ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ, ίσως ο σημαντικότερος κατά τον Κικέρωνα άνδρας
στρατηγός της Ελλάδας, γεννήθηκε στην Θήβα το -412 και κατέκτησε ΟΛΕΣ
τις αρετές των αρχαίων ελλήνων, υπήρξε φιλόσοφος αλλά και στρατηγός.
Κοινωνός πολύπλευρης εκπαίδευσης η οποία περιελάμβανε μαθήματα
μουσικής, χορού, φωνητικής, γυμναστικής, τέχνης πολέμου και μαθήματα
φιλοσοφίας.
Σπούδασε δίπλα στον πυθαγόρειο δάσκαλο και φιλόσοφο
Λυσία του Τάραντα και διακρίθηκε για τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις
τις οποίες ερεύνησε και διεύρυνε στη καθημερινότητα του με τους φίλους
του Σιμία και Σπήνθαρο οι οποίοι υπήρξαν μαθητές του Μέγα Σωκράτη.
Φιλόσοφος και στρατηγός, είναι ιδιότητες ταυτόσημες σχεδόν στους
αρχαίους Έλληνες , η ενασχόληση των Ελλήνων στρατηγών με την φιλοσοφία
οδήγησε όχι απαραίτητα τόσο σε νίκη άμεση αλλά κυρίως είχε στόχο να
δημιουργήσει ένα υπόβαθρο έτσι ώστε να μετατρέψει ακόμη και το χαμό σε
νίκη.
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ, κάτοχος φρόνησης, σωφροσύνης,
αξιοσύνης, μόρφωσης, διανόησης, θάρρους, γενναιότητας, μεγαλοθυμίας,
ΗΘΟΥΣ, διέπρεψε σε όλες τις μάχες τις οποίες έλαβε μέρος προσφέροντας τα
μέγιστα στην αγαπημένη του Θήβα έτσι αυτή η φιλοπατρία του τον έφερε
σαν ο πρώτος άνθρωπος εκτός της Σπάρτης που πάτησε το χώμα της από την
εποχή των Δωριέων.
Ήταν αδιάφορος απέναντι στο χρήμα και
εμπνευστής του συστήματος μάχης της λοξής φάλλαγας που για πρώτη φορά
εφαρμόστηκε σε μάχη από τον ίδιο. Όταν κάποτε ο Αρταξέρξης του πρόσφερε
χρήματα για να δεχθεί τις προτάσεις του, ο Επαμεινώνδας αρνήθηκε
λέγοντας: «Αν οι προτάσεις του Αρταξέρξη είναι σύμφωνες με τα συμφέροντα
της πατρίδας μου, δεν χρειάζονται χρήματα για να τις δεχθώ, αν όμως
είναι αντίθετες με το συμφέρον και την τιμή της πατρίδας μου όλο το
χρυσάφι του βασιλείου και να ξοδέψει δεν θα μπορέσει να με πείσει να
προδώσω το χρέος μου προς την πατρίδα. Όσο εσένα που προσπάθησες να με
δωροδοκήσεις χωρίς να γνωρίζεις τον χαρακτήρα μου, σε συγχωρώ, αλλά
πρέπει να φύγεις αμέσως από την πόλη, για να μη διαφθείρεις άλλους».
Αρνήθηκε στον βίο του δόξες και τιμές και αρκέστηκε σε αυτές μόνο από
τις μεταγενέστερες γενιές Ελλήνων όποτε και αν του δόθηκαν, προσωπική
του μόνο φιλοδοξία ήταν πάντα η προσφορά στην αγαπημένη του πατρίδα. Ο
άτυπος διαχωρισμός σήμερα της εξουσίας από την φιλοσοφία μίκραινε τον
άνθρωπο καθιστώντας τον νάνο απέναντι στις αξίες του Επαμεινώνδα, αξίες
οι οποίες όποτε έγιναν στο παρελθόν κτήμα των ανθρώπων δημιούργησαν ήθος
και πολεμιστές αιώνιας αξίας.
Τέτοια αξία είναι του Επαμεινώνδα η
οποία ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τον θάνατο του το -362 στη
Μαντίνεια στην μάχη με τους Σπαρτιάτες, εκεί όπου οι Θηβαίοι νίκησαν
αλλά ο Επαμεινώνδας πληγώθηκε βαριά από εχθρικό ακόντιο και όταν έμαθε
πως οι στρατιώτες του νίκησαν τότε έβγαλε από την πληγή του το ακόντιο
και ξεψύχησε.
Η ιστορία τιμωρεί την μετριότητα και αποβάλλει στα
σκοτάδια των σελίδων του βιβλίου της μικρούς ανθρώπους, ανάστημα
απέναντι της σήκωσαν μόνο όσοι μπόρεσαν να ζήσουν την ζωή τους «σχεδόν»
ελληνικά, κατανοώντας πως τίποτε δεν δημιουργείται χωρίς έρωτα
πρωταρχικό συστατικό της ζωής . Έρωτας απέναντι στην γνώση και την σοφία
είναι ένας «έρωτας» βαθιά αληθινός και ελληνικός που δεν σκιάζεται από
τίποτα. Τον έθαψαν εκεί που τραυματίστηκε, ανεγέρθη ανδριάντας προς
τιμήν του και στην Καδμεία κόπηκαν πρός τιμήν του νομίσματα.
Ο Επαμεινώνδας αποτελεί μια από τις αξιολογότερες φυσιογνωμίες της αρχαίας Ελλάδας, αλλά και της ανθρωπότητας.
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.
