Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ!

Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ Θεσσαλονίκης ήρθε σε εμάς μετά από την εύρεση ενός ασύλητου τάφου. Το ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ελληνικό χειρόγραφο  το οποίο κυριολεκτικά ανασυντέθηκε από τη τέφρα του, ο πάπυρος του Δερβενίου και της Λητής παρουσιάζει την Ορφική κοσμογονία και θεογονία. Εντοπίστηκε το 1962 και γράφτηκε τον 5αιώνα πχ!
Γιατί ένα τόσο πολύτιμο βιβλίο κάηκε μαζί με το νεκρό κανείς δεν ξέρει!
Υποθέσεις μόνο θα μπορέσουμε να κάνουμε, ίσως και το πιο πιθανό να ήταν επιθυμία του νεκρού ένα αγαπημένο του βιβλίο όπως τα ΟΡΦΙΚΑ να ζήτησε ο ίδιος να μη ξαναδιαβαστεί ποτέ από κανένα, η γνώση ετούτη των ορφικών πάρθηκε για τελευταία φορά μόνο από τα μάτια του νεκρού κατόχου του! Παντοτινά δεμένο μαζί του θεώρησε πως στο πέρασμα το αιώνιο στον Αδη σαν την ιδανική συντροφιά. Ίσως αγαπημένα του πρόσωπα να θεώρησαν πως έπρεπε να μείνει εκεί μαζί του όντως ο νεκρός κοινωνός των ορφικών, ίσως ....τυχαία, ίσως από αμέλεια...Ο καθένας μας κρατά τη δική του εκδοχή όπως εμάς θα ταίριαζε!
Πάντως σίγουρα ο νεκρός ήταν γνώστης των Ορφικών η ζωή του υπήρξε μια διαρκή αναζήτηση της γνώσης και εξερεύνηση της μετά θάνατον ζωής.
Οι Έλληνες πίστευαν ότι η ευτυχία μας και η «σωτηρία μας» εντός και εκτός γήινου κόσμου έρχονται μόνο δια μέσω της ΓΝΩΣΗΣ!
Μαζί με το νεκρό θαρρείς πως νέκρωσε και η γνώση ο Ελληνισμός σταδιακά τέθηκε εκτός με όλες τις συνέπειες τις πνευματικής φτωχοποίησης που σήμερα βιώνουμε.
Η ιστορία είναι ένας ατέλειωτος κύκλος γνώσης. Ο νεκρός του Δερβενίου κρατήθηκε σε ετούτο τον κύκλο της ιστορίας της γνώσης και εμείς οι ζωντανοί απόγονοι εκείνου του Μακεδόνα αν και με καρδιά που χτυπά παραμένουμε ουσιαστικά νεκροί!
Ας είναι τουλάχιστον αφορμή ο πάπυρος του Δερβενίου το αρχαιότερο ελληνικό χειρόγραφο μέσα από τις στάχτες του να είναι για εμάς αρχή αφύπνισης και επανΕΛληνισμού.

Αστεροπαίος


Ακολουθεί απόσπασμα από τη στήλη 17 (Ζευς).
…υπήρχε πριν ακόμα ονομαστεί. Έπειτα ονομάστηκε. Γιατί ο αέρας υπήρχε πριν ακόμα συσταθούν τα πράγματα που υπάρχουν τώρα και πάντα θα υπάρχει. Γιατί δεν γεννήθηκε, αλλά υπήρχε. Και ο λόγος γιατί ο αέρας πήρε το όνομά του έχει γίνει ξεκάθαρος πιο πάνω. Γιατί νομιζόταν ότι γεννήθηκε και πήρε το όνομα Ζευς, σα να μην υπήρχε πρωτύτερα.. Και είπε ότι αυτό θα είναι το «τελευταίο», γιατί ονομάστηκε Ζευς, και θα συνεχίσει να είναι αυτό το όνομά του μέχρι τα πράγματα που υπάρχουν σήμερα να ενωθούν και πάλι στην ίδια μορφή με την οποία περιφερόταν πριν. Και είναι ξεκάθαρο ότι έγιναν τέτοια γι’ αυτό το λόγο, και καθώς ήρθαν στην ύπαρξη, και είναι όλα μέσα σ’ αυτή… το δείχνει με τα ακόλουθα λόγια:
«Ζευς η κεφαλή, Ζευς η μέση, και από τον Ζευ όλα τα πράγματα έχουν την ύπαρξη»

Αστεροπαίος

Read More

Ηλιούγεννα

… μα ο Διόνυσος ζει…
Γύρω στις 25 του Δεκέμβρη ο ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να μεγαλώνει την ημέρα, κυκλοπερπατώντας έως τα μέσα του Μάρτη, προς την ισημερία, εκεί όπου το σκότος νικιέται και ξαναγεννιέται Φως. Είναι η εποχή όπου οι πρόγονοί μας γιόρταζαν κι υμνούσαν το χειμερινό Ηλιοστάσιο. Την ίδια περίοδο, επίσης, λάμβανε χώρα η μεγάλη γιορτή της γέννησης του Διονύσου, υιού Διός και Σεμέλης, που αποκαλείτο «θείο βρέφος» και «σωτήρ». Λίγο αργότερα θρηνούσαν τον σκοτωμό και διαμελισμό του από τους Τιτάνες και στο τέλος του μήνα γιόρταζαν και πάλι την αναγέννησή του, ανεβαίνοντας σ’ ένα βουνό, μ’ ένα νεογέννητο βρέφος στην αγκαλιά και φωνάζοντας:
«ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε, ο Διόνυσος ζει!!!»
Γιορτή ταυτισμένη με τον Ήλιο, εντελώς ξεχασμένη από τη νεοελληνική πραγματικότητα, όπου οι παραδόσεις παραφράστηκαν και μεταφέρθηκαν στο πουθενά. Μνήμη πανάρχαια που «κρεμάστηκε» πλάι σε λαμπάκια, μπαλίτσες και πλαστικά δεντράκια, επικροτώντας μια νοσηρή μορφή εορταστικής αποχαύνωσης. Λήθη επιβεβλημένη από τη δόλια στρατηγική που εγκλώβισε τον Έλληνα σ’ έναν χώρο ξένο κι εχθρικό προς το κύτταρό του και τον περιχαράκωσε στην απόλυτη παρακμή της ουσίας του, μακριά από τις αξίες της καταβολής του. Εκεί όπου ο Έλληνας, υποχείριο ξενόφερτων εντολών, αφέθηκε στα πλοκάμια της εθελούσιας ορφάνιας του και μετονομάσθηκε νεοέλληνας.
Ένα έθιμο δεν είναι παρά το αποκύημα ηθών, εθών και θυσιών που δίνουν σχήμα και ταυτότητα σε μια φυλή, διασφαλίζοντας τα όρια της Εθνικής της υπόστασης. Όταν όμως το έθιμο φτάσει να παραφραστεί, τότε η λοξοδρομισμένη ψυχή, μοιραία, μετουσιώνεται σε εχθρό κι αντίπαλο της ίδιας της ουσία της. Μνήμη σαλεμένη, μετατοπισμένη σε αβέβαιο πάτημα που ζητά στήριγμα σε ό,τι φέρει ο καιρός ο πονηρός…
Ποιος ξέρει αν θα ήταν καλύτερο οι Μνήμες να παραμείνουν ξεχασμένες, παρά μεταλλαχθούν, μετατοπίζοντας την ουσία από τη βάση της;
Τραγωδία νεοελληνική που ξέχασε την κάθοδο, τον διαμελισμό, την ανασυγκρότηση της Διονυσιακής καταβολής της και την μετέπειτα ανοδική πορεία στο βουνό. Παραπάτημα ενός λαού που απομακρύνθηκε από τις μνήμες του, ξεχνώντας την αληθινή γιορτή της ρίζας του και σήμερα, χρονιάρες μέρες, καταλήγει να μετράει λάθη, θύματα κι απώλειες, αντιμέτωπος με τους θύτες του, που δεν είναι άλλοι από τους δικούς του εκλεγμένους κυβερνώντες και τη σαθρή ανυπαρξία τους …
Νέμεσις που επιβάλλεται μέσα από τον απολογισμό ενός πανάρχαιου λαού, που υπέστειλε το βλέμμα από το κοίταγμα του ουρανού και του μαρμάρινου αγάλματος κι ακούμπησε την «χαρά» του επάνω σε πλαστικά δεντράκια κι ευτελή λαμπάκια που αναβοσβήνουν χαζοχαρούμενα!
Τραγικός ο απολογισμός για τους κληρονόμους που αποποιήθηκαν το μυστηριακό της γιορτής κι άφησαν τη συνολική μνήμη να ξεφτίσει, μακριά από την ομορφιά των τριών Χαρίτων, θεαινών της Φύσης και της ανθρώπινης δημιουργικότητας, πλαστουργών της ουσιαστικής χαράς που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει πλαστική… γι’ αυτό και η αναρρίχηση προς του βουνού την κορυφή, με το μωρό στην αγκαλιά, θα εξακολουθεί να σηματοδοτεί την αυθεντικότητα του Εθίμου και το παραστράτημα ενός λαού που λησμόνησε τα Ηλιούγεννα!
Εύη Μπότσαρη
(12.12.2012)

Πηγη λατρεμένο
olympia.gr
http://olympia.gr/2012/12/13/%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1/

Read More

Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει...

Η Ελένη Παπαδάκη (4 Νοεμβρίου 1903 - 21 Δεκεμβρίου 1944) ήταν η κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός του Μεσοπολέμου, την οποία ο Γρηγόρης Ξενόπουλος είχε χαρακτηρίσει 'αδιαμφισβήτητη διάδοχο της Κοτοπούλη'. Γνώρισε την δόξα πολύ νέα, αλλά έχασε την ζωή της μόλις στα 41 της, μέσα στο χάος του Εμφυλίου πολέμου.

Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) εξαπέλυσε ένα κυνήγι «μαγισσών» κατά των καλλιτεχνών και των διανοούμενων που υπετίθετο ότι συνεργάστηκαν κατά την Κατοχή με τους Γερμανούς. Έτσι η διοίκηση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) που ελεγχόταν από το ΚΚΕ, προχώρησε σε διαγραφές ηθοποιών που δεν ήταν αρεστοί στο κόμμα , χαρακτηρίζοντάς τους ως «φασίστες» και «δωσιλόγους».

Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας πολλοί κορυφαίοι καλλιτέχνες όπως η Κυβέλη, η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Βάσω Μανωλίδου ο Δημήτρης Χορν, η Ελένη Παπαδάκη, ο Χρήστος Ευθυμίου, ο Νίκος Δενδραμής και πολλοί άλλοι χαρακτηρίστηκαν «ευνοούμενοι» των αρχών Κατοχής και υπέστησαν δριμεία πολεμική.

Όπως γράφει ο ιστορικός και δημοσιογράφος Γεώργιος Λεονταρίτης «πολλές γυναίκες του θεάτρου μισούσαν την Παπαδάκη διότι δεν μπόρεσαν να την επισκιάσουν».

Στις 20 Οκτωβρίου 1944 το διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΗ συνεδρίασε πραξικοπηματικά στα γραφεία του, στην οδό Σατωβριάνδου 52α. Θέμα της ημερησίας διάταξης ήταν «Πρόταση διαγραφής Ελλήνων ηθοποιών που πρόδωσαν τον ιερό Εθνικό Ελληνικό αγώνα». Η πλειοψηφία καταδίκασε και διέγραψε την ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη με την κατηγορία ότι υπήρξε ερωμένη του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη. Στη διαγραφή της πρωτοστάτησαν γνωστοί αριστεροί καλλιτέχνες πως ο Σπύρος Πατρίκιος, ο Δήμος Σταρένιος, ο Λ. Δαρζέντας, η Ολυμπία Παπαδούκα και η Καίτη Ντιριντάουα. Η τελευταία κατά την περίοδο της Κατοχής διατηρούσε σχέσεις με γνωστούς μαυραγορίτες. Λίγο πριν από την αποχώρηση των Γερμανών όμως φρόντισε να αποκτήσει διασυνδέσεις με την αριστερά και το ΕΑΜ και να αλλάξει στρατόπεδο.

Όταν ξέσπασαν τα Δεκεμβριανά, η Παπαδάκη βρισκόταν στη διώροφη μονοκατοικία της οικογενείας της, επί της οδού Ιακωβίδου 28 στα Πατήσια. Δύο στενές της φίλες, η Αιμιλία Καραβία και η Μπούμπα Κορυζή (μετέπειτα σύζυγος του Παναγή Παπαληγούρα), τη συμβούλευσαν να καταφύγει στην «ελεύθερη ζώνη» του Κολωνακίου στο κέντρο της Αθήνας. Τα γεγονότα όμως πρόλαβαν τις ανησυχίες τους. Το βράδυ της 21^ης Δεκεμβρίου συγκεντρώθηκαν μερικοί φίλοι, ανάμεσά τους και η Ελένη Παπαδάκη, στην οικία του Δημήτρη Μυράτ για να παίξουν χαρτιά. Έξω ακούγονταν σποραδικοί πυροβολισμοί. Ξαφνικά τρεις εξαγριωμένοι άνδρες εισέβαλαν κρατώντας περίστροφα και φωνάζοντας: «Την Ελένη Παπαδάκη! Που είναι η Ελένη Παπαδάκη; Σας συλλαμβάνω όλους. Μπρος, πάμε στην Πολιτοφυλακή».

Ο θόρυβος που προκλήθηκε και οι φωνές έφθασαν μέχρι τον πρώτα όροφο όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένες οι γυναίκες και ετοιμάζονταν να κατεβούν να δουν τι συμβαίνει. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι οι άνδρες που εισήλθαν στο σπίτι ήταν πολιτοφύλακες του ΕΑΜ, η Χρυσούλα Μυράτ υπέδειξε στην Παπαδάκη να διαφύγει από το πίσω παράθυρο. Ατάραχη η μεγάλη τραγωδός του θεάτρου, αρνήθηκε να φύγει λέγοντας στη φίλη της: «Γιατί να φύγω; Θα πάω να δω τι με θέλουν». Στο μεταξύ οι πολιτοφύλακες ωθούσαν τους άλλους στον δρόμο με ύβρεις και απειλές. Τότε άνοιξε η εσωτερική πόρτα και εμφανίσθηκε η ηθοποιός. «Εγώ είμαι η Ελένη Παπαδάκη. Τι θέλετε;». Έκπληκτος ο ένας πολιτοφύλακας που φερόταν ως αρχηγός της ομάδας, την κοίταξε στα μάτια. Ήταν ο φοιτητής της Ιατρικής Κων. Μπιλιράκης.

«Ακολούθησέ μας στην Πολιτοφυλακή για μια ανάκριση», της είπε.

Ο Δημήτρης Μυράτ, βλέποντας την ταραχή που επικρατούσε, επιχείρησε να παρέμβει για να ηρεμήσει την κατάσταση. «Μην κάνεις έτσι. Ανήκω κι εγώ στο ΕΑΜ. Θα σε ακολουθήσουμε όλοι».

Αφού ανηφόρισαν για λίγο την οδό Ιακωβίδου, ο Μπιλιράκης σταμάτησε.

«Εσείς φύγετε», είπε στους άλλους συλληφθέντες.

Με τους πολιτοφύλακες παρέμειναν η Παπαδάκη, η φίλη της Αιμιλία Καραβία, ο Μυράτ και ο Σαμ Μπράντενμπουργκ, ένας Εβραίος φίλος της Παπαδάκη. Λίγο αργότερα η Ομάδα σταμάτησε στην οδό Πατησίων 314, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του ΕΑΜ. Ο Μπιλιράκης άφησε τους άλλους στον προθάλαμο και εισήλθε σε ένα γραφείο για να αναφέρει στους ανωτέρους του τη σύλληψη της Παπαδάκη. Μετά από μερικά λεπτά εμφανίσθηκε και διέταξε την ομάδα να τον ακολουθήσει μέχρι την Πολιτοφυλακή. Ο Μυράτ μίλησε με κάποιους γνωστούς του ΕΛΛΑΣίτες, οι οποίοι τον διαβεβαίωσαν ότι ήθελαν την Ελένη Παπαδάκη μόνο για μια «ανάκριση». Υποψιασμένος ωστόσο ο ηθοποιός σταμάτησε στη γωνία Ροστάν και Πατησίων και είπε στον Μπιλιράκη: «Εγώ δεν χρειάζομαι πλέον, ούτε εσείς με χρειάζεσθε, και σας αφήνω». Ο Μπιλιράκης δεν έφερε αντίρρηση. Λίγο αργότερα, αφού απομακρύνθηκε ο Μυράτ, ο Μπιλιράκης παρέδωσε τους κρατουμένους του σε άλλους «συναγωνιστές» και έφυγε.

Ενώ η Παπαδάκη ζούσε τις τελευταίες της στιγμές, κάποιοι πολιτοφύλακες διεξήγαγαν έρευνα στην οικία της για να ανακαλύψουν όπλα! Η μητέρα της και η Καραβία τους ρώτησαν για ποιαν λόγο συνέλαβαν την Ελένη, η οποία δεν είχε βλάψει ποτέ κανέναν, κάτι που μπορούσαν να βεβαιώσουν οι συνάδελφοί της. Τότε ο επικεφαλής της Πολιτοφυλακής τούς απάντησε μειδιώντας: «Μα, οι συνάδελφοί της, οι ηθοποιοί, την κατέδωσαν. Ήταν ερωμένη του Ράλλη, του δωσίλογου πρωθυπουργού».

Η Καραβία παρατήρησε τότε ότι η κατηγορία αυτή δεν ευσταθεί και πως υπήρχαν κάποιοι συνάδελφοί της που την αντιπαθούσαν και θα έκαναν τα πάντα για να τη δουν εκτός θεάτρου. Ο πολιτοφύλακας σήκωσε αδιάφορα τους ώμους και είπε:

«Μια φορά, αυτοί της την σκάσανε».

Κάποια στιγμή οδήγησαν την Παπαδάκη στο χωλ το οποίο χρησιμοποιείτο ως ανακριτικό γραφείο.

Μια συγκρατούμενή της, η κυρία Χριστοδουλοπούλου, άκουσε τον διάλογο που ακολούθησε και τον διηγήθηκε αργότερα. Ο «ανακριτής» ρώτησε ειρωνικά:

«Πού είναι η κυρία Ράλλη;». Μπροστά του είχε ένα έγγραφο το οποίο ανέφερε ότι η Παπαδάκη είχε παντρευτεί τον Ιωάννη Ράλλη. «Πότε έκανες τους γάμους σου;».

Έκπληκτη η Παπαδάκη άργησε λίγο να απαντήσει. «Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε. Ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον Ράλλη». «Ασ’ τα αυτά. Να τι λέει το φυλλάδιο...». «Αν ήταν έτσι, θα φοβόμουνα, δεν θα είχα μείνει εδώ, θα πήγαινα στο κέντρο να κρυφτώ. Κι άλλωστε ο Ράλλης έχει νέα και όμορφη γυναίκα».

