MACEDONIA

PAIONIANS

About

Kαλώς ήλθατε στη σελίδα μας!

Είμαι ο Αστεροπαίος απο την Παιονία της Μακεδονίας έλαβα μέρος στον πόλεμο της Τροίας στα χρόνια των Ηρώων, στη μεριά των Τρώων. Ενας πόλεμος μεταξύ αδελφών κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια.............. Πολέμησα για την Ελένη την ωραιότερη γυναίκα που είδε άνθρωπος ποτέ στον κόσμο όλο. Οι σπουδαιότεροι πολεμιστές του κόσμου βρέθηκαν εκει για να διεκδίκησουν τούτο το θησαυρό.

Οδυσσέας Ελύτης

Εδω θα βρείτε προσωπικούς προβληματισμούς και ενδιαφέροντα θέματα για την Ελλάδα.

ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΘΕΟΣ : ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ

Ασκληπιός - Θεός θεραπευτής.

θΕΑ της νόησης = ΑΘΗΝΑ

ΑΘΗΝΑ ΘΕΑ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ - Προστάτιδα του Ομηρικού Οδυσσέα.

ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ

ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ σήμερα

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ!

Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ Θεσσαλονίκης ήρθε σε εμάς μετά από την εύρεση ενός ασύλητου τάφου. Το ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ελληνικό χειρόγραφο  το οποίο κυριολεκτικά ανασυντέθηκε από τη τέφρα του, ο πάπυρος του Δερβενίου και της Λητής παρουσιάζει την Ορφική κοσμογονία και θεογονία. Εντοπίστηκε το 1962 και γράφτηκε τον 5αιώνα πχ!
Γιατί ένα τόσο πολύτιμο βιβλίο κάηκε μαζί με το νεκρό κανείς δεν ξέρει!
Υποθέσεις μόνο θα μπορέσουμε να κάνουμε, ίσως και το πιο πιθανό να ήταν επιθυμία του νεκρού ένα αγαπημένο του βιβλίο όπως τα ΟΡΦΙΚΑ να ζήτησε ο ίδιος να μη ξαναδιαβαστεί ποτέ από κανένα, η γνώση ετούτη των ορφικών πάρθηκε για τελευταία φορά μόνο από τα μάτια του νεκρού κατόχου του! Παντοτινά δεμένο μαζί του θεώρησε πως στο πέρασμα το αιώνιο στον Αδη σαν την ιδανική συντροφιά. Ίσως αγαπημένα του πρόσωπα να θεώρησαν πως έπρεπε να μείνει εκεί μαζί του όντως ο νεκρός κοινωνός των ορφικών, ίσως ....τυχαία, ίσως από αμέλεια...Ο καθένας μας κρατά τη δική του εκδοχή όπως εμάς θα ταίριαζε!
Πάντως σίγουρα ο νεκρός ήταν γνώστης των Ορφικών η ζωή του υπήρξε μια διαρκή αναζήτηση της γνώσης και εξερεύνηση της μετά θάνατον ζωής.
Οι Έλληνες πίστευαν ότι η ευτυχία μας και η «σωτηρία μας» εντός και εκτός γήινου κόσμου έρχονται μόνο δια μέσω της ΓΝΩΣΗΣ!
Μαζί με το νεκρό θαρρείς πως νέκρωσε και η γνώση ο Ελληνισμός σταδιακά τέθηκε εκτός με όλες τις συνέπειες τις πνευματικής φτωχοποίησης που σήμερα βιώνουμε.
Η ιστορία είναι ένας ατέλειωτος κύκλος γνώσης. Ο νεκρός του Δερβενίου κρατήθηκε σε ετούτο τον κύκλο της ιστορίας της γνώσης και εμείς οι ζωντανοί απόγονοι εκείνου του Μακεδόνα αν και με καρδιά που χτυπά παραμένουμε ουσιαστικά νεκροί!
Ας είναι τουλάχιστον αφορμή ο πάπυρος του Δερβενίου το αρχαιότερο ελληνικό χειρόγραφο μέσα από τις στάχτες του να είναι για εμάς αρχή αφύπνισης και επανΕΛληνισμού.


Αστεροπαίος


Ακολουθεί απόσπασμα από τη στήλη 17 (Ζευς).
υπήρχε πριν ακόμα ονομαστεί. Έπειτα ονομάστηκε. Γιατί ο αέρας υπήρχε πριν ακόμα συσταθούν τα πράγματα που υπάρχουν τώρα και πάντα θα υπάρχει. Γιατί δεν γεννήθηκε, αλλά υπήρχε. Και ο λόγος γιατί ο αέρας πήρε το όνομά του έχει γίνει ξεκάθαρος πιο πάνω. Γιατί νομιζόταν ότι γεννήθηκε και πήρε το όνομα Ζευς, σα να μην υπήρχε πρωτύτερα.. Και είπε ότι αυτό θα είναι το «τελευταίο», γιατί ονομάστηκε Ζευς, και θα συνεχίσει να είναι αυτό το όνομά του μέχρι τα πράγματα που υπάρχουν σήμερα να ενωθούν και πάλι στην ίδια μορφή με την οποία περιφερόταν πριν. Και είναι ξεκάθαρο ότι έγιναν τέτοια γι’ αυτό το λόγο, και καθώς ήρθαν στην ύπαρξη, και είναι όλα μέσα σ’ αυτή… το δείχνει με τα ακόλουθα λόγια:
«Ζευς η κεφαλή, Ζευς η μέση, και από τον Ζευ όλα τα πράγματα έχουν την ύπαρξη»


