Ο Αύγουστος που με χρωστάς

Οι μικρές ώρες κρύβουν τις μεγάλες αποφάσεις, η νύχτα επιζητά το φως, το ψέμα την αλήθεια, η αλήθεια αυτιά για να ακουστεί. Κάθε στιγμή της ζωής μας που περνά και χάνεται πεθαίνει για να ζήσει, ξεψυχά και μισεί την αδικία της στιγμής που δεν την κράτησε από το χέρι, την καρδιά του δεν της έδωσε ένα τόνο παραπάνω. Οι αδύναμες, οι ανύπαρκτες στιγμές που σπαταλήσαμε είναι αυτές που δεν ζήσαμε που παρατηθήκαμε που δεν τις αγαπήσαμε, που τις στοιβάξαμε στη λησμονιά της αιωνιότητας, τη λήθη, την απραξία και την αδράνεια. Στο προσκλητήριο των στιγμών του χρόνου γυρίσαμε το βλέμμα μας , κλείσαμε τα μάτια μας, δειλιάσαμε, γελάσαμε με την αφέλεια της στιγμής που ζήτησε να γίνει στίγμα, φράγμα,σημείο. 

Η στιγμή αποκτά αξία μόνο όταν καθένας μας την κοιτάξει ίσια στα μάτια, την αρπάξει δυνατά, τη κρατήσει σφιχτά, της δοθεί ολοκληρωτικά, την διεκδικήσει. Τότε τα πάντα αλλάζουν ο χρόνος κυλά δίνει τόνο και χρόνο σε κάτι που  παίρνει μερίδιο της αιωνιότητας, σκαλί ύπαρξης, θόρυβος απέναντι  στο θάνατο, φωνή στη ρεματιά της απόγνωσης μιας άδειας ζωής, διαμαρτυρία στην ανυπαρξία, λάφυρο ακριβό  πολεμιστή. Όλα είναι σε μια ασήμαντη στιγμή που σπαταλά ο καθένας μας, σε χρόνους και καιρούς που το πολύ  περισσεύει, ο χρόνος περισσεύει, ο τσιγκούνης  δεν υπάρχει, το αύριο παραμονεύει και ο Θεός έχει.
Οι Θεοί έδωσαν στον άνθρωπο την γνώση με αποτέλεσμα της γνώσης την κρίση, την καθαρή ματιά, την σωστή απόφαση, τον Έρωτα της επίγνωσης.
Έρωτας για την στιγμή είναι παρουσία του Θεού στην καθημερινότητα μας, η στιγμή μέσω του έρωτα γίνεται στολίδι προς την αιωνιότητα τόσο για εσένα όσο και για άλλους. Οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μικρές στιγμές, καθημερινές ασήμαντες. Ο Θείος έρωτας απαλλαγμένος από μικρότητες και έννοιες που σημαίνουν σήμερα κάτι διαφορετικό έρχεται μέσα σε τούτη την στιγμή, ένα βράδυ του Σεπτέμβρη του 24 να φανερώσει πως πρέπει να γνωρίζουμε  πως το σημαντικό είναι εμπρός μας, δεν κρύβεται αλλά φανερώνεται, πως μπορείς να το δεις μόνο με τα μάτια την γνώσης, τίποτε δεν είναι όπως νομίζεις, όλα μπορούν να αλλάξουν, ακόμη και τα χρώματα, κυρίως τα χρώματα, εκεί που υπάρχει το μαύρο υπάρχει και το λευκό. Καθένα από αυτά περιμένει την δική σου πρωτοβουλία την δική παρέμβαση, την δική σου πράξη, κατανοώ πως να ζήσω, αυτό είναι το κυρίως μήνυμα του χρόνου που περνά, περνά.

Περνά  και χάνεται; Αν ναι, αλλαξε το...
Του χρόνου που περνά και δεν χάνεται, του χρόνου που δεν κρατά το σάβανο της λησμονιάς  αλλά το σεντόνι της χαράς, της άνοιξης, της διεκδίκησης της ζωής. Ο θείος Έρωτας επιζητά δυνατές στιγμές, την χαραυγή, το φως, το να γίνει ένα σημάδι στο χρόνο, ένας φάρος σε μια σκοτεινή και κρύα θάλασσα, την γύμνια του ερωτευμένου εμπρός στο ταίρι του, την απόλυτη στιγμή της ευτυχίας.

Ναι πραγματικά για αυτό οι Θείοι Έλληνες λάτρεψαν το γυμνό μέσω της τέχνης τους, είναι το μόνο που σημαίνει το ΠΑΝ, λιτό και πλούσιο,  που δηλώνει το άδηλο και το προφανές δηλαδή όποιος θελήσει να δει,  ΒΛΕΠΕΙ!

Ζήσε την στιγμή μέσα από τον θείο Έρωτα  της επίγνωσης.

Αστεροπαίος

Read More

Ο χρόνος μετράτε με γνώση.

 
Ετούτη είναι η πραγματική μονάδα μέτρησης, η γνώση, απέναντι σε κάτι το οποίο φθείρει την ύλη. Η ψυχή έχει ανάγκη την γνώση απέναντι στον χρόνο και το ποσοστό κατάκτησης αυτής προσδιορίζει και την απο-Θέωση της. Ο τι κατακτά η ψυχή με την είσοδο της στα υλικά πεδία ετούτο είναι που θα κρίνει και το χρόνο εκπαίδευσης της απέναντι στο Θείο και το αιώνιο. Η ευδαιμονία της ψυχής είναι το προσδόκιμο και το επιδιωκόμενο σε κάθε ενσάρκωση της, ο χρόνος εκπαίδευσης της είναι η κάθε ενσάρκωση της στην ύλη και μέσω αυτού του υλικού ενδύματος ατενίζει πάντα το θείο, το άχρονο, μέσα σε ένα γνωστικό αγώνα με καθορισμένη διάρκεια δική της για την απόκτηση της αρετής και της θέσης στο παντοτινό και άχρονο δίκαιο.
Η γλυκύτητα της ύλης είναι το αντιστάθμισμα απέναντι στην γλυκύτητα της ψυχής και μέγιστο κέρδος από την ύλη είναι διδαχή της ψυχής για την απόλαυση της ύλης  μέσω του μέτρου και τη δικαιοσύνης. Η ψυχή αποζητά την ύλη και πρέπει να το κάνει διότι  μόνο με αυτό τον τρόπο της ένδυσης του χρόνου θα μπορέσει να κοιτάξει το θείο στα ίσα, μόνο έτσι θα καταστεί και η ίδια δίκαιη, ελεύθερη, αγαθή και κυρίως παντοτινή και ισότιμη των Θεών.
Χρόνος ίσον εκπαίδευση δοκιμασία προετοιμασία, κάθε χρόνος αποτιμάτε μόνο με γνώση, χαμένος
χρόνος χαμένη γνώση. Η κάθε ψυχή έχει  την ανάγκη ετούτη του χρονικής ένδυσης και καθεμιά που το ρούχο ετούτο της ύλης  της πέφτει βαρύ, αναγκάζετε να μείνει  στα σκοτάδια χωρίς να μπορεί να σηκώσει ανάστημα, με το βλέμμα της στραμμένο κάτω,  σιτιζόμενη  μόνο με ψίχουλα και όχι με γεύματα ευδαιμονίας και γνώσης.Ο χρόνος είναι η καλύτερη στιγμή της ψυχής, για κάθε αγαθή ψυχή πράγματι είναι έτσι και για κάθε άδικη είναι άλλη μια ταλαιπωρία και άλλη μια επίπονη δοκιμασία μακριά από το αγαθό =αιωνιότητα και η υποβολή της σε άλλες ταλαιπωρίες προς απόκτηση της γνώσης. 
Το έτος γέννεσης προσδιορίζει ουσιαστικά και το ακαδημαϊκό έτος της ψυχής απέναντι στο Αγαθό και αιώνιο. Η απόκτηση της γνώσης προβιβάζει την ψυχή σε ανώτερη βαθμίδα στην κορυφή είναι η απόλυτη ευδαιμονία η αλήθεια η αιωνιότητα, η γλυκύτητα οι Ήρωες και οι  Θεοί. 

Κάθε Ήρωας θα μπορούσαμε να πούμε είναι ένας δάσκαλος προς την αιωνιότητα κάθε τάξη είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο συνυπάρχουμε και ενεργούμε, και κάθε κόπος μας κάθε ενσάρκωση μας προσδίδει στο τέλος ένα τίτλο, απέναντι σε μια κλίμακα φωτός και της απόλυτης ευδαιμονίας, αυτή που μόνο το ΑΓΑΘΟ κατέχει!

 

Αστεροπαίος

 

Read More

Ανάγκη για μια καλύτερη ζωή!