Ο «ανακριτής», ένας εργάτης στα κάρβουνα με το όνομα Τάκης, σηκώθηκε οργισμένος και τη χαστούκισε. Από τη στιγμή εκείνη η τύχη της τραγικής ηθοποιού ήταν προδιαγεγραμμένη. Μετά τη σύντομη ανάκριση η Παπαδάκη οδηγήθηκε στη βίλα Παπαλεονάρδου στο Παγκράτι η οποία ήταν έδρα της Πολιτοφυλακής, μαζί με άλλες γυναίκες κρατούμενες.

Το πρωί της 4ης Δεκεμβρίου 1944 μια μαύρη FORD εμφανίσθηκε στα διυλιστήρια της Ούλεν. Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου καθόταν, τρέμοντας από τα κρύο και τον φόβο η Παπαδάκη. Όταν εξήλθε από το αυτοκίνητο αντίκρισε μια ομάδα από άνδρες του ΕΛΑΣ οποίοι αφαιρούσαν από τα υποψήφια θύματα χρήματα, κοσμήματα και ρολόγια. Επικεφαλής των ΕΛΑΣιτών ήταν ένας εικοσιτριάχρονος με αδρά χαρακτηριστικά, ο οποίος είχε το προσωνύμιο «Ορέστης». Οι άλλοι εκτελεστές ήταν ο Ιω. Κουκούτσης, ο Πέτρος Τζογανάκης παντοπώλης από τους Ποδαράδες, ο Βλάσσης Μακαρώνας, ο Στέφανος Λιόλιος κ.ά. Όταν ήλθε η σειρά της Παπαδάκη να αφήσει τα προσωπικά της αντικείμενα, ο «Ορέστης» την έστειλε με τους άλλους ομήρους. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά και ο «Ορέστης» τη θυμήθηκε: «Πως είπε αυτή πώς τη λένε; Παπαδάκη; Δεν είναι αυτή που καταδικάσανε στο σωματείο Ηθοποιών;».

Αμέσως έδωσε τη διαταγή της εκτέλεσης. Σε ένα εξαιρετικό λεύκωμα που επιμελήθηκε ο Πολύβιος Μαρσάν αφιερωμένο στη μεγάλη ηθοποιό, περιγράφεται το τραγικό τέλος της:

«Ο Μακαρώνας την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη, ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση της με το τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Την διέταξε να γδυθεί, ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της και είχε τρομάξει πολύ. Έτρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Έβγαλε τη γούνα της, την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν τη διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και σε γόους. Όρμησαν τότε σαν αφιονισμένοι πάνω της και μέσα σε έναν καταιγισμό από προπηλακισμούς, την έσυραν κοντά σε ανοιγμένο λάκκο, κι εκεί την έγδυσαν με τη βία. Ο Μακαρώνας ξαφνικά δείλιασε, τον πείραξαν και οι κραυγές της, και τελικά καθίζοντάς την χάμω, τράβηξε το περίστροφό του και της φύτεψε μια-δύο σφαίρες στον αυχένα…»

Όπως όμως έδειξε αργότερα η ιατροδικαστική έρευνα, το πτώμα της άτυχης ηθοποιού έφερε μια μαχαιριά στον λαιμό και πλήγματα από τσεκούρι στο σώμα. Τα χέρια επίσης του θύματος ήταν γαντζωμένα στα μαλλιά της, σε μια προσπάθεια να προφυλάξει, ίσως, το κεφάλι της από τα κτυπήματα. Τέλος τα μάτια της - τα πιο όμορφα μάτια του ελληνικού θεάτρου - ήταν ορθάνοικτα από τρόμο και καθρέφτιζαν όλη τη φρίκη που είχε ζήσει.

Η δολοφονία της Παπαδάκη προκάλεσε φόβο και αγανάκτηση στη κοινή γνώμη. Ο δημοσιογράφος Παύλος Παλαιολόγος γράφει σε ένα χρονογράφημά του: «Δεν είναι μόνο η ζωή που κλαίμε. Μαζί με αυτή κλαίμε τους θησαυρούς που παίρνει μαζί της, κλαίμε το θέατρο που ορφανεύει και πιο πολύ κλαίμε το κακό μας χάλι, το χάλι μιας κοινωνίας που έφθασε στο κατάντημα να φυτεύει σφαίρες στον αυχένα της Τέχνης της…»

Στιγμιότυπο από την κηδεία της Ελένης Παπαδάκη. Διακρίνονται από αριστερά προς τα δεξιά, οι ηθοποιοί Μελίνα Μερκούρη, Άννα Καλουτά, Κώστας Μουσούρης, Ανδρέας Φιλιππίδης, Μαρίκα Νέζερ, Μαρίκα Κοτοπούλη, Βασίλης Λογοθετίδης κ.ά.

Αργότερα, μετά την καταστολή του κινήματος, στις 28 Ιανουαρίου του 1945, έγινε μεγαλοπρεπής κηδεία στην οποία ο θάνατος της Παπαδάκη, θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια. Τότε ο Α. Σικελιανός έγραψε τους στίχους:

Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε

κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει.

Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εννιά αδελφές εσκύψαν

να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι.

Πηγές 

http://redskywarning.blogspot.gr/2011/12/21-1944.html

- Ιστολόγιο αφιερωμένο στην Ελένη Παπαδάκη: http://elenipapadaki.blogspot.com/

- Για την οργάνωση ΟΠΛΑ του ΚΚΕ βλέπε ΕΔΩ

- Σχετικό άρθρο ΕΔΩ

Read More

ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Σαν νεοέλληνες ένα χαρακτηριστικό μας είναι το ότι λησμονούμε εύκολα! 
Πίνουμε «νερό» εδώ και πολλά χρόνια από της λήθης το πηγάδι  ενώ υπάρχουν αρκετές  πηγές γνώσης κοντά μας  και  θα μπορούσαμε να ξεδιψάσουμε αλλά απαιτείται κόπος άντλησης του «νερού»! Ίσως να μην κατέχουμε πια και την τέχνη  της άντλησης! 
Έτσι λοιπόν φτάσαμε σήμερα να παρακολουθούμε τα γεγονότα χωρίς κρίση και μνήμη και αναφέρομαι στο θέμα των τελευταίων ημερών με τη Χρυσή Αυγή! Η Δημοκρατία αλά καρτ την οποία έχουμε δημιουργήσει όλοι μας είναι αποτέλεσμα αδρανών και μη σκεπτόμενων πολιτών. Η παγκοσμιοποίηση έχει ήδη γίνει κυρίαρχη ιδεολογία εξαφανίζοντας την εθνική συνείδηση και κανείς πια δεν  πολεμά. Η λέξη εθνικισμός δαιμονοποιήθηκε και σε λίγες μέρες θα επικηρυχτεί!

Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αλληθωρίζουν κυβερνητικά  και επιλέγουν μονοδιάστατη ενημέρωση. Η ζωή μας, η καθημερινότητα μας έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια και σε αυτό σίγουρα δεν είναι υπεύθυνη η ΧΑ το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης είναι σε ανθρώπους που χειρίστηκαν το μέλλον αυτής της χώρας. Τρομάζουμε στο άκουσμα της λέξης ναζισμός ενώ ανεχόμαστε κυβερνήσεις οι οποίες ελέγχονται και δρουν ναζιστικά! Μας τρομάζει το παρελθόν και  πολύ σωστά και δε μας τρομάζει ούτε κατ ελάχιστο το παρόν! Οι λέξεις πια τρομάζουν αυτό τον λαό και κυριαρχούν στις επιλογές του.
Κατηγορείτε από τα Μ.Μ.Ε. η ΧΑ και αν παρακολουθήσεις αυτές τις μέρες τηλεόραση σίγουρα θα πιστέψεις πως για οτιδήποτε έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα ευθύνονται τα μέλη της ΧΑ. Οι δημοσιογράφοι συνεργάτες και υποστηρικτές των πολιτικών που τόσα χρόνια τους κάλυπταν μοιράζοντας τις «ευκαιρίες» παίζουν και τα ρέστα τους έτσι ώστε να πείσουν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό που εσύ νομίζεις ότι μπορεί να σου συμβεί στο μέλλον και όχι αυτό που σου συμβαίνει τώρα!!!
Η κατοχή της χώρας από τη Γερμανία δεν ενοχλεί κανένα, το μνημόνιο και οι συνέπειες του δεν ενοχλούν κανένα, ότι ετούτη η χώρα βρίσκεται σε χρεοκοπία οικονομική, πολιτική, αξιών και γνώσης δεν ενοχλεί κανένα! Αυτό που ενοχλεί είναι ο ναζισμός της ΧΑ. Υπάρχει ένας άνθρωπος νεκρός, ένας νέος άνθρωπος σίγουρα αυτό είναι  γεγονός που δεν αμφισβητείται όπως και ο δολοφόνος του μέχρι εκεί όμως, υπάρχει δικαιοσύνη και θα κριθεί.
Λειτουργούμε παρορμητικά σαν λαός δεν χρησιμοποιούμε κατά κοινή ομολογία χρόνο για να σκεφτούμε. Δεν διαθέτουμε δική μας κρίση  πλην δάνειας κρίσης. Φτάνει ένα γεγονός να γίνει άποψη ενός γνωστού δημοσιογράφου έτσι γρήγορα να γίνει και δική μας. Ένας λαός που ξεχνά τόσο εύκολα αυτό που δεν έμαθε ποτέ δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να γίνει κυρίαρχος των αναγκών του. Το να κατηγορείς ένα ολόκληρο κόμμα όποιο και αν είναι αυτό για την δολοφονία ενός ανθρώπου είναι η εύκολη αντιμετώπιση των πραγμάτων της ζωής, η πολύ εύκολη.
Το να δέχεσαι τα γεγονότα χωρίς δική σου γνώση είναι αποτέλεσμα μη ελεύθερου ανθρώπου. Αν γυρίσεις λίγα χρόνια πριν μικρός μεγάλος αν είσαι, δεν έχει σημασία θα ακούσεις για μια φασιστική άκρως ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ αριστερή οργάνωση με την ονομασία 17Ν. Εικοσι τρείς  άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί από την μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση και πουθενά δεν είδα το κατηγορητήριο να  συμπεριλαμβάνει και κάποιο κόμμα της αριστεράς εν αντιθέσει σήμερα οι δολοφόνοι της 17Ν ίσως να είναι ελεύθεροι.
Δε  μπορείς να αντιμετωπίσεις και να έχεις καθαρή ματιά αν δεν κρατάς τις ίδιες αποστάσεις από τα γεγονότα. Ο ορισμός του καλού η του κακού δεν είναι κάτι το οποίο διδάσκεται όσο και να προσπαθούν να μας το διδάξουν επιλεκτικά κάποιοι, αλλά είναι έμφυτο στον άνθρωπο.
Η δολοφονία έχει μόνο ένα αποτέλεσμα τον θάνατο και  σαν κατάσταση είναι η ίδια για όλα τα θύματα.
Ας μετράμε όμως τα λόγια μας και ας σκεφτόμαστε  περισσότερο έτσι μόνο σαν λαός μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Η επιλεκτική μνήμη καθώς και  η μονόπλευρη κριτική των γεγονότων πρώτα  είναι βλαπτική για τον ίδιο τον άνθρωπο που την προκαλεί και έπειτα για το σύνολο της κοινωνίας.
Έχει διαμορφωθεί στη συνείδηση του λαού εδώ και πολλά χρόνια μια «αριστερή» κοσμοθέαση και έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί το να σκέφτεσαι διαφορετικά. Εικοσιτρείς άνθρωποι νεκροί δεν δικαιούνται να έχουν καμιά ακούσια λαϊκή διαμαρτυρία καμιά θύμηση στους περισσοτέρους. Σχεδόν κανείς δεν θυμάται περισσότερο από τρία ονόματα!!! Είναι δημοκρατία αυτή;
Δεν είναι φασισμός το ότι ξεχνάμε ;
Δεν είναι φασισμός το ότι δεν τιμούμε τους νεκρούς μας ;
Η πατρίδα μας  κυριολεκτικά διαμοιράζεται στους ξένους και εμείς απλά σαν θεατές παρακολουθούμε τις εξελίξεις αποστασιοποιημένοι σαν να πρόκειται όχι για τη δικές μας ζωές αλλά για ζωές άλλων. Ακόμη χειρότερα δηλαδή και σαν πρωταγωνιστές αλλά και σαν θεατές δεν καταφέρνουμε να αντιδράσουμε!!!
Ο φόβος είναι η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα, ο φόβος απέναντι στο σύστημα το οποίο τον καλλιεργεί,  ένα πανίσχυρο σύστημα αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Κάθε σπιθαμή γης την οποία εμείς καλύπτουμε σε τούτη τη γη έχει στο παρελθόν έλθει σε κατοχή από σπουδαίους Έλληνες. Η προσωρινή χρήση ετούτης της γης από εκείνους έδωσε το «μόλων λαβε» ενώ η δική μας σήμερα δεν έχει φωνή γιατί δεν έχει αξίες, ιδανικά, καρδιά.
Ο Εφιάλτης σε συμμαχία με το φόβο σαρώνουν ετούτη τη χώρα και η νέα τάξη πραγμάτων του συστήματος σαν μια άλλη σύγχρονη περσική αυτοκρατορία λεηλατεί τη χώρα και το λαό της για ότι δε μπόρεσε να κάνει τότε.
Η γνώση θα μας βγάλει από το αδιέξοδο τίποτα άλλο, μόνο η γνώση αν αυτή κατακτηθεί τότε εύκολα θα έρθει  ο Θείος απόλυτος έρωτας για καθετί ελληνικό.

Ο Έρωτας της γνώσης, ο Θείος Έρωτας των Θεών μας για την Ελλάδα θα επαναφέρει και πάλι τους νεοέλληνες στις σύγχρονες Θερμοπύλες ας μη το λησμονούμε.

Aστεροπαίος

Read More

ΒΙΑ..... ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Απο την αρχαιοτητα(ΓΟΡΓΙΑΣ/ΠΛΑΤΩΝΟΣ), υπηρχε μια διακριση αναμεσα στο φυσικο και το νομικο δικαιο, εννοιες εκ διαμετρου αντιθετες μεταξυ τους.Οι ριζες , της αποψης αυτης υπαρχουν πιο παλια και συγκεκριμενα στους σοφιστες, οι οποιοι πρεσβευουν οτι συμφωνα με το φυσικο δικαιο,ο ιχυροτερος.... αρα καλυτερος....θελει να πλεονεκτει, εναντι του αδυνατου, γιατι ο ανισχυρος (πολιτης/κρατος),δεν ειναι σωστο να εχει ισα δικαιωματα με τον ισχυρο(πολιτη/κρατος).
Σας θυμιζει κατι η εκφραση"εγω δεν θελω ουτε να αδικησω ουτε να αδικηθω.. αλλα αν πρεπει να διαλεξω ,προτιμω να αδικηθω"?Ανηκει στον μεγαλο δασκαλο ΣΩΚΡΑΤΗ, που με την αποψη του συμβαλει στον εκπολιτισμο των ανθρωπων,εχουμε δηλ. την μεταβαση απο το φυσικο δικαιο, της πυγμης, της αλληλοεξοντωσης,σε ενα ειδος ηθικου δικαιου περα απο νομικες διαταξεις,σημαδι μιας πολιτισμενης κοινωνιας οπου ολοι , κυβερνησεις και πολιτες , κρατη και λαοι ευημερουν.
Βια ειναι καταργηση της ελευθεριας , και βια φερνει βια .Η πεποιθηση των κυβερνησεων και των μεγαλων δυναμεων οτι μονο αυτοι κατεχουν την αληθεια και θελουν το καλο των πολιτων δεν ισχυει γιατι ετσι καταργειται ο διαλογος, γιατι ενω πηραν την εξουσια μεσα απο δημοκρατικες διαδικασιες,καθε αλλο παρα δημοκρατικα συμπεριφερονται.Και η αντιδραση του (σε σχεση με το κρατος)λαου, ειναι φαινομενα βιας , κι αυτα τις περισσοτερες φορες κατακριτεα, θα λεγαμε ,απορροια φτωχειας αλλα κυριως αμαθειας...
Δε θα προσπαθησω να βγαλω καποιο ηθικο συμπερασμα , απλα θα αρκεστω να πω πως ολοι μας εχουμε μεσα μας μια προσωπικη ηθικη, περα απο νομους, που την ακολουθουμε περα απο ασκηση σωματικης και ψυχικης βιας,και οτι θα πρεπει να τηρηθει αυτη η λεπτη ισορροποια που οδηγει απαντες στην αυτοσυγκρατηση,για μια ευνοικη συμβιωση,γιατι ειναι πολυ" βαρβαρικο "στην εποχη της εξελιξης και της προοδου το μεγαλο ψαρι να τρωει το μικρο




http://koritsara.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3.html

Read More

Η ηρωίδα δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα, Βελίκα Τράικου.

Η ηρωίδα δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα, Βελίκα Τράικου.

Καυτές ἱστορικές μνῆμες κουβαλᾶ τοῦτος ὁ μήνας. Ζωντανεύει μπροστά μας καί τούς νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους τοῦ 1912-13. Πολλές πόλεις τῆς Μακεδονίας γιορτάζουν τοῦτες τίς μέρες τά ἐλευθέριά τους ἀπό τή μακρόχρονη τουρκική σκλαβιά καί παιανίζουν τή νίκη τους κατά τῶν βουλγάρων κομιτατζήδων. ᾿Αλλά, μέχρι νά φουντώσει καί νά θεριέψει ὁ Μακεδονικός ᾿Αγώνας, πόσοι καί πόσες δέν ἐργάστηκαν ἀνύσταχτα πολλές δεκαετίες πρίν, δέν ριψοκινδύνευσαν καί δέν ἔγιναν ὁλοκαυτώματα, σπέρνοντας ἀπό τό δικό του μετερίζι ὁ καθένας τό σπόρο τῆς λευτεριᾶς!

Νεαρή δασκάλα Μακεδονομάχος εἶναι ἡ Βελίκα Τράικου ἀπό τό Γραδεμπόρι, σημερινό Πεντάλοφο Θεσσαλονίκης. Δέν εἶναι τυχαία ἐκπαιδευτικός. ῎Εχει ἀποφοιτήσει ἀπό τό ξακουστό ἐκπαιδευτήριο, τό ᾿Ανώτερο Παρθεναγωγεῖο Θεσσαλονίκης. Σ᾿ ἐκεῖνο τό πνευματικό φυτώριο πυροδοτήθηκε ἡ καρδιά της κι ἄναψαν οἱ μεγάλοι πόθοι νά ὑπηρετήσει τή χειμαζόμενη μακεδονική γῆ, ὅπου καί νά τή στείλουν. Καί νά την, ἕτοιμη δασκαλίτσα, διορίζεται, στά 1900, σ᾿ ἕνα χωριό κυκλωμένο ἀπό κομιτατζῆδες, στήν Καρατζόβα, στά βόρεια τῆς ῎Εδεσσας. ῎Εχει ὑπεράνθρωπο ἔργο νά ἐπιτελέσει. Πόσο στενοχωριέται πού βλέπει τά μικρά ῾Ελληνόπουλα, τά μαθητούδια της, νά μή γνωρίζουν τήν ἑλληνική γλώσσα, τήν ἱστορία τῶν προγόνων τους! Συνειδητοποιεῖ γιά ἄλλη μιά φορά πώς ἡ ἀγαπημένη της Μακεδονία ψυχορραγεῖ, πώς ἡ βουλγαρική ἐξαρχία ἔχει βάλει στόχο νά τήν ἀποκόψει ἀπό τίς θαλερές της ρίζες, τόν ῾Ελληνισμό καί τήν ᾿Ορθοδοξία. ῾Η Βελίκα ἀνασκουμπώνεται. Τό σκοτάδι τῆς ἀμάθειας πρέπει νά διαλυθεῖ. Στίς παιδικές ὑπάρξεις μέ τά σπινθηροβόλα ματάκια ἐμφυσᾶ τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας.

Σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπό τή φωλιά τῶν κομιτατζήδων ἡ ἀτρόμητη δασκάλα ἐπιτελεῖ ἄλλου εἴδους μάχες, ἀφυπνίζοντας πνευματικά τά Μακεδονόπουλα. Χαρακτηριστικά εἶναι τά λόγια πού εἶχε ξεστομίσει σ᾿ ἐκεῖνο τό συνέδριο τῶν Μακεδονομάχων, πού ἔγινε στή Μητρόπολη Θεσσαλονίκης τόν Αὔγουστο τοῦ 1901·

«῾Οπλίστε τούς χωρικούς!.. Κι ὅταν ἐμεῖς προετοιμάσουμε τό ἔδαφος, ἀπό παντοῦ θ᾿ ἀνάψει ὁ ἀγώνας!...».

᾿Αλλ᾿ ὁ ἡρωισμός μιᾶς τέτοιας ψυχωμένης δασκάλας παίρνει καταπληκτικές διαστάσεις, πού μᾶς ἀφήνει ἔκθαμβους.

Εἶναι φθινόπωρο τοῦ 1901. ῾Ο διπλωμάτης στό ἑλληνικό Προξενεῖο τοῦ Μοναστηρίου, ὁ ῎Ιων Δραγούμης, ἔχει κάνει ἔκκληση στό «Κέντρο» τῆς Θεσσαλονίκης νά τοῦ στείλουν ἕνα ταλαντοῦχο πρόσωπο γιά μιά πολύ σοβαρή, ἐχέμυθη καί ἐπικίνδυνη ἀποστολή. Θά ἀποτελοῦσε τό σύνδεσμο τοῦ ἑλληνικοῦ κομιτάτου ἀνάμεσα στό Μοναστήρι - Καστοριά - Θεσσαλονίκη. ᾿Αναρωτιέται ποιόν ἄραγε θά τοῦ στείλουν. Μένει βουβός, σάν ἀντικρύζει μπροστά του τή δεκαοκτάχρονη Βελίκα ἕτοιμη ν᾿ ἀναλάβει καθήκοντα. Κι ὅμως, ἡ γυναικεία καρδιά της κρύβει σπάνιους θησαυρούς.

Ποιά εἶναι ἐκείνη ἡ ἀξιολύπητη μές στά κουρέλια, δίχως παπούτσια, πού μιλᾶ τούρκικα κι ἀφήνει τό Μοναστήρι, διασχίζει δυσκολοδιάβατα μέρη, βουνά, ρεματιές, φαράγγια, λαγκάδια μέ προορισμό τήν ῎Εδεσσα ἤ τήν Καστοριά, τά Γιαννιτσά ἤ τή Θεσσαλονίκη; Κανείς δέν τῆς δίνει σημασία. ῞Ολοι τήν ἀποστρέφονται καί τήν οἰκτείρουν. Μέ μιά τρελή Τουρκάλα θά ἀσχοληθοῦν;

῾Ο φακός τῆς ἱστορίας φωτογραφίζει καί μία ἄλλη.

Εἶναι μιά φτωχή Βουλγάρα, πού ρίχνεται καθημερινά στόν ἀγώνα τῆς βιοπάλης. Τριγυρνάει στή φύση καί συνεχῶς σκυμμένη μαζεύει ραδίκια. ῎Επειτα πάει στά παζάρια τῶν Τούρκων ἤ τῶν Βουλγάρων νά πουλήσει τίς λιγοστές της πραμάτειες, χόρτα ἤ γάλα, γιά νά βγάλει «τόν ἐπιούσιον».

Στ᾿ ἀλήθεια, τί παράξενο! Εἶναι πολλές φορές πού ὁ φακός συλλαμβάνει τήν τρελή Τουρκάλα ἤ τή βουλγάρα ραδικοῦ ἤ γαλατοῦ ἔξω ἀπό Προξενεῖα, Μητροπόλεις, Διοικητήρια, ᾿Αστυνομίες, στρατόπεδα. Τί γυρεύει ἐκεῖ; Κι ὅμως, ποιός θά τό ὑποπτευόταν; ῾Η τραγική αὐτή φιγούρα γίνεται ὁ σύνδεσμος ἀνάμεσα στόν ῎Ιωνα Δραγούμη, στόν Δεσπότη Καστοριᾶς Γερμανό Καραβαγγέλη καί στόν Πρόξενο τῆς Θεσσαλονίκης. Τί κι ἄν οἱ περαστικοί κουνοῦν τό κεφάλι τους καί τήν ἐλεεινολογοῦν; ῾Η Βελίκα ἔχει πλήρη συναίσθηση τῶν πράξεών της. ῾Υπηρετεῖ τό χειμαζόμενο ἔθνος της. Χαλάλι γιά τήν πατρίδα της νά κάνει τρομερές ὑπερβάσεις, νά χάσει καί τήν ὑπόληψή της. Παριστάνοντας τήν Τουρκάλα ἤ τή Βουλγάρα, μέσα στίς πυκνές πλεξοῦδες της ἤ κάτω ἀπό τόν ξεφτισμένο ποδόγυρό της κρύβει καλοβαλμένα πολύτιμα ἔγγραφα τοῦ ᾿Αγώνα. Σκιαγμένη συνεχῶς μήπως τ᾿ ἁρπάξει ὁ ἐχθρός, τά μεταφέρει στούς κατά τόπους ὑπευθύνους τοῦ ἑλληνικοῦ κομιτάτου. Τούς ἐνημερώνει γιά ὅ,τι ἅρπαξε τό αὐτί της ἀπό τούς Βουλγάρους καί τούς Τούρκους, ἀφοῦ γνωρίζει καλά καί τίς δύο γλῶσσες. Κι ὅταν καταφθάνει στή μακεδονική γῆ ὁ σταυραετός τοῦ ᾿Αγώνα, ὁ Παῦλος Μελᾶς, κι οἱ μάχες πιότερο ἀνάβουν, ἡ λεπτεπίλεπτη δασκάλα συνεχίζει, παρ᾿ ὅλους τούς κινδύνους, νά «μεταμορφώνεται» καί νά ἀποτελεῖ «τό μάτι καί τό αὐτί τοῦ ᾿Αγώνα».

Ξαφνικά, στίς 28 Αὐγούστου τοῦ 1904, τό ἐθνικό ἔργο τῆς ἡρωίδας ἀνακόπτεται. ῞Ενας βούλγαρος κομιτατζής τήν ἀνταμώνει στά Γιαννιτσά καί μπήγει τό μαχαίρι του στό στῆθος της. Τή βασανίζει ἄγρια. Θέλει ν᾿ ἁρπάξει τά μυστικά της. Μά ἡ τρελή Τουρκάλα τά παίρνει μαζί της στήν αἰωνιότητα. Θρηνεῖ γοερά στήν κηδεία της ἡ Θεσσαλονίκη τό ἄξιο βλαστάρι της καί καταγράφει τό ὄνομά της στό πάνθεο τῶν ἡρώων.

Στή μνήμη σου, μαρτυρική ἡρωίδα δασκάλα, καταθέτουμε εὐγνωμοσύνης στεφάνι καί ὑποκλινόμαστε μπρός στό μεγαλεῖο σου. ῾Υπερέβης τά ὅρια τῆς γυναικείας ἀντοχῆς. Παραμέρισες ἀξιοπρέπειες καί κοσμιότητες. Προτίμησες νά ξευτελιστεῖ ἡ ἴδια σου ἡ προσωπικότητα γιά χάρη μιᾶς ἐλεύθερης ἑλληνικῆς Μακεδονίας.

῾Ελληνίς – Περιοδικό «Απολύτρωσις»

 

Πηγή http://aktines.blogspot.gr/2010/10/blog-post_2349.html

 

 

Read More

ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ

Τα ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ του Πυθαγόρα, είναι εβδομήντα ένας στίχοι, γραμμένοι σε δακτυλικό εξάμετρο - δηλαδή το ποιητικό μέτρο του Ομήρου, καθώς και άλλων φιλοσόφων, όπως ο Εμπεδοκλής και ο Παρμενίδης. Συνιστούν μία σύντομη εισαγωγή στον τρόπο ζωής των Πυθαγορείων.Είναι άγνωστο ποίος έγραψε τα Χρυσά Έπη. Σίγουρα είναι Πυθαγόρεια, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε πως τα έγραψε ο ίδιος ο Πυθαγόρας, καθότι γνωρίζομε πως δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο. Απλά εντάσσονται στην παράδοση των Πυθαγορείων.

Αυτή τη θέση έχει κρατήσει ο Ιάμβλιχος, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Ιεροκλής, ο Πρόκλος και ο Σιμπλίκιος.