Αστεροπαίος







Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Ηλιούγεννα

20121212-223337.jpg
… μα ο Διόνυσος ζει…

Γύρω στις 25 του Δεκέμβρη ο ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να μεγαλώνει την ημέρα, κυκλοπερπατώντας έως τα μέσα του Μάρτη, προς την ισημερία, εκεί όπου το σκότος νικιέται και ξαναγεννιέται Φως. Είναι η εποχή όπου οι πρόγονοί μας γιόρταζαν κι υμνούσαν το χειμερινό Ηλιοστάσιο. Την ίδια περίοδο, επίσης, λάμβανε χώρα η μεγάλη γιορτή της γέννησης του Διονύσου, υιού Διός και Σεμέλης, που αποκαλείτο «θείο βρέφος» και «σωτήρ». Λίγο αργότερα θρηνούσαν τον σκοτωμό και διαμελισμό του από τους Τιτάνες και στο τέλος του μήνα γιόρταζαν και πάλι την αναγέννησή του, ανεβαίνοντας σ’ ένα βουνό, μ’ ένα νεογέννητο βρέφος στην αγκαλιά και φωνάζοντας:
«ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε, ο Διόνυσος ζει!!!»
Γιορτή ταυτισμένη με τον Ήλιο, εντελώς ξεχασμένη από τη νεοελληνική πραγματικότητα, όπου οι παραδόσεις παραφράστηκαν και μεταφέρθηκαν στο πουθενά. Μνήμη πανάρχαια που «κρεμάστηκε» πλάι σε λαμπάκια, μπαλίτσες και πλαστικά δεντράκια, επικροτώντας μια νοσηρή μορφή εορταστικής αποχαύνωσης. Λήθη επιβεβλημένη από τη δόλια στρατηγική που εγκλώβισε τον Έλληνα σ’ έναν χώρο ξένο κι εχθρικό προς το κύτταρό του και τον περιχαράκωσε στην απόλυτη παρακμή της ουσίας του, μακριά από τις αξίες της καταβολής του. Εκεί όπου ο Έλληνας, υποχείριο ξενόφερτων εντολών, αφέθηκε στα πλοκάμια της εθελούσιας ορφάνιας του και μετονομάσθηκε νεοέλληνας.
Ένα έθιμο δεν είναι παρά το αποκύημα ηθών, εθών και θυσιών που δίνουν σχήμα και ταυτότητα σε μια φυλή, διασφαλίζοντας τα όρια της Εθνικής της υπόστασης. Όταν όμως το έθιμο φτάσει να παραφραστεί, τότε η λοξοδρομισμένη ψυχή, μοιραία, μετουσιώνεται σε εχθρό κι αντίπαλο της ίδιας της ουσία της. Μνήμη σαλεμένη, μετατοπισμένη σε αβέβαιο πάτημα που ζητά στήριγμα σε ό,τι φέρει ο καιρός ο πονηρός…
Ποιος ξέρει αν θα ήταν καλύτερο οι Μνήμες να παραμείνουν ξεχασμένες, παρά μεταλλαχθούν, μετατοπίζοντας την ουσία από τη βάση της;
Τραγωδία νεοελληνική που ξέχασε την κάθοδο, τον διαμελισμό, την ανασυγκρότηση της Διονυσιακής καταβολής της και την μετέπειτα ανοδική πορεία στο βουνό. Παραπάτημα ενός λαού που απομακρύνθηκε από τις μνήμες του, ξεχνώντας την αληθινή γιορτή της ρίζας του και σήμερα, χρονιάρες μέρες, καταλήγει να μετράει λάθη, θύματα κι απώλειες, αντιμέτωπος με τους θύτες του, που δεν είναι άλλοι από τους δικούς του εκλεγμένους κυβερνώντες και τη σαθρή ανυπαρξία τους …
Νέμεσις που επιβάλλεται μέσα από τον απολογισμό ενός πανάρχαιου λαού, που υπέστειλε το βλέμμα από το κοίταγμα του ουρανού και του μαρμάρινου αγάλματος κι ακούμπησε την «χαρά» του επάνω σε πλαστικά δεντράκια κι ευτελή λαμπάκια που αναβοσβήνουν χαζοχαρούμενα!
Τραγικός ο απολογισμός για τους κληρονόμους που αποποιήθηκαν το μυστηριακό της γιορτής κι άφησαν τη συνολική μνήμη να ξεφτίσει, μακριά από την ομορφιά των τριών Χαρίτων, θεαινών της Φύσης και της ανθρώπινης δημιουργικότητας, πλαστουργών της ουσιαστικής χαράς που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει πλαστική… γι’ αυτό και η αναρρίχηση προς του βουνού την κορυφή, με το μωρό στην αγκαλιά, θα εξακολουθεί να σηματοδοτεί την αυθεντικότητα του Εθίμου και το παραστράτημα ενός λαού που λησμόνησε τα Ηλιούγεννα!
Εύη Μπότσαρη
(12.12.2012)


Πηγη λατρεμένο
olympia.gr
http://olympia.gr/2012/12/13/%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1/