δη επολέμησε δυνατότατα και κατά την Αλεξανδρινήν και κατά την Ρωμαϊκήν περίοδον, όλας τας Ανατολικός Ιδέας και επιδράσεις και αυτή δε ακόμη η υπό των καιρών και των φορών των Ανθρώπειων, παρουσιασθεί -Η Εβραϊκή Ίδέα- ως πραγματική ανάμιξις, είναι απλώς, φανερότατη πολιτική ΣΥΓΚΟΛΛΗΣΙΣ δύο πραγμάτων εντελώς διαφορετικής φύσεως, ακριβώς διότι ήτο αδύνατον να αναμιχθούν ή συγχωνευθούν. Και η Συγκόλλησις δε αυτή βροντοφωνεί και την ζωτικότητα και την γνησιότητα ημών των τότε, διότι δια να κατορθωθή και αυτή, εδέησε και εις τον Πνευματικόν Κόσμον και εις τον Πραγματικόν, να μεταμορφωθή ριζικώς ολόκληρος η Εβραϊκή Ιδέα. [...]

Ζωντόβολα, μη φοβάσθε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Η Αλήθεια δεν σκοτώνει, τα ΨΕΜΜΑΤΑ καταθάπτουν τους Λαούς. [...]

Ελληνική Φυλή, πάση θυσία πρέπει να μάθης δια παν ότι σε αφορά ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Ελληνική Φυλή, δια να αισθανθής τον Ελληνισμόν Σου πρέπει να περιορίσης το Χριστιανικό Σου συναίσθημα εις τα λογικά και πραγματικά του όρια. Όπως στην αρχή της Νέας Σου θρησκείας, εκατέβασες και κατεπίεσες το Συναίσθημα Έλλην, δια ν’ ανύψωσης το Συναίσθημα Χριστιανός, τώρα πλέον που η Χριστιανικότης Σου δεν έχει να πάθη τίποτε, μόνον δε η Ελληνικότης Σου κινδυνεύει πρέπει να κατεβάσης εις δευτέραν μοίραν το συναίσθημα Χριστιανός και ν’ ανύψωσης Κυρίαρχον Απόλυτον το Συναίσθημα ΕΛΛΗΝ. [...]

Ντροπή σας Έλληνες, να λέγεσθε Σεις Χριστιανοί, σαν την Κοινήν αγέλην των Ανθρωποειδών. Σεις πρέπει να λέγεσθε ότι είσθε: Χριστιανοποιοί: ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΤΑΙ.
Εάν δεν μπορείτε να αισθάνεσθε ότι είσθε Έλληνες, παρά μόνον από μέσα από το πάπλωμα του Χριστιανισμού Σας, τότε ΕΡΡΕΤΩ τέτοιος Ελληνισμός. Διότι τότε ο Ελληνισμός Σας είναι Νεκρός. [...]

Όπως εδέχθημεν εμείς τότε τον Χριστιανισμόν, τώρα πρέπει να δεχθή και ο Ελληνοχριστιανισμός, τον Ανασταινόμενον ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ελληνισμόν μας. [...]

Εδώ δεν θίγεται η Ελληνική Εκκλησία, αλλ’ η ΞΕΝΗ Εβραϊκή Ιδέα. Και κάθε ξένον πρέπει να μας είναι ζήτημα δευτερεύον, εις το βάθος της συνειδήσεως μας. [...]

Το εδώ ζήτημα, πρέπει να μείνη εις τον Πάτον της συνειδήσεως του καθενός μας. [...]

Ο κάθε Έλλην πρέπει να αναλύση και λύση με τον Εαυτόν του την σκέψιν του δια το εδώ ζήτημα, χωρίς ανόητες φωνές. [...]

Κύριοι που παίζετε τον Έλληνα και την Ελλάδα και ψάλλετε όλην την ώρα… ΚΟΙΤΙΔΑ… ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… Και τα άλλα όμοια, πρέπει να θέλετε το ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ. [...]