Σύμφωνα με τον σχολιασμό του Ιεροκλέους, τα εν λόγω Έπη λέγονται "Χρυσά" για να επισημανθεί ότι “περιέχουν την τελειότατη στοιχείωση της φιλοσοφίας των Πυθαγορείων". Ο χρυσός, σύμφωνα πάντα με τον Ιεροκλή, είναι μέταλλο καθαρότατο, και ανώτερο από τα υπόλοιπα, διότι δεν οξειδώνεται, ενώ τα υπόλοιπα αλλοιώνονται, καθώς προσμειγνύονται με ξένα και γήινα συστατικά.

Το ποίημα  μπορεί να χωριστεί σε δύο ενότητες. Η πρώτη, 1 στίχος ως 49α στίχος, περιέχει απλές γνώμες και έχει χαρακτήρα προστακτικό. Η δεύτερη, 49β στίχος ως 71στίχος, περιέχει υποσχέσεις και υποδεικνύει τους έσχατους σκοπούς. Συνεπώς, σύμφωνα με τη δομή του ποιήματος, μπορούμε να πούμε ότι μας λέει πως, αν κάνουμε αυτό που μας προτρέπει στο πρώτο μέρος, τότε θα έχουμε τα πλεονεκτήματα που μας υπόσχεται στο δεύτερο.

Το βασικό θέμα των Χρυσών Εττών, είναι η βαθιά γνώση. Στην πρώτη ενότητα τίθεται σε επίπεδο ηθικό, ενώ στη δεύτερη σε επίπεδο μεταφυσικό. Όταν κάποιος κατορθώσει να αποκτήσει τη βαθιά γνώση, η ηθική και η μεταφυσική συνάπτονται μαζί και γίνονται ένα. Αυτός είναι ο καρπός της φιλοσοφίας. Κατά τη φάση αυτή, σύμφωνα με τους δύο τελευταίους στίχους, στίχος 70 και 71, των Χρυσών Επών, ο άνθρωπος, αφού εγκαταλείψει το σώμα του, μετέρχεται στον ελεύθερο αιθέρα, γίνεται αθάνατος, Θεός άμβροτος και δεν είναι πια θνητός.

Αθανάτους μεν πρώτα θεούς, νόμω ως διάκεινται τίμα και σέβου όρκον· έπειθ' ήρωας αγαυούς, τους τε καταχθονίους σέβε δαίμονας έννομα ρέζων τους τε γονείς τίμα τους τ' άγχιστ' εκγεγαώτας, των δ' άλλων αρετή ποιού φίλον όστις άριστος. Πραέσι δ' είκε λόγοις έργοισί τ' επωφελίμοισι, μήδ' έχθαιρε φίλον τον αμαρτάδος είνεκα μικρής όφρα δύνη· δύναμις γαρ ανάγκης εγγύθι ναίει.

Τους αθανάτους πρώτα θεούς να τιμάς, καθώς το διατάζει ο νόμος και τον όρκο να σέβεσαι. Έπειτα να τιμάς τους δοξασμένους ήρωες και του `Αδη τις θεότητες, ακολουθώντας τα νόμιμα και τους γονείς και τους πλησιέστερους συγγενείς. Από τους άλλους ανθρώπους, φίλο σου να κάνεις εκείνον που κατά την αρετή είναι άριστος. Λόγια γλυκά να μεταχειρίζεσαι και να κάνεις έργα ωφέλιμα. Να μην εχθρεύεσαι τον φίλο σου για ένα μικρό σφάλμα του. Προσπάθει όσο μπορείς, γιατί η δύναμη βρίσκεται πάντοτε κοντά στην προσπάθεια (την ανάγκη).

Ταύτα μεν ούτω ίσθι, κρατείν δ' ειθίζεο τώνδε· γαστρός μεν πρώτιστα και ύπνου, λαγνείης τε και θυμού· πρήξης δ' εισχρόν ποτέ μήτε μετ' άλλου μήτ' ιδίη· πάντων δε μάλιστ' αισχύνεο σαυτόν.

Αυτά μεν, μάθε τα έτσι. Συνήθιζε δε να κυριαρχείς επάνω στα ακόλουθα. Στην κοιλιά και στον ύπνο, στη λαγνεία και στο θυμό. Ποτέ να μη κάνεις κάτι αισχρό, ούτε μαζί με άλλους, ούτε μοναχός. Απ' όλους πιο πολύ, τον εαυτό σου να ντρέπεσαι.

Είτα δικαιοσύνην ασκείν έργω τε λόγω τε, μήδ' αλογίστως σαυτόν έχειν περί μηδέν έθιζε, αλλά γνώθι μεν ως θανέειν πέπρωται άπασιν, χρήματα δ' άλλοτε μεν κτάσθαι φιλεί, άλλοτ' ολέσθαι. Όσα δε δαιμονίαισι τύχαις βροτοί άλγε' έχουσιν ήν αν μοίραν έχης, ταύτην φέρε μηδ' αγανάκτει, ιάσθαι δε πρέπει καθ' όσον δύνη· ώδε δε φράζευ· ου πάνυ τοις αγαθοίς τούτων πολύ μοίρα δίδωσιν.

Τη δικαιοσύνη να ασκείς με έργα και με λόγια και συνήθιζε, σε καμιά περίσταση, να μη φέρεσαι ασυλλόγιστα. Γνώριζε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πεπρωμένο να πεθάνουν και τα χρήματα άλλοτε τ' αποκτούν κι άλλοτε τα χάνουν. Από τα κακά που συμβαίνουν στους ανθρώπους, προερχόμενα από τους θεούς, όσα στη μοίρα σου πέφτουν, να τα υποφέρεις χωρίς ν' αγανακτείς. Και όσο μπορείς να τα γιατρεύεις. Και να λες: Η μοίρα δε δίνει βέβαια το μεγαλύτερο μέρος απ' αυτά στους αγαθούς.

Πολλοί δι' ανθρώποισι λόγοι δειλοί τε και εσθλοί προσπίπτουσ', ων μήτ' εκπλήσσεο μήτ' άρ' εάσης είργεσθαι σαυτόν, ψεύδος δ' ήν περ τι λέγηται πράως έχ', ο δε τοι ερέω επί παντί τελείσθω· μηδείς μήτε λόγω σε παρείπη μήτε τι έργω πρήξαι μηδ' ειπείν, ο τι τοι μη βέλτερον εστι.

Πολλοί ανάμεσα στους ανθρώπους προφέρονται λόγοι, άλλοι καλοί και άλλοι κακοί. Ούτε να τους δέχεσαι με θαυμασμό, ούτε να τους απορρίπτεις. Αν λέγεται κάτι ψευδές, εσύ να το ακούς με πραότητα. Τούτο σου λέγω και να το εφαρμόζεις σε κάθε περίσταση: Κανείς ποτέ να μη σε παρασύρει, ούτε με λόγια, ούτε με έργα, κάτι να πράξεις ή κάτι να πεις, που δεν είναι το βέλτιστο.

Βουλεύου δε πρό έργου, όπως μη μωρά πέληται· δειλού τι πράσσειν τε λέγειν τ' ανόητα προς ανδρός· αλά ταδ' εκτελέειν, α σε μη μετέπειτ' ανιήσει. Πράσσε δε μηδέν των μη επίστασαι, αλλά διδάσκευ όσσα χρεών και τερπνότατον βίον ώδε διάξεις.

Να σκέπτεσαι πριν κάνεις κάτι, για να μην ενεργείς ανόητα. Είναι δυστυχής εκείνος που ενεργεί και λέγει ανόητα. Αλλά να κάνεις εκείνα, που δε θα σου φέρουν αργότερα λύπη. Να μη κάνεις τίποτε από εκείνα που αγνοείς, αλλά να διδάσκεσαι όσα έχεις καθήκον να γνωρίζεις. Και έτσι θα ζήσεις βίο ευτυχισμένο.

Ουδ' υγιείης της περί σώμα αμέλειαν έχειν χρή, αλλά ποτού τε μέτρον και σίτου γυμνασίων τε ποιείσθαι· μέτρον δε λέγω τοδ', ο μη σ' ανιήσει. Ειθίζου δε δίαιταν έχειν καθάρειον, άθρυπτον και πεφύλαξο τοιαύτα ποιείν, οπόσα φθόνου ίσχει· μη δαπανών παρά καιρόν οποία καλών αδαήμων μηδ' ανελεύθερος ίσθι, μέτρον δ' επί πάσιν άριστον· πράσσε δε ταύθ', α σε μη βλέψει, λόγισαι δε προ έργου.

Δεν πρέπει να παραμελείς την υγεία του σώματος. Αλλά να πίνεις και να τρως και να γυμνάζεσαι, με μέτρο. Μέτρο εννοώ εκείνο που δε θα σου φέρει ενόχληση. Συνήθιζε σε δίαιτα καθαρή και απλή και πρόσεξε ν' αποφεύγεις εκείνα που προκαλούν φθόνο. Μη σπαταλάς άσκοπα, όπως κάνουν όσοι δεν ξέρουν τα καλά, ούτε να είσαι φιλάργυρος. Το μέτρο σε όλα είναι το καλύτερο. Να κάνεις εκείνα που δε θα σε βλάψουν και σκέψου καλά πριν ενεργήσεις.

Μηδ' ύπνον μαλακοίσιν επ' όμμασι προσδέξασθαι πριν των ημερινών έργων τρις έκαστον επελθείν ''πη παρέβην; τι δ' έρεξα; τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;'' αρξάμενος δ' από πρώτου επέξιθι και μετέπειτα δειλά μεν εκπρήξας επιπλήσσεο, χρηστά δε τέρπευ. Ταύτα πόνει, ταύτ' εμελέτα, τούτων χρη εράν σε· ταύτα σε της θείας αρετής εις ίχνια θήσει ναι μα τον αμετέρα ψυχή παραδόντα τετρακτύν παγάν αενάου φύσεως.