Ο καιρός δίδει πάντα την ευκαιρία της ανάγκης.
Ανάγκη, έννοια η οποία έχει οριστεί σαν πρωταρχική και υπέρτατη των Θεών μας. Η ταξινόμηση των προτεραιοτήτων μας περνά μέσα από τον Θείο  αλγόριθμο της ανάγκης ο οποίος και καθορίζει εν τέλει το προσδοκώμενο και το αιτιατό.
Τα πάντα στην ζωή μας μετέχουν σε ετούτη την καθοριστική δύναμη η οποία σαρώνει τις υπάρξεις μας, προς το καλύτερο και το βέλτιστο. Η ανάγκη γεννά το επιτρεπτό, το ωραίο, το ιδανικό, το αγαθό, καθορίζει την εξελικτική πορεία της ψυχής μας και μας οδηγεί προς την ολοκλήρωση την γνώση, και το ομόχνωτο  των Θεών.
Η έννοια της ανάγκης έχει ορισθεί από πάντα και από πριν, οι Έλληνες φρόντισαν και για ετούτο ορίζοντας τη σαν πρωταρχική ουσία του γίγνεσθαι στο κόσμο των Θεών, στον δικό μας κόσμο...

Αστεροπαίος

Read More

ΘΕΟΣ = ΝΙΚΗ

Κάθε μάχη γεννά ένα αποτέλεσμα, ο τρόπος με τον οποία αγωνιζόμαστε όμως γεννά την ΝΊΚΗ.
Οι Έλληνες όσες φορές χρειάστηκε να παλέψουν διατήρησαν τις παραδόσεις έμειναν πάντα πιστοί και προσηλωμένοι στις παρακαταθήκες. Ο Λεωνίδας της Σπάρτης  πάντα συνειδητά και ασυνείδητα κανονίζει τις αποφάσεις της καρδιάς μας, πάντα θα μας δείχνει πως το μονοπάτι  για να παραμείνει ανοιχτό χρειάζεται αγώνας.
Για να μπορεί ο Έλληνας να βρίσκεται σε σταυροδρόμια πάντα θα χρειάζεται τον Λεωνίδα του, να  πολεμά στα στενά και να μπορεί να ανοίγει λεωφόρους. Η Ελλάδα είναι κομμάτι της ψυχής των Ελλήνων Θεών, έτσι και οι μάχες θα δίνονται  πάντα από τα δικά τους παιδιά.
Μοιραία τον δρόμο προς την αθανασία μόνο  " ΕΛΛΗΝΕΣ" μπορούν να τον διαβούν. 
Η γνώση της ελευθερίας, η επιλογή σε κάθε σταυροδρόμι, θα ανήκει πάντα στον Ελληνα ΗΡΑΚΛΗ ο οποίος θα παραδειγματίζει την ανθρωπότητα τόσο για την δυνατότητα της επιλογής του αλλά και άλλο τόσο για την αγάπη του προς Εκείνους, τους Θεούς της οικουμένης της αρετής, της τόλμης, της δικαιοσύνης, της αλήθειας.

 

Read More

ΓΙΑΤΙ;

Όσες φορές και αν προσπαθήσεις να τ'απαντήσεις δεν θα τα καταφέρεις, θα μείνουν αναπάντητα.

Η αλληλουχία προκαθορισμένων και τυχαίων γεγονότων οδηγεί τα πράγματα πολλές φορές σε αδιέξοδα, εκεί "μπαίνουν" τότε στριμωγμένα, αμέτρητα γιατί. Ένας αιτιολογικός σύνδεσμος 5 γραμμάτων, μας οδηγεί κάποιες φορές, συνήθως τις περισσότερες και τις δυσκολότερες της ζωής μας σε αναπάντητα γιατί. Βασανιστικά γιατί μας περιτριγυρίζουν, θηλιές περασμένες στο νου θα σκοντάφτουν πάντα το βηματισμό της καρδιάς μας. Το τελικο γεγονός εν τέλει κατορθώνει να ταπεινώσει και να εξοστρακίσει κάθε προσπάθεια οδηγώντας ολες τις σκέψεις μας στην πόρτα του χαμού...

Γιατί δεν; (....)
Αστεροπαίος

Read More

MANA ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ!

Κατεβαίνοντας τον δρόμο από τον Μακρύγιαλλο σήμερα Κυριακή αναζητώντας λίγη δροσιά στους πρόποδες του φωτεινού Ολύμπου περνώντας μέσα από μια αρμάδα πανύψηλων πλατανιών στη κάψα του ελληνικού καλοκαιριού έφτασα τελικώς στις Αλυκές.
Μπροστά μου μια πανέμορφη παραλία με πολύ κόσμο και πολύχρωμες φωνές, προσπέρασα και πήρα κατεύθυνση νότια της παραλίας, επέλεξα ένα απόμερο σημείο και εδραίωσα την φυσική μου παρουσία στην άμμο.
Επιθεωρώντας τον χώρο και κοιτώντας στα δεξιά μου αντίκρισα το επιβλητικό Βουνό της Μακεδονίας, κοιτώντας το αντίκρισα  τον Θρόνο του γιομάτο, τον είδα να ξεκουράζεται αφημένος στη καλοκαιρινή ραστώνη, το σκήπτρο του το κράταγε χαλαρά στο δεξί του χέρι και το ακούμπαγε ελαφρά στα μέσα του ποδιού του. Όλα εν τάξει,  σκέφτηκα, τα πάντα είναι όπως πρέπει να είναι.
Έστριψα το βλέμμα μου λίγο πιο αριστερά και αντίκρισα μια γυναίκα περίπου εξήντα χρονών ίσως και λίγο μεγαλύτερη μπορεί και μικρότερη, ακουμπισμένη σε ένα  βράχο. Φορούσε χρυσοπράσινο φόρεμα και χρυσό στέμμα στην κεφαλή της. Στο χέρι της κρατούσε σφιχτά όσο μπόρεσα να διακρίνω κάποιο σημείωμα το οποίο πότε διάβαζε και πότε σταματούσε, έπαιρνε βαθιά αναπνοή και μονολογούσε. Η φωνή της ακουγόταν μελωδική αλλά λυπημένη και έφτανε σε εμένα ψιθυριστή απάνω στον  κυματισμό της θάλασσας. Την παρατήρησα για αρκετή ώρα μέχρι που κάποια στιγμή την είδα να λυγίζει. Άκουσα την τραγουδιστή φωνή της να κομπιάζει και να κοπιάζει, σηκώθηκα ακάλεστος προχώρησα και στάθηκα δίπλα της. Ήταν λυγερόκορμη, λιπόσαρκη, με λεία επιδερμίδα, με όμορφα και καθαρά δάκτυλα και φάνταζε αρκετά όμορφη.
Το άρωμα της  το ίριον διαχεόταν παντού, αφήνοντας στα ρουθούνια μου μια γλυκιά μέθη, κυρίως όμως έτσι ξαφνικά και χωρίς κάποια εξήγηση προϊδέαζε για ένα άτομο ξεχωριστό. Έστρεψε το βλέμμα της προς εμένα και ένοιωσα να με διαπερνά, οι κόγχες των ματιών της φιλοξενούσαν δυο μικρές θάλασσες. Πήρα βαθιά ανάσα και την ρώτησα αν είναι καλά.
Δεν απάντησε, κόμπιασα λίγο τώρα εγώ και ρώτησα πως την λένε. Μύρταλη, απάντησε με σταθερή φωνή μελωδική και με μια ελαφριά βραχνάδα η οποία ήταν το αποτέλεσμα της  έντονης φόρτισης που είχε προηγηθεί. Στο άκουσμα του ονόματος της, είδα μακριά και πίσω της, στο Βουνό των Θεών τον Αστραπαίο Δία, να μου χαμογελά. Ναι, αυτή είναι, είπα μέσα μου, η κυρά της Μακεδονίας της Ελλάδος. Σε ξέρω είπα ψιθυριστά, σε ξέρω πολύ καλά, είσαι η Ολυμπιάδα η βασίλισσα μας. Μου χαμογέλασε και γύρισε απαλά το βλέμμα της κοιτώντας προς την χώρα του Ποσειδώνα.
Ο Αριστόνοας είπε και μου έδειξε το γράμμα που κρατούσε με το αριστερό της χέρι - είδα πως είχε τοποθετημένο στον παράμεσο ένα δαχτυλίδι σιδερένιο το οποίο είχε τη μορφή ενός Καβείρου -  θα κάνει ότι μπορεί για να τον φέρει πίσω. Ο Υιός μου είναι μακριά, έκανε τώρα μια μικρή παύση, ξεροκατάπιε, και συνέχισε… Ο Αλέξανδρος μου είναι  μακριά από εμένα, άταφος σε ξένα μέρη. Πρέπει να τον φέρω πίσω, στο σπίτι μας. Πραγματικά τα έχασα. Ο  Αλέξανδρος μένει μακριά από εμάς είπε και συνέχισε εκεί που τον οδήγησε το όνειρο του. Μέρες και νύχτες παραμένω εδώ, ανήμπορη να φύγω να πάω να  τον γυρέψω, μένω εδώ στο μέρος που ο φθονερός Κάσσανδρος με έδεσε για πάντα είπε και κόμπιασε με φωνή που σέρνει χορό. Η Ολυμπιάδα αναλογίστηκα παγιδεύτηκε στην αιωνιότητα από τον Κάσσανδρο τον άνθρωπο που δεν σεβάστηκε την Μάνα. Την Μάνα μας. Πήρα μια βαθιά ανάσα μου φάνηκε καυτή, είπα πως θα είναι από τη ζέστη του καλοκαιριού, ξεφύσησα αμέσως μα η ζέστη όμως κόχλαζε στα σωθικά μου. Πήρα δύναμη να συγκρατήσω την φωνή μου, να ξεπεράσω τον φράκτη των δοντιών μου και να ακουστώ.
Μητέρα, είπα, με κάπως σταθερή φωνή, και με όση δύναμη είχα,  ο Αλέξανδρος Ζει! Γύρισε απότομα το κεφάλι της  προς εμένα. Ο Αλέξανδρος Ζει είπα και πάλι τώρα όμως είχα κερδίσει χρόνο και η φωνή μου ήταν σταθερή και βροντερή. Δεν γύρισε Μάνα γιατί ακόμη βασιλεύει.  Η ελληνική λαλιά του ακόμη ακούγεται στα βάθη της Ασίας, στρατηλάτης στον άλογο της Ελλάδος καλπάζει προς την δόξα. Για εμένα Μάνα Ζεί, αν σου αρκεί αυτό στο ξαναλέω, δεν έχω λόγο παρηγορητικό προς εσένα, και δεν θα το έκανα ποτέ δεν σου αρμόζει  άλλωστε. Εφόσον δεν έχει γυρίσει, Ζει.  Να μην σκιάζεσαι Μάνα, να μένεις να τον περιμένεις, μα να ξέρεις πως θα γυρίσει. Εξάλλου από εδώ και στο εξής θα έρχομαι εγώ να στο θυμίζω, να σου φέρνω νέα του, να σου λέω πόσο πολύ σε αγαπά. Ο κόσμος που ονειρεύτηκε Μάνα ο Αλέξανδρος είναι τεράστιος, χωρίς τέλος, διαρκώς βαδίζει εμπρός, σπέρνει και θυσιάζει. Κοίτα προς την μεριά του Ολύμπου δες πως ο Αλεξίκακος, Αρχικέραυνος, Αναξ, Ζεύς χαμογελά. Δεν θα μπορούσε ποτέ να τον αφήσει μόνο του.
Μέσα σε ένα κόσμο Μάνα που διαρκώς αλλάζει ο Αλέξανδρος παραμένει ζωντανός και μύστης της ανθρωπότητας. Κοινωνός τόσο δικός σου όσο  του Φιλίππου και του Αριστοτέλους, διαρκώς ακάματος, αέναος, αγέραστος, πάντα θα προχωρά.
Είμαι δυνατός, σκέφτηκα έβλεπα τώρα την Μάνα μας να στέκεται όρθια, είχε ανασηκωθεί από τα βράχια και είχε στρέψει το πρόσωπο της προς τον λαμπερό Θρόνο του Διός. Με μιας διέκρινα την ευθύτενη κορμοστασιά της, την οποία δεν μπόρεσε ο Κάσσανδρος να γείρει.
Μάνα της ψιθύρισα και γύρισε προς εμένα, πήρα δύναμη σαν χίλιοι στρατιώτες να ξεπηδούσαν από μέσα μου και της φώναξα, Σε Αγαπάμε! Όλοι μαζί της το χρωστούσαμε.
ΑΣΤΕΡΟΠΑΙΟΣ