Ως Χριστιανοί είσθε Χαμένοι μεταξύ της αγέλης των θηριωδών Χριστιανικών Λαών. Ως Έλληνες ξεχωριζόμενοι δυνατόν να σωθείτε. [...]

Εγώ Παπά μου που είμαι πειό Έλλην από σένα Σου λέω: Είμαι εντελώς Έλλην και ολότελα Χριστιανός. Μπορείς γι’ αυτό να μη μου δώσης λίγη γη να κοιμηθώ; [...]

Κοντός Ψαλμός Αλληλούια: Πας Παπάς αισθανόμενος δη είναι Πρώτα Χριστιανός και Δεύτερα Έλλην, ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ. [...]

Ο Ελληνισμός δεν έχει να πολεμήσει την Εκκλησίαν του, όπως έγινε και γίνεται αναγκαστικώς εις όλα τα Κράτη που θέλουν να προοδεύσουν, δια τον απλούστατον λόγον, ότι δεν έχει να πολεμήσει κατά του Παπά. Ο Έλλην Παπάς δεν έχει, Δόξα το Θεώ, καμμίαν σχέσιν με τον Φραγκόπαπα. Ο Ελληνόπαπας, απαραλλακτότατος και κοινωνικότατος πολίτης είναι υπάλληλος του Κράτους, σαν κάθε άλλον υπάλληλον. Και είναι τόσο λίγο φλάρης ή Αγγλογερμανομουρλόπαπας, ώστε αν ένας ταγματάρχης κι ένας Παπάς ανταλλάξουν τα ρούχα των, αδύνατον να διακριθή ποιος ο Παπάς και ποιος ο Στρατιώτης.

Ο Χριστιανισμός μαζύ με το άλλοτε Πολιτικό Καλό μας έκαμε και τρομερώτατο Κακό. [...]

Πας Έλλην έχει το δικαίωμα αγρίας υπερηφάνειας προ των σημερινών Λαών και των Παληανθρωπισμών των Βασιλιάδων των με τα εμετικώς Μπακάλικα και αναιδώς λωποδυτικά Ιδανικά των. [...]

Ουδαμού αλλού φαίνεται καθαρότερα, συλλαμβάνεται χειροπιαστότερα, η μανιακή πάλη Έλληνος και Ελληνικού Πνεύματος κατά του βαθύτερον θέλοντος να εισχώρηση Ξενισμού, από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνας. [...]

Τα πάντα πρέπει να κατασιγασθούν μέσα μας δια να συναισθανθώμεν και αναγνωρίσωμεν οία πραγματικώς είναι, την Πραγματικην ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ. [...]

Αδύνατον πλέον να ψευδώμεθα και να αυτοκτονούμεν Εθνικώς, κρύβοντες την δύναμιν του Ελληνισμού μας χάριν του Χριστιανισμού μας. [...]

Και Αδύνατον πλέον το Ελληνικόν Πνεύμα, να επιτρέψη εις τον Έλληνα, χάριν ανοητάτων λόγων, να στερείται της συναισθήσεως ακριβώς της Τρισμεγίστης του Δυνάμεως: ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ. [...]

Η Βυζαντινή μας Περίοδος δεν έφερεν εις πέρας ουτε το Πνευματικόν, οΰτε το Πραγμσπκόν της Έργον. Άγνωστον εντελώς εις ποίον Τύπον θα κατέληγε. [...]

Όπως όταν ήλθεν η ώρα, επετάξαμεν το Πολιτικόν πρόσχημα και εφωνάξαμεν: είμεθα ΕΛΛΗΝΕΣ, ούτω και τώρα ο Έλλην πρέπει να είναι έτοιμος δια την ώραν της ΑΝΑΓΚΗΣ να πετάξη και τον Πνευματικόν Εβραϊσμόν και να ξαναφωνάξη -αν θέλη να γλυτώση- από το ΣΛΑΥΙΚΟ ΠΟΤΑΜΙ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ. [...]

Από της Πτώσεως ο Ελληνισμός περιπατεί στον Κόσμο με το ΕΝΑ μόνον Εγκεφαλικό Ημισφαίριο, σαν άνθρωπος που του πριόνισαν στη μέση και καθέτως το κεφάλι. [...]