Να μη δέχεσαι στα μαλακά σου βλέφαρα τον γλυκό ύπνο, πριν εξετάσεις τρεις φορές κάθε σου έργο της ημέρας: ''Τι έκανα που δεν έπρεπε; Τι έκανα που έπρεπε; Τι έπρεπε να κάνω που δεν το έκανα;'' (Πη παρέβην; τι δ' έρεξα; τι μοι δέον ούκ ετελέσθη;). Αφού αρχίσεις από το πρώτο, να εξετάζεις όλα κατά σειρά. Έπειτα, για όσα μεν κακά έπραξες, να επιπλήττεις τον εαυτό σου και για τις καλές σου πράξεις να χαίρεσαι. Εργάσου γι αυτά. Μελέτησέ τα να τα μάθεις. Πρέπει να τ' αγαπήσεις. Αυτά θα σε φέρουν στα ίχνη της θείας αρετής. Ναι, μα το όνομα εκείνου που παρέδωσε στη ψυχή μας την ''ιεράν τετρακτύν'', που είναι η πηγή της αιώνιας φύσης.

Αλλ' έρχευ επ' έργον, θεοίσιν επευξάμενος τελέσαι· τούτων δε κρατήσας γνώσειαι αθανάτων τε θεών θνητών τ' ανθρώπων σύστασιν, η τε έκαστα διέρχεται, η τε κρατείται γνώση δ' η θέμις εστί, φύσιν περί παντός ομοίην ώστε σε μήτ' άελπτ' ελπίζειν μήτε τι λήθειν· γνώση δ' ανθρώπους αυθαίρετα πήματ' έχοντας τλήμονας, οι τ' αγαθών πέλας όντων ούτ' εσορώσιν ούτε κλύουσι, λύσιν δε κακών ταύροι συνιάσιν· τοίη μοίρ' αυτών βλάπτει φρένας, ως δε κύλινδροι άλλοτ' επ' άλλα φέρονται απείρονα μήματ' έχοντες· λυγρά γαρ συνοπαδός Έρις βλάπτουσα λέληθεν σύμφυτος, ην ου δει προσάγειν, είκοντα δε φεύγειν.

Αρχιζε, λοιπόν, το έργο σου, αφού για την επιτυχία του προσευχηθείς στους θεούς. Όταν γίνεις κάτοχος όλων αυτών, τότε θα γνωρίσεις και των αθάνατων θεών και των θνητών ανθρώπων τη σύσταση. Μέχρι πού παρέρχονται έκαστα και μέχρι πού διατηρούνται. Θα γνωρίσεις επίσης, αν αυτό είναι δίκαιο, ότι η φύση είναι όμοια για όλους, ώστε ούτε τ' ανέλπιστα να ελπίζεις, ούτε τίποτε να σου ξεφύγει. Και θα μάθεις ότι οι άνθρωποι παρασκευάζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους τη δυστυχία τους, οι ταλαίπωροι, που ενώ τ' αγαθά είναι κοντά τους, ούτε τα βλέπουν, ούτε τ' ακούνε και λίγοι γνωρίζουν ν' απαλλάσσονται από τα κακά. Τέτοια μοίρα ταράσσει τις φρένες τους. Μοιάζουν με κυλίνδρους, που κυλιούνται άλλοτε εδώ, άλλοτε εκεί, φορτωμένοι με κακά ατελεύτητα, γιατί τους συνοδεύει η προσκολλημένη σ' αυτούς ολέθρια Έρις και τους καταθλίβει, χωρίς να το εννοούν. Δεν πρέπει να την προκαλούν, αλλά να την αποφεύγουν υποχωρώντας.

Ζευ Πάτερ, η πολλών τε κακών λύσειας άπαντας, ει πάσιν δείξας οι τω δαίμονι χρώνται.

Πατέρα Δία, θα μπορούσες ν' απαλλάξεις από πολλά δεινά όλους τους ανθρώπους, αν έδειχνες σ' αυτούς πώς να μεταχειριστούν τη ψυχή τους.

Αλλά συ θάρσει, επεί θείον γένος εστί βροτοίσιν, οις ιερά προσφέρουσα φύσις δείκνυσιν έκαστα, ων ει σοι τι μέτεστι, κρατήσεις ων σε κελεύω εξακέσας ψυχήν δε πόνων από τώνδε σαώσεις.

Αλλά συ νάχεις θάρρος, επειδή θείον είναι το γένος των θνητών, στους οποίους η ιερή φύση αποκαλύπτει και δείχνει τα καθέκαστα. Αν μάθεις τα μυστικά της, θα νιώσεις τις εντολές μου. Και γιατρεύοντας τη ψυχή σου, θα τη σώσεις από τους πόνους.

Αλλ' είργου βρωτών, ων είπομεν, εν τε καθαρμοίς εν τε λύσει ψυχής κρίνων και φράζευ έκαστα ηνίοχον γνώμην στήσας καθύπερθεν αρίστην. Ήν δ' απολείψας σώμα ες αιθέρ΄ελεύθερον έλθης, έσεαι αθάνατος, θεός άμβροτος, ουκέτι θνητός.

Αλλά ν' απέχεις από τις τροφές, για τις οποίες μιλήσαμε, κρίνοντας και εκτελώντας όσα συντελούν στον καθαρμό και στην απελευθέρωση της ψυχής, έχοντας για άριστο οδηγό τη θεία έμπνευση που έρχεται από ψηλά. Και όταν εγκαταλείψεις το σώμα σου και έλθεις στον ελεύθερο αιθέρα, τότε πια θα είσαι αθάνατος, θεός άφθαρτος και όχι πλέον θνητός.

Read more: http://vickytoxotis.blogspot.com/2012/01/blog-post_18.html#ixzz2gAJszRio

Read More

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΙΑ 2013 "ΔΙΑ-ΧΡΟΝΙΚΟΣ ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΥΜΝΟΣ"

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΙΑ 2013

ΔΙΑ-ΧΡΟΝΙΚΟΣ ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΥΜΝΟΣ

Δέν υπάρχουν λόγια για να εκφραστώ, ερήμωσε κυριολεκτικά το μυαλό μου, πλημύρισε συναισθήματα η καρδιά μου...σε ευχαριστώ.

Αστεροπαίος.

 ΕΛλάνθεια Ε.Φ.Η. Παππά
 

Read More

O ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ!

Διαβάζω τις αναρτήσεις πολλών χρηστών στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης  «αν είσαι ΧΑ θέλω να με διαγράψεις», και αντίστοιχα «είμαι περήφανος για την Χ.Α αν θες διέγραψε με εσύ»!

Οι μισοί δε θα μιλούν με τους υπόλοιπους. Μια κοινωνία διαιρεμένη πως είναι δυνατόν να προχωρήσει; Oλα είναι θέμα παιδείας, έπαψε πια να μας νοιάζει το κοινό συμφέρον δηλαδή της Χώρας μας.
Τι θα πει δε θέλω να σου μιλάω επειδή είσαι οπαδός ενός κόμματος όποιου και να είναι αυτό; και αν ισχύσει μέχρι που μπορεί να φτάσει ανεξέλεγκτα ετούτος ο αποκλεισμός;
Αν είναι ένα κόμμα φασιστικό αυτό που κάποιος αποκλείει κάτι δεν είναι εξίσου φασιστικό;  Αν σε διαγράψει δηλαδή από "φίλο" έχει λυθεί το όποιο πρόβλημα;
Oχι βεβαίως!
Χανόμαστε σε λάθος μονοπάτια και σε ξένες σκέψεις. Ότι σκέφτεσαι δεν είναι δικό σου πια. Άλλοι στο έχουν προσφέρει. Έχεις πάψει πια να οραματίζεσαι και να δημιουργείς. Τίποτα δε μπορεί να συμβεί καλό σε εσένα χωρίς τους άλλους. Όλοι μαζί μπορούμε κανείς μονάχος του. Ο δρόμος για την πρόοδο είναι Λεωφόρος και χωρούν απαραιτήτως όλοι!
Η παιδεία μας θα πρέπει να διορθωθεί αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο μας. Με μικρές σταλαγματιές γνώσης αλλά αρκετές για να ξεδιψάσουν. Η ζωή μας βελτιώνεται από τις πράξεις μας και αν οι πράξεις μας είναι προϊόν γνώσης δικής μας και όχι αλλότριων τότε ναι μπορούμε να ζήσουμε με όλους.
Οι διαχωριστικές γραμμές δεν χωρούν σε ελεύθερα μυαλά παρά μόνο σε υποδουλωμένα. Ο κόσμος μας ανήκει σε όλους. Ο ίδιος κόσμος ανήκει σε εμένα αλλά και σε εσένα! Μιλάμε για τον ίδιο που εσύ θέλεις να τον αλλάξεις αλλά ταυτόχρονα το θέλω και εγώ! Το μέλλον μας, το κοινό μας μέλλον, πρέπει να είναι Ελληνικό.
Ο κόσμος μας είναι Ελληνικός αν πάνω από όλους υπάρχει το δημόσιο συμφέρον. Τότε μέσα στην Ελλάδα χωρούμε όλοι χωρίς αποκλεισμούς. Το συμφέρον της χώρας είναι και το δικό μας συμφέρον ας το κατανοήσουμε πια. Το ατομικό συμφέρον είναι ξένο και εχθρικό απέναντι στην Ελλάδα.
Το συμφέρον του Λεωνίδα ήταν να αποχωρήσει από τις Θερμοπύλες παρ αυτά όμως έμεινε. Ήταν θέμα παιδείας συν έλληνες συμφέρον σήμερα είχες εσύ, εγώ, όλοι μας αλλά όχι ο Λεωνίδας εκείνη την ώρα βρόντηξε στην καρδιά του η υπέρτατη αξία της θυσίας. Την θυσία την οποία και ο ίδιος διδάχτηκε. Το δημόσιο συμφέρον αυτό απουσιάζει από εμάς. Η γνώση διδάσκεται ας την διδαχτούμε λοιπόν σήμερα όπως μας κληροδότησαν οι πρόγονοι μας χωρίς αποκλεισμούς χωρίς καλούς και κακούς.
Η θα ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο όλοι μαζί ή σε ένα χειρότερο σαν αυτό που ζούμε, όλοι μας!
Ο κόσμος των «Αρχαίων» Ελλήνων είναι ένας παλαιός και ταυτόχρονα σύγχρονος κόσμος οι παρακαταθήκες, η συσσωρευμένη γνώση υπήρξε και υπάρχει.
Δε μπορείς να πορευτείς στο κύκλο της ζωής αν δεν κατανοήσεις την κίνηση του κύκλου, τα σημεία που τέμνει που αφήνει εκτός καθώς και ότι περικλείει μέσα του. Η συσσωρευμένη γνώση των προγόνων μας είναι ότι περικλείει ο κύκλος. Η γνώση μας είναι αυτή που καθορίζει την ακτίνα της περιστροφής του δικού μας κύκλου. Έτσι άλλοτε περιστρεφόμαστε εκτός του κύκλου της γνώσης άλλοτε απλά εφαπτόμαστε.