 

Read More

ΝΑ ΛΥΠΑΣΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Να λυπάσαι το έθνος με το πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία.

Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο

ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε

το κρασί του δεν γίνηκε απ’ τις δικές του πατούσες.

 

Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ’ εγκώμια

τον τραμπούκο σαν ήρωα

και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη

θεωρεί ευεργέτη.

 

Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους

μοναχά στα ονείρατα

μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει.

 

Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή

σε κηδείες μονάχα

και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία.

Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως

ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι.

 

Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού

τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του

και που η τέχνη του είναι τέχνη

πιθηκισμού και μπαλωμάτων.

 

Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται

κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες

και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα»

για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.

 

Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν

κι οι σπουδαίοι του άντρες είν’ ακόμα στην κούνια.

 

Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια

και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνο

 

(Χαλίλ Γκιμπράν, από τον Κήπο του Προφήτη, 1933

Read More

ΑΡΗΣ Ο ΧΑΛΚΑΡΜΑΤΟΣ.

ΑΡΗΣ Ο ΧΑΛΚΑΡΜΑΤΟΣ.
Η γνώση η οποία «κινεί» τον Έλληνα σήμερα είναι σε ολοκληρωτικό βαθμό προϊόν κατάστασης ενεργειών ανθρώπων της εξουσίας που λειτούργησαν σχεδόν μηδενιστικά προς τους Έλληνες Θεούς. Στο άκουσμα του Θεού Άρη ο Έλληνας καλεί στην μνήμη του πρόχειρες μουτζουρωμένες εικόνες των παιδιάστικων του χρόνων λουσμένες από παραμύθια.
Οι εικόνες της παιδικής αθωότητας παγίωσαν ένα αίσθημα καταλυτικής και ανύπαρκτης γνώσης, ένοχο και υβριστικό απέναντι στο Πάνθεον των Ολυμπίων Θεών και ταυτοχρόνως προσβλητικό απέναντι στο ηλικιακό βάρος του καθενός σε σχέση με το αποθεματικό ταμείο της γνώσης του.
Ο Θεός Άρης γόνος του συμπαντικού Νου Δια και της νοητής ύλης Ήρας, αντιπροσωπεύει για εμάς τον Θεό του πολέμου, σε διαφορετική όμως τοποθέτηση και σχέση με την αδελφή του Αθηνά, η οποία και αυτή λαμβάνει μερίδιο των πολεμικών επιχειρήσεων.
Ο Άρης και η Αθηνά παρουσιάζονται πάνοπλοι και ο χώρος και των δύο είναι τα πολεμικά πεδία, με την διαφορά ότι η Αθηνά εκπροσωπεί την λογική σκέψη, την συγκροτημένη λήψη αποφάσεων, ενώ ο Άρης την παρόρμηση, την βιασύνη, την νεότητα του μυαλού και την έλλειψη πνευματικότητας.
Ο κρανοσείστης Άρης, βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με την αγέστρατη Αθηνά, εκφράζοντας έτσι την αιώνια σύγκρουση του πνεύματος και της ύλης. Ρόλο καταλυτικό σε αυτή την μάχη κρατά η καλλίπυγος Αφροδίτη, το σμίξιμο Άρη και Αφροδίτης έρχεται να ενεργοποιήσει το δίπολο του πνεύματος και της ύλης.
Κάθε φορά που ο Άρης ανέμελα κολυμπά στην ζεστή καλοκαιρινή θάλασσα του έρωτα είναι χωρίς τα όπλα του, γέρνοντας στην «αγκαλιά» της Αρειας απαλλαγμένος από τα βαρίδια της ύλης τα οποία είναι ο πολεμικός «εξοπλισμός» των ατίθασων παρορμήσεων του. Η λανθάνουσα πνευματική υπόσταση του Άρη είναι αιχμάλωτη της ύλης, των μετάλλων και του βαρύ οπλισμού, δείχνοντας ανήμπορη να εκφραστεί, μέχρι που ενεργοποιείται ο Θε(ί)ος Έρωτας, προκαλώντας τον καυτό πόθο για γνώση, ανύψωση και πνευματικότητα. Η συνεύρεση τους θα συμβολίζει πάντα τον αιώνιο ΠΑΝανθρώπινο αγώνα για επανένωση του πνεύματος και της αγνής και ανόθευτης ύλης.
Η γονιδιακή συμμετοχή του Νου και της νοητής ύλης συνυπάρχουν στον Άρη και πάντα θα τον τροφοδοτούν στην αιώνια ετούτη μάχη.
Οι Έλληνες παλαιότερα γνώριζαν τον Θεό Άρη και δικαίως τιμούσαν, εξάλλου ο αγώνας τους για εσωτερική βελτίωση έχριζε προϋπόθεσης σύναψης συμμαχίας με τον Θεό Άρη, εξοικονομώντας έτσι την ασφαλή προϋπόθεση, πως από αυτή την σχέση θα προκύψει ένα καλύτερος άνθρωπος, ένας καλύτερος κόσμος, μια δικαιότερη ανθρωπότητα.
ΘΕΕ ΆΡΗ, οι Έλληνες σε αγαπάμε...