Το βέβαιον είναι ότι εκαταντήσαμεν τόσον αηδία, όντες και ποιούντες το Παν μέχρι του 15ου αίώνος, ώστε δικαίως μας εζήλευσσν και μας εσυχάθησαν και μας εμίσησαν όλοι οι Λαοί. [...]

Εις το Βυζαντινόν Σημείον και Σταθμόν, πρέπει να στέκεται ο Έλλην, δια να εννοή σωστά τα πριν του, τα έκτοτε και τα τώρα. [...]

Η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Τούρκου και Καλόγερου είναι μόνον ότι ο ένας φορεί μαύρο και ο άλλος κόκκινο Φέσι. Εάν ο Τούρκος επείραζε τον ΚΑΛΟΓΕΡΟΝ ο Ζυγός θα ήτο αδύνατον να συγκρατηθή, θα ανετινάσετο τάχιστα εις τον αέρα. [...]

Ο Χριστιανισμός ενώ αφ’ ενός εφαίνετο σώζων την Φυλήν και την διέσωζε πράγματι εν μέρει αφ’ έτερου όμως υπήρξε και είναι και τώρα γενικώς: ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Ο Εγκληματίας Καλογερισμός ο πάντοτε εμπνέων την αποθάρρυνσιν εις την φυλήν και υπό τους Αυτοκράτορας, ο φωνάζων και εξηγών όλα ως Τιμωρίαν Θεϊκήν, ο ξεσβερκωμένος ότι επέσαμεν ένεκα των αμαρτιών μας, ήτο ευτυχής να απαλλαχθή του Αυτοκράτορος και να ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΗΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ και κατά το μέγα μέρος Πραγματικώς, πραγματοποίησις ονείρου του, που δεν την εφαντάσθη ποτέ του από της Ιδρύσεως του Χριστιανισμού μέχρι της ημέρας της Πτώσεως. Τον Τούρκο δεν τον έμελλε τίποτε, διότι ο Τούρκος θέλει μόνον να δουλεύης και να μην τον ανησυχής. Όταν τον παρασκοτίσης, σύντομα σου κόβει το κεφάλι και ησυχάζεις και συ κι αυτός μαζύ. Ούτω ο Καλογερισμός ευρέθη περίφημα, θαυμάσια, διδάσκων ότι εκ Θεοΰ το Κακόν, λέγων γύρισε κι απ’ άλλο μέρος να σε χαστουκίσουν, και λέγων εις τον Ελληνισμόν Κύριε δεν είμαι μόνον ιδικός Σου αντιπρόσωπος, δεν ανήκω μόνον σε σένα, εγώ είμαι Κύριος και Αντιπρόσωπος και προστάτης όλων των Χριστιανών της Ανατολής. Αυτός είναι ο μοναδικός Λόγος, της εντελώς απιστεύτου και αφαντάστου ΔΟΥΛΕΙΑΣ της φυλής επί τόσους αιώνας. Η ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

Ελληνική Φυλή δεν σε έσωσε ο Χριστιανισμός, αλλ’ ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΟΥ όπως και αυτός θα σε σώσει εις το Μέλλον. Και μόνος ΑΥΤΟΣ. [...]

Ελληνική Φυλή ουδέποτε ο Αγών Σου θα καταστή ΣΕΒΑΣΤΟΣ, εάν δεν γίνη ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ. [...]

ΜΙΣΗΣΕΤΕ ΜΙΣΗΣΕΤΕ τους Ανθρώπους που θα θελήσουν να Σας ανοίξουν τα μάτια, αλλά γίνεται Σεις ΑΝΘΡΩΠΟΙ. [...]

