Δεν αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που φθάνει σε εμάς, άλλωστε είναι όλα τους γνωστά, καθένα λοιπόν από αυτά είτε ακούσια, είτε εκούσια, λαμβάνει από εμάς ένα ρόλο και τολμά να προσπαθεί να αρπάξει θέση στο ράφι της ΙΕΡΗΣ ελληνικής αιωνιότητας.
Ένας κατακλυσμός γεγονότων προσπαθεί να στήσει φανταχτερό χορό, ανάμεσα σε μια κοινωνία μέτριων ανθρώπων, κατευθύνοντας την ευκολόπιστη και πολύπαθη μάζα σε ελπίδες τις οποίες θα πρέπει να περιμένει από ξένα «χέρια» είτε ζώντων είτε τεθνεώτων.
Η ελπίδα όμως ΖΕΙ ανάμεσα στην γνώση, αυτό είναι το οξυγόνο της, ο Έλληνας πάλι σε χρόνια παλαιότερα αυτός ΟΡΙΖΕ την γνώση, αυτός καθόριζε τόσο το σημαντικό όσο και το ασήμαντο. Η πανοπλία της Θεάς Αθηνάς δείχνει ξένη και άδεια για τον ελληνισμό, δεν γίνεται εύκολα να φορεθεί, δεν είναι πια στα δικά μας μέτρα. Ο Έλληνας έχασε τον δρόμο του μεταμορφώθηκε σταδιακά και μεταλλάχτηκε σε κάτι ξένο προς την φύση του, με χειρουργικη παρεμβατική ακρίβεια κόπηκε ο ομφάλιος λώρος προς την Θεά της γνώσης - Αθηνά.
Η Αθηνά ήταν και πάντα θα είναι ότι συνδέει τον Ελληνα με την παρατήρηση, την λογική, την απόδειξη, την γνώση, την σοφία, την νίκη, την ελπίδα, την ΕΛΠΙΔΑ αυτήν που εμείς σήμερα αναζητούμε για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για εμάς, όσο και τον κόσμο όλο.
Ενα βήμα, ενα
βήμα πρός την γνώση, τόσο αναλογεί σε εμάς ενα μικρό ασήμαντο μερίδιο
στην ιστορία, επιτέλους ας το κάνουμε ας προχωρήσουμε και πάλι...