Read More

ΑΤΡΟΠΟΣ

ΑΤΡΟΠΟΣ, ετούτη η όμορφη λέξη στήνει παγίδα στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Αν προσπαθήσεις να δώσεις ένα νόημα σημαίνει το χωρίς άλλο τρόπο, το αναπόφευκτο, το αμετάκλητο, το παρελθόν. Στην Eλληνική αιωνιότητα δηλώνει μια από τις τρείς μοίρες και είναι εκείνη η οποία αποφασίζει το πότε ο άνθρωπος πεθαίνει κουβαριάζοντας τις στιγμές του. Είναι η μικρότερη από τις τρείς αδελφές της (Κλωθώ,Λάχεσις) και παρεμβάλλεται στην ανθρώπινη ζωή, πότε νωρίτερα, πότε αργότερα, ψαλιδίζοντας την.
Οι Eλληνες την παρουσιάζουν κοντή, γριά και άσχημη - αν και η νεώτερη εκ των τριών - φόβητρο των βροτών, και αυτό διότι βρίσκεται στην κορύφωση (θάνατος) του ανθρώπινου δράματος. Η ΑΤΡΟΠΟΣ υπενθυμίζει το εφήμερο και ανυπεράσπιστο παρελθόν μας. Παραμένει ωφελιμότερη εξ όλων, φυλάσσει μυστικό ζωής το οποίο παραδίδει σε έναν-έναν από εμάς ξεχωριστά, αρκεί όμως, να μην το λάβεις στο τέλος. Η ομορφιά της ζωής, αντικατοπτρίζεται στην ασχήμια μιας γριάς, το είδωλο των γηρατειών είναι η ζωή και αντίστροφα. Οι Έλληνες σκέφτηκαν τα πάντα, έντυσαν με μεγαλύτερα ρούχα ένα κορίτσι, μεταμορφώνοντας το σε γριά, διδάσκοντας πως ο άνθρωπος θα πρέπει να πίνει ολόδροσο νεράκι στο παιχνίδι της ζωής του, να γελά και να γεμίζει την ψυχή του με ωφέλιμη γνώση. Η αμφίεση της μικρότερης αδελφής δείχνει το εφήμερο, το αναίτιο σκόρπισμα του χρόνου, το αμετάβλητο παρελθόν, το τέλος. Το σφιχτά δεμένο κουβάρι των στιγμών είναι ριγμένο κάτω με ευθύνη δική της, έτσι που το παρελθόν κατάχαμα πια να δείχνει ξέπνοο και ανυπεράσπιστο.
Σ’ ένα εξπρές ερμηνεύει μελωδικά η τεράστια φωνή της Μοσχολιού πώς βρισκόμαστε όλοι μας το οποίο τρέχει πάνω στίς ράγες της ζωής… και όλο τελειώνει κοντεύοντας πρός τον σταθμό, κάπως έτσι ας προϋπαντήσουμε μελωδικώς την αγαπημένη μας Ατροπο ας τνν γνωρίσουμε και ας μην την φοβηθούμε.

Read More

ΕΥΘΥΜΙΑ

ΕΥΘΥΜΙΑ.
Ακόμη μια όμορφη λέξη που στις μέρες μας η λάμψη της έχει ξεθωριάσει και το λίγο φώς της παραμένει σε μια διαφορετική «οπτική» νόησης. Η χρησιμοποίηση και η κατάχρηση της λέξεως, χωρίς το άτομο να αντιλαμβάνεται την λογική της σημασία, οδήγησε μακροπρόθεσμα στην αποβολή του αρχικού της νοήματος.
Ο όρος ΕΥΘΥΜΙΑ κέντρισε το ενδιαφέρον των αρχαίων Ελλήνων γινόμενος «πόθος» και στόχος για αυτούς. Κατά τον Δημόκριτο δηλώνει μια ανώτερη κατάσταση της ψυχής στην οποία ο άνθρωπος βιώνει στοιχεία της ανώτερης φύσης του όπως την ηρεμία και την γαλήνη. Ο Δημόκριτος υποστηρίζει την άποψη πώς η καρδιά όταν είναι απαλλαγμένη από τα πάθη της μόνο τότε βρίσκεται σε ενότητα με όλα τα μέρη της. Η ψυχική γαλήνη (ευθυμία) καθίσταται βιώσιμη εφόσον ο άνθρωπος πράττει τόσα όσα δεν ξεπερνούν τις φυσικές του αντοχές. Η φρόνησης πρέπει να παραμένει ισχυρή και να αποτελεί παράγοντα αντίστασης απέναντι στα θελήματα της τύχης και να αποτρέπει τον άνθρωπο απ όσα οι ίδιες του οι δυνάμεις του το επιτρέπουν. Η ευθυμία υποθάλπει την σύμμετρη ζωή και αντιμάχεται από την μια την στέρηση και από την άλλη την υπεραφθονία, δίδοντας στον άνθρωπο ευτυχισμένο βίο. Η στέρηση και η υπεραφθονία ταλαιπωρούν και προκαλούν στην ψυχή ανήσυχες και σε μεγάλη έκταση κινήσεις, το μεγάλο αυτό εύρος της κινήσεων οδηγούν την ψυχή με ελληνική ακρίβεια σε ταραχή και φυσικά σε έλλειψη σταθερότητας.
Οι ανθρώπινες συναισθηματικές πλεύσεις, δια μέσω της ενίσχυσης των ηδονών και των υπερβολών, καθορίζουν την ατομική ψυχική ισορροπία. Ο όγκος του ανθρώπινου φορτίου καθορίζεται από την μη τήρηση του μέτρου, το δε μέτρο πάλι καθορίζεται από την παιδεία, την γνώση, την αυτογνωσία.
Η αρετή της ευθυμίας συγκαταλέγεται στις αξίες του Ελληνισμού, η καλή καρδιά είναι το αποτέλεσμα της ευθυμίας και μια τέτοια καρδιά έκρυβε μέσα του ο Δημόκριτος. Ο καλόκαρδος Ελληνισμός και τα παιδιά του συνέβαλαν στην εκπαίδευση της καρδιάς της οικουμένης.
Η ΛΟΓΙΚΗ γέννηση της ΕΥΘΥΜΙΑΣ αυτό το ΣΚΟΠΟ εξυπηρετούσε, να γλυκάνει την καρδιά του κόσμου.
ΘΕΙΕ Δημόκριτε σε αγαπάμε!

Read More

Ο ρατσισμός της «πορτοκαλιάς»

Ο ρατσισμός της «πορτοκαλιάς» Είναι σε εξέλιξη προσπάθεια εντός των γεωγραφικών ορίων της χώρας από νεοταξικούς τηλεστάρ νεοέλληνες να μειωθεί η πολιτισμική αξία των Ελλήνων.
Αν φυτέψεις μια πορτοκαλιά μέσα σε ένα ελαιώνα αυτό δεν σημαίνει πως η πορτοκαλιά είναι ελιά.
Είναι πάλι μια πορτοκαλιά μέσα σε ένα ελαιώνα…
Ο νεοέλληνας πασχίζει διαρκώς να υπερβεί τους νόμους της «φύσης» αυτό όμως κρύβει συνέπειες ενός πολιτιστικού ολοκαυτώματος τις οποίες ήδη δείχνει να βιώνει.
Οι παραδόσεις ενός λαού, η ιστορική κληρονομιά του, παραδίδονται μόνο από γενιά σε γενιά, αυτό είναι νομοτέλεια, ο αγώνας επιβίωσης ενός λαού τροφοδοτείτε με ξεκούραστες ανάσες μέσα στο χρόνο από την προγονική πολιτιστική και ΜΟΝΟ κληρονομιά του.
Η ελιά σαν καρπό θα δίνει πάντα ελιά…
Η παλιά Ελλάδα του Μιλτιάδη, του Λεωνίδα και του Ησίοδου διατυμπανίζουν οι νεοταξικοί πως έχει περάσει, τα χρόνια έχουν αλλάξει, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος προσέγγισης αλλά και η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ μας απέναντι στους αρχαίους Έλληνες. Πιστεύουν πως η πολιτιστική κληρονομιά Ελληνικών αιώνων μπορεί αδιάφορα να φορτωθεί σε πλάτες ξένων.
Είναι όμως έτσι;
Η πορτοκαλιά στον ελαιώνα αν καρπίσει πορτοκάλι θα γεννήσει….
Ας μην κλείνουμε τα μάτια σε ότι η φύση αληθινά φανερώνει, είναι σημαντικό να δεχόμαστε την ύπαρξη της διαφορετικότητας, είναι σημαντικό και ίσως όχι παράδοξο να υπάρχει στις άκρες του ελαιώνα και η πορτοκαλιά. Το παράδοξο είναι το να μην θέλεις να διατηρήσεις τις μνήμες, την ράτσα, την γέννα σου. Το να μην μπορείς να κατανοήσεις την ύπαρξη της φυσικής και απόλυτης αναγκαίας ανισότητας, η οποία γονιμοποιεί το πολιτιστικό υπόβαθρο κάθε ανθρώπου-φυλής. Το να ξεριζώνεις διαρκώς τις ρίζες σου είναι σφάλμα το οποίο η φύση λόγω δικαιοσύνης δεν θα συγχωρήσει ποτέ. Εάν εξασθενήσεις θα αρρωστήσεις, με φυσικό επακόλουθο τον θάνατο, αυτό προσπαθούν να επιφέρουν εδώ και καιρό οι νέο-ταξίτες-έλληνες στην Ελλάδα.
Ο ελαιώνας είναι η αξιακή παρακαταθήκη μας και οφείλουμε όλοι να τον σεβαστούμε και να τον διατηρήσουμε, πριν είναι πολύ αργά. Λέμε όχι στον ρατσισμό της «πορτοκαλιάς» κατά του ελαιώνα, δεν μπορεί οι λίγοι σήμερα να καθορίζουν τις αξίες των περισσοτέρων.
Ηρόδοτε(...) σε αγαπάμε!