Ο Ζυγός έπλασε και απεκρυστάλλωσε τους τρεις Κυριωτάτους, γενικώτατα και βαθύτατα κυριαρχούντας Πανελληνίους Τύπους που διευθύνουν κατά βάθος την φυλήν, Προ, Κατά και Μετά του Αγώνα, έως τώρα, δίδουν έκτοτε έως τώρα την μορφήν του Πνεύματος και της ψυχής του καθενός και του συνόλου των Ελλήνων:
ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ.
ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ.
ΤΟΝ ΕΜΠΟΡΟ.
Και ο Καλόγερος κατά βάθος είναι:
Ο Θεός μας ετιμώρησε Εθνικώς διά τις αμαρτίες μας.
Πίστευε.
Μην εξετάζης.
Νήστευε.
Προσεύχου.
Φέρνε λάδι, κερί, ψωμί, στάρι και κρασί.
Σ’ έκλεψαν; Υπομονή.
Σ’ έδειραν; Υπομονή.
Σε ατίμασαν; Υπομονή.
Σε σφάζουν; Υπομονή.
Ο Βούλγαρος, ο Ρώσος, ο Σέρβος, ο Ρουμούνος, ο Αρμένης, είναι ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΟΥ…
Μην κουνιέσαι, μη σιέσαι, μη φωνάζεις, μη μιλάς και σ’ ακούσουν οι ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ και σε πουν Απολίτιστο Βάρβαρο. Κάθου φρόνημα• βουβαίνου και προσκυνά τον Φράγκο, η Σωτηρία μας είναι η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ. Αυτή θα μας δώση το δίκηο μας, άμα καθούμαοτε φρόνημα κι ακούμε τις προσταγές της.
Ευχαρίστει τον Θεό για ότι έχεις, για ότι είναι, μην αποθυμώση και πάθης χειρότερα. [...]

Αι Επιστήμαι, τα Γράμματα, αι Τέχναι εφυγαδεύθησαν δια παντός. Αλλοίμονον. Γλώσσα και Θρησκεία, Θρησκεία και Γλώσσα η μόνη άγκυρα κι αμάν. Η μόνη μας Ελπίς και Σωτηρία η Χριστιανική Ευρώπη. Αχ Αλλοίμονον! Παιδί… ένα ούζο.

Διά να είναι η Φυλή εις το Χάλι που είναι, φανερόν ότι οι Τωρινοί Έλληνες είσθε οι χειρότεροι που υπήρξαν ποτέ. [...]

Ελληνική Φυλή, πάψε τις Ψευτιές και τους ΨΕΥΤΕΣ κι αρχήνα να σκεφθής. [...]

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΦΥΛΗ: ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΙΝ ΝΑ ΣΚΕΦΘΗ;
Περικλής Γιαννόπουλος (αποσπάσματα -με διατήρηση της πρωτότυπης ορθογραφίας- από το βιβλίο «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν»)



Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=3184#ixzz1U9aJzeKw

Read More

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Θα γίνει τώρα τούτο, κ’ έπειτα εκείνο·
και πιο αργά, σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω),
τέτοιες θα είν’ οι πράξεις, τέτοιοι θα ’ν’ οι τρόποι.

Δεν θα φροντίσουμε για μακρινό κατόπι.
Για το καλύτερον ημείς θα προσπαθούμε.

Και όσο προσπαθούμε, τόσο θα χαλνούμε,
θα μπλέκουμε τα πράγματα, ώς να βρεθούμε
στην άκρα σύγχυσι. Καί τότε θα σταθούμε.
Θα είν’ η ώρα οι θεοί να εργασθούνε.

Έρχονται πάντοτ’ οι θεοί. Θα κατεβούνε
από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν,
τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν
από την μέση· και σαν φέρουνε μια τάξι
θ’ αποσυρθούν. — Κ’ έπειτ’ αυτός τούτο θα πράξει,
τούτο εκείνος· και με τον καιρόν οι άλλοι
τα ιδικά των. Και θ’ αρχίσουμε και πάλι.

Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
Κ.Καβάφης

Read More

ΕΛΛΕΙΨΗ, ΥΠΕΡΒΟΛΗ, ΠΑΡΑΒΟΛΗ, ΑΞΟΝΕΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ, ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ

Ο Απολλώνιος ο Περγαίος διατύπωσε σπουδαία θεωρήματα κυρίως περί των κωνικών τομών και ήταν ο πρώτος μαθηματικός, που χρησιμοποίησε τους όρους «κατηγμένη» (σήμερα λέγεται τεταγμένη) και «άξονας συντεταγμένων». Έθεσε τις βάσεις της Αναλυτικής Γεωμετρίας γράφοντας σπουδαίες μαθηματικές πραγματείες, από τις οποίες δυστυχώς μόνο μία σώθηκε κι αυτή όχι πλήρης, φέρει δε τον τίτλο «Κωνικά».
Ο Απολλώνος γεννήθηκε στις Περγές, πόλη της Μικράς Ασίας κοντά στην Αττάλεια. Επειδή το όνομα Απολλώνιος το έφεραν περισσότεροι από 100 διακεκριμένοι επιστήμονες και καλλιτέχνες της Aρχαιότητας ο μαθηματικός Απολλώνιος φέρεται συνήθως στη διεθνή βιβλιογραφία ως Απολλώνιος ο Περγαίος.
Ενώ ήταν έφηβος στάλθηκε από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν εύπορος, για ανώτερες σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας. Εκεί είχε καθηγητές τους μαθητές του Ευκλείδη και του Κόνωνος του Σαμίου.
Οι νέες και σπουδαίες πραγματείες του Αρχιμήδη, ο οποίος ήταν 25 περίπου έτη μεγαλύτερός του διδάσκονταν ήδη στο Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας κι ο
Απολλώνιος γνώριζε να επωφεληθεί από αυτές.
Στην Αλεξάνδρεια κι ενώ ήταν ακόμη νέος συνέταξε σε οκτώ βιβλία το έργο «Κωνικά». Μετά πήγε στην Έφεσο, όπου γνωρίστηκε με άλλους σπουδαίους μαθηματικούς, τον Φιλονίδη και τον Εύδημο από την Πέργαμο. Μαζί με τον Εύδημο πήγαν στην Πέργαμο, όπου γνωρίστηκε με το βασιλιά Άτταλο (241 – 197 προ αρχής χριστιανικής χρονολόγησης), ο οποίος είχε ιδρύσει την περίφημη βιβλιοθήκη της Περγάμου. Κατόπιν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, όπου εξέδωσε τα «Κωνικά», αφού πρωτύτερα τα επεξεργάσθηκε ακόμη περισσότερο. Από τα «Κωνικά» τα τέσσερα πρώτα βιβλία σώθηκαν στην Ελληνική, τα τρία επόμενα στην Αραβική, ενώ το όγδοο χάθηκε.

