Είμαι
ο Απολλώδωρος υιός του Παυσανία,
από τους Στόβους της Παιονίας
αγγειοπλάστης
κατά τους πολλούς . Ο Ηλιοδότης Απόλλωνας
ξεσφράγισε τα μάτια μου 49 χρόνια πριν.
Πρώτη φορά ήρθα εδώ στο Διον το 480 πχ
μετά από ένα κοπιαστικό ταξίδι.
Ήρθα
σαν προσκυνητής στο Ναό του υψίστου εδώ
που πρωτοσυναντηθήκαμε. Έκαιγε μερόνυχτα
η φωτιά μέσα μου όταν γύρισα στην πατρίδα
μου για το πότε και πάλι θα επέστρεφα.
Έγινε
τελικά το 479 ένα χρόνο μετά,φέρνοντας
μαζί μου πια τη μορφή του υψίστου Διός,
αφιέρωμα στον προστάτη για την Μακεδονία
μας.
Ε να χρόνο είχα στη σκέψη μου τη δική σου παρουσία, καταπονημένος κάθε νύχτα από τον κάματο της μέρας στέριωνα την κούραση μου στη συνάντηση μας, λάτρεψα αυτό το αφιέρωμα του υψίστου Διός λαχταρώντας στο ακούραστο ταξίδι του χρόνου, την αντάμωση με εσένα !
Εσένα επισκέπτη που με πρωτοαντίκρυσες σήμερα τη στιγμή που κόπιασες για πρώτη φορά στο Δίον και κατάφερα να ακινητοποιήσω το βλέμμα σου πάνω Του. Μάθε πως κάθε ίχνος μαρμάρου που αντικρίζεις έχει πλαστεί με αγάπη για Εκείνον αλλά και για εσένα, σμίλεψα τούτη την ένωση των δυο μας δια μέσου του υψίστου, κρίκος συνδετικός, η αγάπη για Εκείνον!.
Ε να χρόνο είχα στη σκέψη μου τη δική σου παρουσία, καταπονημένος κάθε νύχτα από τον κάματο της μέρας στέριωνα την κούραση μου στη συνάντηση μας, λάτρεψα αυτό το αφιέρωμα του υψίστου Διός λαχταρώντας στο ακούραστο ταξίδι του χρόνου, την αντάμωση με εσένα !
Εσένα επισκέπτη που με πρωτοαντίκρυσες σήμερα τη στιγμή που κόπιασες για πρώτη φορά στο Δίον και κατάφερα να ακινητοποιήσω το βλέμμα σου πάνω Του. Μάθε πως κάθε ίχνος μαρμάρου που αντικρίζεις έχει πλαστεί με αγάπη για Εκείνον αλλά και για εσένα, σμίλεψα τούτη την ένωση των δυο μας δια μέσου του υψίστου, κρίκος συνδετικός, η αγάπη για Εκείνον!.
Πίστεψε
το , το δικό σου βλέμμα είχα ανάγκη τώρα
για με ελευθερώσεις, τη δική σου πίστη
είχα ανάγκη για να αντικρίσω ξανά τη
Δόξα του Ολύμπου, τη δική σου καρδιά
είχα ανάγκη τώρα για να αναστηθώ και
πάλι. Τις δικές σου αισθήσεις είχα ανάγκη
τούτη τη στιγμή για να ακούσω για ακόμη
μια φορά τα τραγούδια των Μουσών, των
αηδονιών του Διονύσου και να πολεμήσω
μέσα μου τη φωτιά από το αγίασμα των
νερών του Ασκληπιού.
Σε
περίμενα στην αέναο χορό της μέρας και
της νύχτας ξέροντας πως θα ανταμώσουμε,
σε περίμενα σαν ελευθερωτή μου αλλά και
σαν προσκυνητή εκείνου.
Κάθε
βλέμμα σου σε εκείνον είναι για εμένα
μια πνοή ζωής.
Είμαι ο Απολλόδωρος απο τους Στόβους της Παιονίας, είμαι εδώ, ΖΩ και πάλι σε κάθε βλέμμα σου, δανείζομαι στιγμές από την αιωνιότητα αφού και εσύ επισκέπτη προσκυνητή με χρησιμοποιείς σε αυτό το άγνωστο ταξίδι στο παρελθόν για την ένωση μαζί Του.
Εγώ δια μέσω του υψίστου σε εσένα και εσύ δια μέσω του υψίστου με εμένα!!!
Το πρόσωπο του Διός κατά τη συνάντηση μας είναι το χρονικό μέσο μεταφοράς από το παρόν στο παρελθόν αλλά και από το παρελθόν στο μέλλον, η μορφή του υψίστου είναι η αγκαλιά που καρτερά ο ταξιδιώτης κατά την επιστροφή στο οικείους του, η γνώριμη μυρωδιά αγαπημένου σώματος.
Τα
πάντα στην ζωή ακόμη και τα άψυχα -για
πολλούς- κρύβουν μέσα τους το δημιουργό,
έτσι μόνο μπορείς να ανταμώσεις το
ασύλληπτο . Περίμενα τη συνάντηση αυτή
αιώνες για να σου [πω πως οι Θεοί είναι
πάντα εδώ, δεν έφυγαν ποτέ, είναι σε κάθε
βλέμμα σου. Να μη το ξεχνάς ποτέ αυτό!
Θεοί και Ελληνες πάντα αγκαλιάστηκαν
στην Ιστορία στους αιώνες, πάντα το ένα
γύρεψε το άλλο. Ποτέ δεν έκαναν χώρια.
Μέσα από κάθε Θεό φανερώθηκε ένας Ελληνας
μέσα από κάθε Ήρωα το πρόσωπο ενός Θεού.
Είμαι
ο Απολλόδωρος ο Μακεδόνας από τους
Στόβους της Παιονίας αγγειοπλάστης και οι πρόγονοι μου πολέμησαν στα χρόνια των
Ηρώων στην Τροία για τη δόξα της Ελλάδος.
Για αυτή τη δόξα ήρθα εγώ προσκυνητής
στο Δίον φέρνοντας τη μορφή του υψίστου
Διός.... για ΕΣΕΝΑ!
Αστεροπαίος