Read More

ΑΠΟΛΛΩΝ, ΤΙ ΕΣΤΙ;

Τι είναι ο Απόλλων;
Ο λόγος του μοναδικού θεού, ο οποίος φανερώνεται μέσα στον κόσμο αιωνίως.
Η αλήθεια είναι η Ψυχή του Θεού, το Φώς είναι το Σώμα του.
Οι θεόσοφοι και οι οραματιστές μόνο αυτοί μπορούν να το δουν, οι υπόλοιποι αντικρίζουν πάντα μόνο την σκιά του.
Οι Ήρωες και οι ημίθεοι, κατοικούν μέσα σε αυτό το απολλώνιο Φώς. Αυτό είναι το αληθινό σώμα του Απόλλωνα, ο ήλιος των μυημένων που χωρίς τις ακτίνες του τίποτα σπουδαίο δεν μπορεί να συμβεί πάνω στην γη. Όπως ο μαγνήτης έχει την ιδιότητα να συλλέγει κοντά του τα ρινίσματα σιδήρου, έτσι και εμείς, με τις πράξεις και την στάση ζωής μας, προσελκύουμε την θεία έμπνευση. Ο μυημένος προσελκύει ή απωθεί κατά βούληση τον θάνατο, όσο μεγαλύτερη είναι η αλυσίδα των μυημένων τόσο παρατείνετε η ζωή των ανθρώπων.
Από εμάς εξαρτάται η μετάδοση του λόγου του Απόλλωνα και μόνο τότε η Ελλάδα μας μπορεί να αστράψει στο αθάνατο Φώς…
ΠΥΘΑΓΟΡΑ, σε αγαπάμε!

Read More

Η έλλειψη σταθερότητας επιφέρει την πτώση. Η έλλειψη γνώσης τείνει μετά βεβαιότητας στο ίδιο αποτέλεσμα. Ο συνδυασμός των δύο, είναι η απόλυτη καταστροφή.
Όπως ακριβώς το ρωμέικο απολαμβάνει σήμερα τον χρόνο του απέναντι στην θέση για την ιστορία. Το ζητούμενο στις μέρες μας καθορίζεται δυστυχώς από τυχαίες επιλογές και όχι από επιδίωξη η οποία εγκυμονεί μεγάλο χρονικό διάστημα φρόνιμων και δημιουργικών σκέψεων και ενεργειών. Το ποθούμενο ευνοϊκό αποτέλεσμα γενάτε ενιά στις δέκα από την νόηση και μια από την τύχη. Το ρωμείκο αυτή την μια εμπιστεύεται σχεδόν πάντα, προϊόν των συνθηκών των οποίων διαβιώνει. Το θετικό αποτέλεσμα έρχεται μέσα από βήματα σταθερότητας και τέτοια είναι μόνο εκείνα στα οποία εντρυφά μέσα τους η πνοή του ελληνισμού.
Ο προγραμματιστής Έλλην έχει αποδιωχθεί από τον κάκιστο σημερινό χειριστή του λογισμικού της ιστορίας, νεοέλληνα. Το λογισμικό της γνώσης έχει πάψει αιώνες πια, πλην ελαχίστων στιγμών να ενημερώνεται, με αποτέλεσμα να μην μπορεί σήμερα να μεταφορτωθεί.
Καθένας γνωρίζει τόσα και μόνο τόσα σε σχέση μόνο με τον χρόνο τον οποίο ζει, τίποτε περισσότερο. Το βεληνεκές της γνώσης είναι οριακά στο κατ ελάχιστο και η απόσταση βολής περιορίζεται αυστηρώς και μόνο γύρω από τον εαυτό του. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα. Όσο μικρότερη γίνεται η απόσταση βολής τόσο επικίνδυνα πια μετατρέπεται από οριζόντια σε κατακόρυφη με ολέθριες συνέπειες αυτοχειρίας. Όπως σήμερα. Μέσα από τις βολές αυτές αναδεικνύεται ολοφάνερα ο ΕΑΥΤΟΣ μας και μόνο αυτός, θύτης και θύμα δικών μας επιλογών.

Read More

ΚΛΕΙΩ η πηγή της γνώσης.

ΚΛΕΙΩ η πηγή της γνώσης.
Το όνομα Κλειώ προσδιορίζει την Ελληνίδα Μούσα, η οποία γεννήθηκε από τον Δία και την Μνημοσύνη. Το όνομα της σχετίζεται με το κλέος - την δόξα και το ρήμα κλείω, το οποίο σημαίνει ονομάζω-αφηγούμαι. Αναπαριστάτε με το να κρατά στο ένα χέρι της, το αριστερό μια σάλπιγγα, ενώ στο δεξί κρατά ένα βιβλίο. Η σημασιολογία είναι εμφανής, τόσο όσο και το γενεαλογικό της στήριγμα. Η διατήρηση της ιστορικής αλήθειας μέσω των γραπτών κειμένων (βιβλία) παρέμεινε στα καθήκοντα της εγγυώμενη την πιστότητα της ιστορίας.
Η Μούσα Κλειώ παραμένει η ιστορική συνείδηση της ανθρωπότητας, έχει πάντα το βλέμμα της στραμμένο ψηλά, εκεί απ όπου προέρχονται οι αιώνιες, αδιαπραγμάτευτες αλήθειες, έτοιμη να σαλπίσει όταν οι καιροί το απαιτούν.
Η Μούσα Κλειώ λειτουργεί τόσο σαν δάσκαλος όσο και σαν επιτηρητής ιστορικής πορείας. Τα κληρονομικά της γονίδια προσδιορίζουν το Δίκαιο της Μνήμης, κάτι το οποίο οφείλουμε να τηρούμε όλοι μας. Οι Έλληνες λάτρεψαν την Κλειώ, κράτησαν σφιχτά το χέρι της και μαζί της πορεύθηκαν προς την αθανασία. Η ιστορική μνήμη περικλείει μέσα της συνειδητά και αναπάντεχα για εμάς το Θείο, κρύβει μέσα της την γνώση προς το ΟΛΟΝ. Ο άνθρωπος οφείλει να μελετά το βιβλίο, να το συμπληρώνει, ποτέ όμως να μη προσπαθήσει να το μουτζουρώσει. Πίσω από κάθε μνήμη κρύβεται το Θείο, ανάμεσα σε κάθε σελίδα του βιβλίου αναδεικνύεται το Κλέος το οποίο διαμέσου της σάλπιγγας προσδίδει στον αναγνώστη τόνο εύηχο και μοναδική ευκαιρία διδαχής.
Η Κλειώ παραμένει στενά συνδεδεμένη με την επιβίωση του ελληνισμού δίδοντας πάντα ιστορική ευκαιρία εξύψωσης. Η μελέτη του βιβλίου της καθιστά τον Έλληνα κοινωνό, αλλά και ταυτόχρονα του προσδίδει ρόλο συγγραφικό. Το βιβλίο παραμένει ανοιχτό, προηγείται όμως η ανάγνωση, η κατανόηση και μετέπειτα η γραφή των επόμενων σελίδων.
Η Κλειώ παραμένει η Μούσα της ιστορίας, το ανεξίτηλο μελάνι των Γονέων της, επιτηρητής και συνήγορος της αλήθειας. Οι σελίδες του βιβλίου της είναι γραμμένες από ανθρώπους οι οποίοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους ψηλά, τα βήματα των Θεών στην Γή οι Έλληνες τα έκαναν. Αυτός είναι ο ρόλος του ελληνισμού σήμερα, να βαδίσει με το βλέμμα στραμμένο άνωθεν έχοντας όμως μελετήσει πρωτίστως το βιβλίο της.
Η μνήμη κατοικεί στην ψυχή και είναι εκείνη η οποία οδηγεί πάντα στην αναζήτηση της αλήθειας.