Τα «Κωνικά» θεωρούνταν τα Ανώτερα Μαθηματικά των Αρχαίων Ελλήνων, περιλαμβάνουν δε τη σπουδή των λεγόμενων κωνικών τομών. Με το όνομα κωνικές τομές νοούνται τα γεωμετρικά σχήματα παραβολή, έλλειψη και υπερβολή. Τα σχήματα αυτά προκύπτουν, όταν ένας κώνος τμηθεί κατά διάφορους τρόπους από ένα επίπεδο.
Ένας από τους τελευταίους διευθυντές της Ακαδημίας του Πλάτωνος πρίν την κλείσει ο Ιουστινιανός, ο Πρόκλος (410 – 485 ), στα σχόλιά του επί του πρώτου βιβλίου του Ευκλείδη γράφει τα εξής: «Λέγουν οι περί τον Εύδημο (τον Ρόδιο μαθητή του Αριστοτέλη, τον πρώτο που έγραψε Ιστορία των Μαθηματικών), ότι ταύτα είναι ευρήματα της μούσας των Πυθαγορείων και η παραβολή επιφανειών και η υπερβολή και η έλλειψη. Εκ τούτων δε και οι νεώτεροι λαβόντες τα ονόματα τα μετέφεραν και στις κωνικές λεγόμενες γραμμές και ωνόμασαν εκ τούτων την μέν παραβολή, την δε υπερβολή, την δε έλλειψη, ενώ εκείνοι οι παλαιοί και θείοι άνδρες δια της παραβολής των επιφανειών θεωρούσαν ωρισμένη γραμμή εκ τούτων» (θεώρ. 44).
Στα τέσσερα πρώτα βιβλία των «Κωνικών» ο Απολλώνιος περιέλαβε τα στοιχειώδη θεωρήματα, που βρίσκονταν στο χαμένο αργότερα έργο του Ευκλείδη «Κωνικά Στοιχεία», καθώς επίσης και νέα θεωρήματα ανακαλυφθέντα από το Σάμιο μαθηματικό Κόνωνα και τον Νικοτέλη από την Αλεξάνδρεια. Εκτός των θεωρημάτων όμως αυτών πρόσθεσε και πολλά άλλα θεωρήματα, τα οποία ανακάλυψε ο ίδιος. Οι μεταγενέστεροι μαθηματικοί θαύμασαν τον Απολλώνιο για τα περίφημα θεωρήματά του περί των κωνικών γραμμών και για τις νέες ονομασίες τους και τον αποκάλεσαν «μέγα γεωμέτρη».
Ο Απολλώνιος ήταν ο πρώτος μαθηματικός, που χρησιμοποίησε άξονες συντεταγμένων κι έθεσε τις βάσεις της Αναλυτικής Γεωμετρίας, την οποία θεμελίωσε λεπτομερέστερα μετά από 1.800 περίπου έτη ο Γάλλος μαθηματικός και φιλόσοφος Καρτέσιος.
Ο Γερμανός καθηγητής Μάξ Σίμσον στο βιβλίο του «Ιστορία των μαθηματικών κατά την αρχαιότητα» γράφει: «Όσο αναληθές είναι, ότι οι νεώτεροι Γαλιλαίος, Φερμά, Λάιπνιτς, Νεύτων, ανακάλυψαν τον Διαφορικο Λογισμό, ενώ υπάρχουν τά έργα του Αρχιμήδη, τα οποία ομιλούν περί αυτού, άλλο τόσο είναι αναληθές, ότι οι νεώτεροι ανακάλυψαν τήν Αναλυτική Γεωμετρία, ενώ περί αυτής ομιλούν τά έργα τού Αρχιμήδη και του Απολλώνιου. Ο Απολλώνιος δέν εισήγαγε μόνο τις συντεταγμένες, αλλά και τον μετασχηματισμό των συντεταγμένων, ενώ ο Αρχιμήδης εισήγαγε Αναλυτική Γεωμετρία τριών διαστάσεων». (Gesch. derMathematik, Berlin, 1909, σελ. 294, 16).
Αξίζει να τονισθεί, ότι οι τροχιές των πλανητών είναι ελλείψεις και των κομητών παραβολές και επομένως η σημερινή Αστρονομία δεν μπορεί να σπουδάσει τις κινήσεις τών άστρων αυτών χωρίς τη γνώση των περί κωνικών γραμμών θεωρημάτων του Απολλώνιου. Η κατασκευή τών οδόντων των οδοντωτών τροχών και άλλων λεπτών μερών πολύπλοκων μηχανών, όπως του Υπολογιστή των Αντικυθήρων, στηρίζεται επίσης στις κωνικές γραμμές. Τέλος η πραγματεία του Απολλώνιου «Ωκυτόκιον» θεωρείται κατά τη γνώμη τών ειδικών επιστημόνων ο πρόδρομος της θεωρίας τών αριθμομηχανών.

Ο Απολλώνιος ο Περγαίος και το έργο του αποτελούν ένα ακόμα κρίκο της μακράς αλυσίδας των Αρχαίων Ελληνικών επιστημονικών επιτευγμάτων των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων, τότε, που οι Επιστήμες βρίσκονταν σε ύψιστη ακμή κι όχι σε παραμκή, όπως προπαγανδίζουν χριστιανοί θεωρητικοί επιχειρώντας να δικαιολογήσουν την ολομέτωπη επίθεση του χριστιανισμού ενάντια στην Επιστήμη και το βύθισμα της ανθρωπότητας στα χιλιόχρονα σκοτάδια του Μεσαίωνα.

http://www.freeinquiry.gr/

Read More