Εμείς θα επιλέξουμε αν χωρέσουμε στον κύκλο της γνώσης!

Αστεροπαίος

Read More

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ-ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

"Είμαι το πνεύμα, το πανάρχαιο Απολλώνειο πνεύμα, που κατέβη πρώτο από τις χιονοσκέπαστες κορφές της Ιστορίας, ο Άρρην Λόγος, ο όρθιος Δωρικός σκοπός, ο Πυθικός προαιώνιος Νόμος. Είμαι η αρχή της Ακτινοβολίας της Ευρυθμίας, της Πειθαρχίας, της Απλότητας, της βασικής κάθε ψυχής και λαού Αυτονομίας, είμ'η αρχή της τέλειας Μνήμης. Είμαι το Γνώθι Σαυτόν, το Μηδέν άγαν, είμαι η Χρυσή Τομή και η Τετρακτύς και ο Άκμων, είμαι το προμήνυμα του νέου χορού του καθαρμού απάνω από το πτώμα του φιδιού, που ρέψαν στη σπηλιά της γήινης ύλης,σκοτεινοί ληθαργημένοι αιώνες.

Περιμένω πια την πιο μεγάλη λύτρωσή μου. Θέλω να σαρώσω με μια υπέρτατη αντίσταση, ό,τι μάταιο και ό,τι σάπιο, από το χώμα. Μη μου κλείτε πια τα στήθη σας, τη σκέψη σας και την ακοή σας. Ξεκινήστε. Εβγάτε να συναντηθούμε στην μεγάλη άπλα, που ό,τι τώρα στη φωνή μου, σας φαντάζει φοβερό, αυτού που βρίσκεστε κλεισμένοι, είναι ο Μέλος και το Μέτρο και ο Ρυθμός, όπ'ώχει πλάσει, ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο και αδρότερο στο λαό σας και στους λαούς όλου του κόσμου. Είμαι ο ποταμός της Φωτεινής Αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρυσταλλένια νάματά του.

Βοηθήστε με, να σας βοηθήσω.Δεν μ'ακούτε; Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες. Μην αργείτε. Ελάτε, ελάτε. Ως πότε πια να σας κράζω;"

Read More

ΣΧΟΛΗ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ- ΜΙΚΡΟΣ Η ΜΕΓΑΣ;

ΣΧΟΛΗ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ Η βασιλική σχολή  στο Νυμφαίο της Νάουσας στη θέση Ισβόρια (Μίεζα)
Ξεκίνησε τη λειτουργία της το 342πχ από τον Αριστοτέλη με πρωτοβουλία του Βασιλιά Φιλίππου με σκοπό την μόρφωση του Αλεξάνδρου και επιφανών νέων της Μακεδονίας.
 Η σχολή λειτούργησε τρία χρόνια, τα οποία ήταν αρκετά στη  διαμόρφωση  της παιδείας του μεγαλύτερου στρατηλάτη της ανθρωπότητας.
Bρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό μέρος καταπράσινο ανάμεσα σε αρχέγονες πηγές. Οι Θεοί φάνηκαν γενναιόδωροι προικίζοντας με απερίγραπτο φυσικό κάλος τη Μίεζα ρίχνοντας την κυριολεκτικά στις αγκαλιές των Μουσών όπου και αυτές με τη σειρά τους πλημμύρισαν το χώρο με τα αιώνια δώρα τους!
Ένας χώρος σαν αυτόν πραγματικά δεν επιλέχτηκε τυχαία από το Βασιλιά Φίλιππο. Ένας τέλειος συνδυασμός, η ιδανική συνύπαρξη Θεών, φύσης και ανθρώπων χάρισε στη Μίεζα την αιώνια αίγλη της σοφίας και στην ανθρωπότητα τον Φιλόσοφο Στρατηλάτη Αλέξανδρο.
Το ιστορικό σημείο συνάντησης  Θεών, Φύσης, Μουσών, Φιλίππου, Αριστοτέλους και Αλεξάνδρου στην Μίεζα έδωσε στην ανθρωπότητα την τέλεια ισορροπημένη και πλήρη γνώση!
Η γνώση ετούτη ξεχύθηκε στην ανθρωπότητα για να τρομάξει τα σκοτάδια από τις ψυχές των ανθρώπων. Η ευφυΐα του Φιλίππου είναι μοναδική και πρέπει να αναγνωριστεί από όλους τους ΕΛΛΗΝΕΣ καθώς και ο ρόλος του στη διαμόρφωση της ισχύος της Ελλάδος. Δύο Βασιλιάδες πραγματικοί οραματιστές υπήρξαν και έζησαν για την Ελλάδα, ο Αγαμέμνων και ο Φίλιππος.
Κοιτώντας με τα μάτια της γνώσης ορθάνοικτα το παρελθόν μας διακρίνουμε πως και οι δύο τους είναι σύμβολα αιώνια Ελληνικά. Ο Αγαμέμνων προσέφερε σε Θεούς και Πατρίδα τη μονάκριβη του κόρη για την ένωση της Ελλάδος. Το ίδιο οραματιστής ήταν και ο Φίλιππος με Αριστοτέλειο οπλισμό παρέδωσε στον Ελληνισμό τον ηγέτη της Ένωσης.
Ο χώρος της Μίεζας ξεσηκώνει πάντα τις καρδιές όσων επιζητούν την γνώση, παραμένοντας πάντα ένας χώρος λατρευτικός των ανιχνευτών της μάθησης.
Η πλημμυρίδα της γνώσης ξεπηδά μέσα από τα νερά των πηγών και οι Μούσες είναι πάντα πρόθυμες να καλοδεχτούν τον επισκέπτη.Ο χρόνος των Θεών δε κύλησε ποτέ είναι εκεί για κάθε  μυημένο. Οι Μούσες περιφέρονται και προσφέρονται στο ίδιο μέρος να αναλάβουν και σήμερα ρόλο παιδαγωγού χαρίζοντας με λόγια γάργαρα τη γνώση σε όσους μπορούν να τη δεχτούν.
Η ιερότητα της σχολής είναι θέμα προετοιμασίας και αντίληψης  του κάθε επισκέπτη-μαθητή. Η φύση κρύβει μέσα της Ολάκερη τη φιλοσοφία της ζωής. Ο ρόλος του επισκέπτη στη Μίεζα θα πρέπει να είναι ο ρόλος του μαθητή. Έτσι θα πρέπει να προσεγγίζει το χώρο.  Ο επισκέπτης θα πρέπει να επιζητεί  αντικρίζοντας το χώρο την κρυμμένη γνώση η οποία και παρέχεται μέσω της αριστοτέλειας σκέψης και της ελληνικής θέασης του σύμπαντος.

Η σχολή είναι εκεί χιλιάδες χρόνια τώρα και  ΠΑΝΤΑ θα λειτουργεί, άλλωστε δεν έπαψε ποτέ να οικοδομεί το ΘΕΙΟ έργο της γνώσης. Οι ανήσυχες ερευνητικές καρδιές πάντα θα οδηγούνται εκεί. Η Μίεζα είναι το σημείο όχι μιας γνώσης ορατής με θρανία και δασκάλους αλλά μια γνώσης η οποία απαιτεί μεγαλύτερη και πληρέστερη προετοιμασία. Όλα στη Μίεζα είναι στη θέση τους, αρκεί να το κατανοήσει ο Έλληνας να γυρίσει  εκεί και να γίνει δέκτης της γνώσης.

Η γνώση η από τους Θεούς δοσμένη είναι παντού και ο τρόπος κατανόησης των Θεών είναι μόνο η ΓΝΩΣΗ!  Η Μίεζα παραμένει ένας τέτοιος χώρος και ο καθένας μας στο βαθμό που κατανοεί τη φύση κατανοεί την υπάρχουσα γνώση και  μπορεί  να γίνει «Αλέξανδρος».
Μικρός η Μέγας δεν έχει σημασία τόσο όσο το να ξεκινήσει! Κάθε «Αλέξανδρος»   μικρός η ΜΕΓΑΣ έγινε μόνο όταν ο ίδιος το θέλησε και στο βαθμό που το επιδίωξε.

Θεοί και παιδαγωγοί  παρέμειναν στη σχολή το θέμα είναι αν οι Έλληνες θα γεμίσουν τα  θρανία της γνώσης  ή θα παραμείνουν άδεια.
μικρός η ΜΕΓΑΣ;

Αστεροπαίος

Read More