Read More

ΑΘΗΝΑ, ΝΟΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Η αλήθεια δεν υπόκειται στην φθορά του χρόνου.
H λέξη αλήθεια προέρχεται από το στερητικό (α) και τη λέξη λήθη. Η λήθη στρογγυλοκάθεται στο μαξιλάρι του (α) και τα δύο ενωμένα με τη σειρά τους στηρίζουν το Αγαθό. Το αληθές παραμένει άρρηκτα συνυφασμένο με το αγαθό και για τους Eλληνες προσωποποιήθηκε έναντι μιας θεότητας, της παρθένου Αθηνάς. Η κατάσταση ανυπαρξίας στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος όταν επιθυμήσει να αγγίξει το ολόλαμπρο πέπλο της Θεάς τότε άμεσα περνά σε κατάσταση ύπαρξης. Ο διαλογισμός στον άνθρωπο κρατά τον ρόλο του εμπρηστή, είναι ο τεχνίτης θεός Ήφαιστος ο οποίος δρα καταλυτικά πυρακτώνοντας με την φωτιά της γνώσης τον νου και με την εξέλιξη αυτή οδηγεί στην γένεση της Θεάς, εκ του πατρός της, Διός.
Η πυρακτωμένη γνώση παραμένει το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής προετοιμασίας, κάτι που καθένας μπορεί να προκαλέσει και να βιώσει στην ζωή του. Η Αθηνά ξεπηδά μέσα από την κεφαλή του πατρός της την οποία διάγει ο Ήφαιστος, ο μύθος παραμένει αληθής και αιώνιος αγγίζοντας τον άφθαρτο στοχασμό του Κρόνου.
Η κατάκτηση της αλήθειας είναι το ζητούμενο της ύπαρξης μας, η Αθηνά ξεπηδά ολόλαμπρη από τον Θεϊκό Νου είναι ώριμη και πάνοπλη, έτσι και η γνώση εφόσον συλληφθεί από τον άνθρωπο τον καθιστά ολοκληρωμένο και άτρωτο, κοινωνό της γνώσης των θεών. Το πέπλο της Αθηνάς απεικονίζει την Γιγαντομαχία, τον πόλεμο, του παλιού ενάντια στο καινούργιο, του κακού ενάντια στο καλό, τη μάχη του φωτός απέναντι στο σκότος. Αυτή την μάχη επιζητούμε σήμερα εμείς. Ενάντια στον παλιό μας εαυτό, στις παλιές μας συνήθειες. Θέλουμε να κάνουμε μια αρχή, έχουμε την ανάγκη να ζήσουμε, να ζήσουμε αληθινά. Το μονοπάτι της αλήθειας ανήκει στην Αθηνά εκεί όπου εκείνη περιδιαβαίνει. Οι γίγαντες, οι παλιοί φύλακες καιροφυλακτούν, ο δρόμος είναι στρωμένος με τη λήθη. Ας το καταλάβουμε ας νοήσουμε και ας κρατήσουμε ψηλά στα χέρια μας το πέπλο της αγαπημένης κόρης.
Αθηνά σε αγαπάμε...

Read More

ΑΓΡΑΣ, ΤΕΛΟΣ;

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΑΓΑΠΗΝΟΣ.
Yπάρχει μια μυστική «είσοδος» εσωτερικά του ανθρώπου, η οποία επιτρέπει να εισχωρούν προς την ψυχη πλήθος συναισθημάτων, τα οποία μπορεί να προκληθούν από έναν και μόνο άνθρωπο.
Ο ΤΕΛΟΣ ΑΓΡΑΣ ο εύελπις του Μακεδονικού αγώνα είναι ένας από αυτούς. Το πάθος, η ορμή, ο πυρετός της νεότητας του, τον οδήγησαν στον βάλτο των Γιαννιτσών. Ανάμεσα στις κακουχίες, στις αρρώστιες, στις λάσπες της ιστορικής εξαθλίωσης έμεινε όρθιος.
«Τι είναι ο άνθρωπος μπροστά σε ένα τέτοιο μεγάλο όνειρο» έλεγε, το όνειρο της ελευθερίας της Μακεδονίας από τους παρανοϊκούς. «Μια φορά πεθαίνει κανείς» αυτό πίστεψε και ρίχτηκε όπως ο ερωτευμένος στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Ο μεγάλος έρωτας ισοπέδωσε τον φόβο του θανάτου. Μέσα από αντίστοιχους μεγάλους έρωτες προκύπτει η αθανασία. Το όνειρο ζει την στιγμή που ο άνθρωπος με πάθος το ζητά.
Ο Σαράντος Αγαπηνός όπως ήταν τον πραγματικό του όνομα εθελοντής στον ελληνικό στρατό και μόλις 21 χρονών προτίμησε τις λάσπες των Γιαννιτσών παρά τα λασπόνερα των βολεμένων των Αθηνών. Ο Τέλος εμπιστεύθηκε τον άνθρωπο και ό άνθρωπος τον πρόδωσε. Ο μαρτυρικός του θάνατος, η διαπόμπευση, η σκύλευση του σώματος του από τους κομιτατζήδες, έγινε με την ιδέα της προσβολής και της αποδόμησης της ηρωικής του ταυτότητας και της προβολής μιας ασήμαντης και ξέπνοης σάρκας.
Ο βάλτος των Γιαννιτσών σήμερα έχει αποξηραθεί παρ’ αυτά οι αρρώστιες και η ελονοσία από τα λασπόνερα των απάτριδων και ανάξιων ηγεσιών προσβάλουν και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Η «λίμνη των Γιαννιτσών» σήμερα είναι ακόμη πιο επικίνδυνη, μετατράπηκε σε «εύφορη» πεδιάδα, ικανή να σε κρατήσει μακριά από κάθε όνειρο. Ενώ τότε ρίζωσαν ανάμεσα στις λάσπες τα πιο καθαρά όνειρα τα οποία μετέπειτα κουβάλησαν στις πλάτες τους αμούστακα παιδιά, σήμερα δεν υπάρχει καν ίχνος εθνικού ονείρου. Το όνειρο το γεννά η επιθυμία της μέρας, η μέρα δίνει υπόσταση χρονική και μερίδιο παντοτινής ύπαρξης.
Ο Τέλος για δεύτερη φορά στις μέρες μας βρίσκεται και πάλι προδομένος, ακόμη μια φορά, αλλά ετούτη όχι από τους κομιτατζήδες, αλλά από τους σημερινούς ανθρώπους της πεδιάδας. Η διαπόμπευση είναι ακόμη πιο οδυνηρή, πιο πρωτότυπα εμπνευσμένη και προοδευτική, εξευτελιστική, που ούτε οι ίδιοι οι κομιτατζήδες θα είχαν σκεφτεί, διότι είναι πια από τους εκμεταλλευτές της λίμνης. Ο Άγρας προδίδεται για δεύτερη φορά, από τους «δικούς του» ανθρώπους. Όμως, τους μεγάλους αγώνες, τους καθιστούν μεγάλους οι σπουδαίοι άνθρωποι, οι σημαντικοί, οι παθιασμένοι, οι ερωτευμένοι, οι αγνοί σαν Εκείνον.
Η σημερινή προδοσία γίνεται άλλη μια φορά από φθηνούς, καιροσκόπους, κοντόφθαλμους συμφεροντολόγους, εθνομηδενιστές. Ο Άγρας όμως ανήκει στο βασίλειο των Ελλήνων Ηρώων, εκεί τον κατέταξε τη ερωμένη του η Ελλάδα και εκεί κανείς μα κανείς δεν πρόκειται να τον αγγίξει.
Σαράντο (στο χρωστάω) σε αγαπάω!

Read More

ΕΓΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΨΗΧΗΣ

ΕΓΚΟΙΜΗΣΗ, η έμπνευση της ψυχής.
Είναι η μέθοδος που οι Έλληνες εφάρμοσαν για θεραπευτικούς λόγους τόσο της ψυχής όσο και του σώματος. Η διαδικασία του ύπνου εν μέσω της παραμονής εκ των αδύτων ενός ναού ήταν το ζητούμενο για τον ικέτη με όφελος την ίαση. Ο χώρος όπου
υφίστατο ο ναός, η απλωσιά της φύσης, η ενεργειακή αναζωογονητική ανάσα της μητέρας γης, ήταν αρκετά για το πέρασμα του ικέτη προς την γνώση. Η ψυχή βυθίζεται στην αγκαλιά της μητέρας γης, εκεί εναπόθετε το σώμα του ο ικέτης, με μοναδικό προαπαιτούμενο αυτής της διαδικασίας, την ψυχική προετοιμασία και κάθαρση με την καθοδήγηση του
μύστη-ιερέα του ναού. Το ζητούμενο σημάδι, το άκουσμα της φωνής, το ευνοϊκό μελλούμενο, το επιθυμητό άγγιγμα, η φροντίδα της μάνας θα έρθουν μέσω ενός συμβολικού ονείρου. Η κάθοδος στο ασυνείδητο είναι ο δρόμος προς την αναγέννηση του πνεύματος και η λύση του προβλήματος. Η προετοιμασία του ικέτη της γνώσης, ο οποίος επιζητά λύση στο «πρόβλημα» του, περνά ολοκληρωτικά και μόνο μέσα από την
αναγέννηση και ο πυρήνας της είναι το σημείο της ίδιας του της γέννεσης. Το απαραίτητο «φιλί» το οποίο θερμά ζητά είναι κρυμμένο κατάσαρκα στην μητέρα γη. Τα πύρινα φωτεινά της χείλη στοργικά εναποθέτουν ένα φιλί, ένα «κρυφό» φιλί σε κάθε της παιδί. Η αναζωογονητική ενέργεια παρέχεται μοναδικά μέσω του πνεύματος, το οποίο με την σειρά του τροφοδοτεί σωτήρια τόσο την σωματική όσο και ψυχική κάθαρση. Οι Έλληνες γνώριζαν τους μοναδικούς διαύλους επικοινωνίας με το θείο, κάτι που εμείς σήμερα αγνοούμε. Η αρχέγονη συμπαντική γνώση των Θεών μας εγγυάται την σωτήρια κάθαρση, η κάθοδος προς αυτήν είναι ταυτόχρονα η δική μας ανάβαση.
Η έμπνευση της ψυχής (εγκοίμηση) προϋπέθετε την πρόσβαση σε απαραίτητη και ιδιαίτερη γνώση η οποία σήμερα είναι απούσα. Τα άδυτα των ναών άφαντα. Ας σκεφτούμε ενθαρρυντικά όμως και ας αναλογιστούμε πως όλα τα παραπάνω λόγω κοινής μήτρας ενυπάρχουν μέσα μας, τόσο οι αρχαίοι ναοί, όσο και οι Έλληνες θεοί…
Οι μόνοι που απουσιάζουν σήμερα είναι οι ικέτες, ας κάνουμε τουλάχιστον κάτι και εμείς...

Read More

ΦΘΟΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ

Λίγο να προσέξεις ή ακόμη και απρόσεκτος να είσαι, θα διαπιστώσεις πως ο νέο ελληνισμός φθίνει διαρκώς.
Η αποδόμηση των σύγχρονων από κάθε στοιχείο της αρχαιότητος έχει ήδη συντελεστεί εδώ και χρόνια αμέτρητα. Η εθνική υπερηφάνεια αντικαταστάθηκε από την εθνική σχιζοφρένεια και τον πνευματικό ευνουχισμό και ολοκληρώνεται στους καιρούς μας από την απογοήτευση και την διαπόμπευση των ηγετών του φωτός. Οι κληρονόμοι του Ελληνισμού λεηλάτησαν το εθνικό ταμείο και κατάφεραν μοναδικά σήμερα να ξεπουλούν κομμάτι κομμάτι την εθνική κληρονομιά της πατρίδας, αποκομίζοντας μικροκέρδη τα οποία απλόχερα προσφέρουν σε αφελείς συγγενείς, τρόφιμους της ζητιανιάς της οικουμένης. Πρώτα πρώτα στην πατρίδα μας ήρθαν από μακριά φθονεροί ερημίτες, κρυμμένοι στις σκόνες της ερήμου, σήκωσαν ανεμοστρόβιλο μίσους και σάρωσαν στο πέρασμα τους καθετί ελληνικό, έσβησαν την δάδα του Προμηθέως φυλακίζοντας τον τιτάνα δωρητή. Μετά σκοτάδι παντού, οι μέρες μίκραιναν, ο ήλιος ξέμεινε λυπημένος να χαϊδεύει μια χώρα με ασεβείς κατοίκους, το καλοκαίρι μίκρυνε, ο χειμώνας στέρησε το φως από τους πολλούς και ο φόβος έγινε κυρίαρχο συναίσθημα του λαού. Η εξορία της γνώσης ταυτίστηκε με την εξορία των προγόνων. Ο μέγιστος της γνώσης Αριστοτέλης άναψε πολλές φωτιές σε χρόνους σκοτεινούς, όχι όμως σαν εκείνες που άναψε στο παιδικό μυαλό του Αλέξανδρου, αλλά φωτιές δίωξης των ιδεών του. Ο μέγιστος Αθηναίος Σωκράτης ήπιε το κώνειο από τους συμπολίτες του παρ’ αυτά όμως το δαιμόνιο του παρέμεινε ζωντανό στον θείο Πλάτωνα για να
“δολοφονηθεί” μετέπειτα και ύπουλα από εκείνους που κήρυτταν το “αγάπα τον πλησίον σου”.
Η Αντιγόνη του Σοφοκλή παρέμεινε σταθερά προσηλωμένη στις επιθυμίες των Θεών, ο ανθρώπινος νόμος δεν μπορεί να υπερβεί τον Θείο. Οι ηθικές αρχές και αξίες των ανθρώπων είναι οι πράξεις των Θεών και αυτές καθοδηγούσαν τους Έλληνες. Ο “πατέρας” της Αντιγόνης έπαψε πια να φροντίζει τα παιδιά του. Η διδαχή του καταστράφηκε, ο κόπος του πατέρα χάθηκε, η πνευματική του παρακαταθήκη τροφοδότησε και αυτή μέρος της πυράς του σκότους. Η θρησκευτική υποτέλεια βεβήλωσε την λυγερόκορμη και ομορφοπλέξουδη Αντιγόνη της Ελλάδος. Ο Μέγας Σωτήρ και θεραπευτής Ιπποκράτης είδε και αυτός τον δρόμο της εξορίας η επιστημονική του μελέτη η προσφορά του απέναντι σε κάθε άνθρωπο, αντικαταστάθηκε μετέπειτα από την προσευχή και το γόνυ.
Σήμερα κανένας σε αυτή την χώρα δεν τιμά τον Ιπποκράτη, ούτε ένα λεπτό της μέρας, δεν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς για εμάς για την παγκόσμια προσφορά του και όλους τους υπολοίπους. Καμιά ημέρα δεν είναι επίσημα ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΗ σε κανένα σπουδαίο ¨Έλληνα της αρχαιότητος. ΚΑΜΙΆ!
Ύβρις διαρκείας διαπραττόμενη από τους κληρονόμους έναντι ολάκερης της ανθρωπότητας.
Ο σπουδαίος Έλληνας της αρχαιότητος στις μέρες μας ταυτίστηκε με ανθρώπους μέρος ενός συστήματος και μιας πολιτικής διεθνούς αλητείας και εξαθλίωσης. Η αποψίλωση των αξιών από τους ερημίτες έθρεψε εν μέσω της άγονης ερήμου ανθρώπους με αξίες ισοπεδωτικές. Αρνητές της προόδου και του ξεχωριστού. Η ισοπέδωση αναδεικνύει στις μέρες μας άτομα απροσδόκητα κενά, χωρίς πρότυπα και γνώση. Οι μέρες πια ταυτίζονται με ασήμαντα πρότυπα, περιθωριακά, τα οποία προσδίδουν με μαθηματική ακρίβεια ένα ασήμαντο αύριο τόσο δικό μας όσο και της πατρίδας μας. Ο σπουδαίος άνθρωπος στις μέρες μας είναι πολύ χαμηλά ταγμένος στο αξιακό σύστημα των αρχαίων και κινείται με ακρίβεια πλησίον του μηδενός.
Η σπουδή στην γνώση μεταφράζεται τώρα σε αποχή από την γνώση. Ο πόλεμος έναντι των προ Ελλήνων συνεχίζεται, οι «ηγέτες» του νέο ελληνισμού σήμερα προχωρούν στον δρόμο της απομόνωσης, της ισοπέδωσης και της οριζόντιας εκπαίδευσης. Ότι ωφέλιμο και χρήσιμο προεξέχει στο χωράφι της γνώσης ξεριζώνεται και διώκεται. Σαν κανείς να μην θέλει πια να συναντηθούμε. Εκείνοι και εμείς. Γιατί όμως; Έχουμε αναρωτηθεί; Ότι απομένει πια είναι στην δική μας διάθεση και θέληση…
Τότε και τώρα οι ίδιοι θεριστές... Το μόνο διαφορετικό είσαι εσύ!

Read More

Αγαπήστε τους Έλληνες.

H μεγαλύτερη ύβρις απέναντι στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό διαπράττεται από τους Έλληνες. Αν προσεκτικά ερευνήσουμε θα δούμε πώς πάρα πολλοί αγνοούν σημαντικά στοιχεία για τους προγόνους τους. Πάνω από 90% των νεοελλήνων δεν έχει ακούσει ποτέ για διαπρεπείς ανθρώπινες παρουσίες της ελληνικής ιστορίας. Άτομα τα οποία διέπρεψαν στον ελληνισμό στην ήχο του ονόματος τους σήμερα το αποτέλεσμα είναι το ανασήκωμα των ώμων.
Δεν τους ξέρει κανείς!
Όσοι πάλι είναι σχετικά γνωστοί είναι επειδή χύθηκαν προς αυτούς σωροί μελάνης όχι για να υμνηθούν, αλλά απεναντίας να συκοφαντηθούν. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ποιο στοιχείο είναι αυτό όμως το οποίο προκαλεί τόσο πολύ στους αρχαίους έλληνες; για ποιο λόγο δέχονται διαρκώς την ύβρη;
Η παρατηρητικότητα και η μελέτη, είναι πανανθρώπινες αξίες, οι έλληνες αξιοποίησαν στο έπακρο ετούτη την γνώση, προς όφελος της ανθρωπότητας. Η παρατήρηση της φύσης και η έρευνα γονιμοποίησαν την σκέψη δίνοντας την επιστήμη,την φιλοσοφία,την ανεκτικότητα τον ανθρωπισμό. Όλα ακολούθησαν ως όφειλαν μια λογική σειρά, τίποτε δεν τέθηκε σαν δεδομένο, το αξιακό τους σύστημα αποκτήθηκε με κόπο και γνώση.
Η γονιμοποίηση της σκέψης προέρχεται από ελληνικό γονίδιο. Οι δυνάστες της ανθρωπότητας εδώ και αιώνες αντιπαθούν τους Έλληνες, αγωνίζονται να τους εξαφανίσουν, προσπαθούν να παραπλανήσουν.
Κύριος εχθρός του ελληνισμού παραμένει η θρησκεία, επιβάλλεται με το καπέλο της θεόπνευστης γνώσης, είτε πετώντας κατ εντολή «θεού» δέκα πέτρες στον ελληνισμό, είτε σπέρνοντας τον φόβο του θανάτου.
Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο κόσμος μας είναι καλύτερος, πως απολαμβάνουμε περισσότερα, γνωρίζουμε περισσότερα.
Είναι όμως έτσι;
Tι παρήγαγε ο συνολικός θρησκευτικός εβραϊκός πολιτισμός μέχρι και σήμερα;
Πόλεμο, Φόβο,Στέρηση. Λιγότερη έως και καθόλου γνώση...
Λοιδορήθηκε η ελληνική σκέψη, μορφές παγκόσμιας γνώσης και λάμψης όπως ο Επίκουρος, στις μέρες μας βάναυσα κακοποιούνται.
Η εβραϊκή εκκλησία, με ελληνική πια φωνή προκαλεί και καταριέται τον μέγιστο Έλληνα φιλόσοφο, αγνοώντας την επικούρεια φιλοσοφία περί ισορροπητικής ηδονής (ψυχής και σώματος) – η λέξη ηδονή κοσμούσε τον αρχαίο ελληνικό κόσμο - και περί ατομικής φιλοσοφίας. Συνεπικουρημένη βεβαίως από τους νεοέλληνες, οι οποίοι εξακολουθούν να κρατούν σκυμμένο το άδειο τους κεφάλι και την ψυχή τους γεμάτη φόβο…
Ο εβραϊκός τρόπος σκέψης μισεί τον άνθρωπο, τώρα και πάντα, η εβραϊκή θρησκεία είναι ο μεγαλύτερος ανά τους αιώνες συκοφάντης και εχθρός, των λέξεων και των εννοιών,της ζωής, της ευτυχίας, του ελληνισμού.
Αναζητήστε, μελετήστε, γνωρίστε, αγαπήστε τους Έλληνες.

Read More

Η ΣΤΙΓΜΗ που περνά και ΧΑΝΕΤΑΙ.

Η ΣΤΙΓΜΗ που περνά και ΧΑΝΕΤΑΙ.
Οι στιγμές είναι αυτές οι οποίες δίνουν χρώμα στην καθημερινότητα μας, τοποθετώντας ένα φράγμα λησμονιάς προς την αιωνιότητα.
Η γέννηση των στιγμών αυτών είναι δική μας απόφαση, η μήτρα που τις κυοφορεί είναι η δική μας γνώση, μαία και τροφός των στιγμών είναι οι Ήρωες και οι Θεοί μας.
Αν θέλουμε να φωτίσουμε κάποιες στιγμές της ζωής μας, χρίζοντας τες ορατές πρέπει να αποκτήσουμε γόνιμη Γνώση.
Γνώση που σε κάνει πρώτα να στηρίζεσαι σταθερά στα πόδια σου, και έπειτα να περπατάς. Να μην αρκείσαι σε ευχολόγια, και σε συμπτωματική ευνοϊκή διάθεση της τύχης, ούτε σε βοήθεια ενός ανύπαρκτου θεού εκτός του σύμπαντος μας.
Οι σημερινές στιγμές δείχνουν ανίκητες, ο χρόνος φθείρει τους ανθρώπους, η γνώση είναι κρυμμένη, οι Ήρωες ξεθώριασαν και οι παλιοί Θεοί γκρεμίστηκαν.
Ο κύκλος της ζωής μας περιβάλλεται από μια Ομηρική ομίχλη, τόση όση η Θεά της γνώσης το επιτρέπει, μια ομίχλη που η ίδια η Αθηνά γεμίζει στο διάβα μας, ίσως για να μας κρύψει ίσως για να μας αφανίσει. Αν τα καταφέρουμε να βγούμε θα είμαστε οι νικητές, αν όχι θα περάσουμε στο χωνευτήρι της αιωνιότητας.
Εμείς σήμερα, τώρα, αποφασίζουμε το πώς θα ζήσουμε.

Read More

Κλεάνθη από την Τρωάδα, σε αγαπάμε!

-ΔΙΑ «Πρώτε των θεών, πολυώνυμε, παντοτινή εξουσία, αρχή της πλάσης, που όλα εσύ τα κυβερνάς με νόμο,ω Δία,σε χαιρετώ …»
Ο Κλεάνθης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους φιλοσόφους της Στωικής σχολής, συνέθεσε έναν από τους ομορφότερους ύμνους που έχει ποτέ γραφεί προς τον ύψιστο της πλάσης τον ΔΙΑ.
-ΔΙΑ«... ο κόσμος όλος, ως γυρνά γύρω απ᾽ τη γη, ακολουθάει τους ορισμούς σου, πρόθυμα στην εξουσία σου σκύβει…»
Ο ύμνος στον ΔΙΑ είναι το μοναδικό από τα πενήντα έργα του το οποίο έχει διασωθεί και το ανέδειξε ο δικός μας φίλοςΟ, Στοβαίος, από την Παιονία.
-ΔΙΑ«… κρατάς κι ένα βοηθό στ᾽ ανίκητά σου χέρια, το κοφτερό, πάντ᾽ άγρυπνο, φλογάτο αστροπελέκι, με αυτό καθοδηγείς το νου, που τρέχει μέσα σε όλα, που σμίγει φως και με μικρά και με μεγάλα φώτα…»
Ο Κλεάνθης υπήρξε αθλητής με συμμετρική σωματική διάπλαση ισάξια του Θεϊκού Ηρακλέους συνδυάζοντας ισορροπητικά την ρώμη του νου και του σώματος.
-ΔΙΑ «…όλα εσύ, καλά ή κακά, τα ᾽σμιξες έτσι σε ένα, ώστε ένα αιώνιο νόημα να υπάρχει για όλα…»
Αθλητής της πυγμαχίας, σπούδασε φιλοσοφία στην σχολή του Ζήνωνος για δεκατέσσερα χρόνια, εργαζόμενος σκληρά στα χρόνια των σπουδών του σαν εργάτης άντλησης νερού κερδίζοντας τα προς το ζην. Μετέπειτα διετέλεσε διευθυντής της φιλοσοφικής σχολής των σπουδών του και φύλακας των ιδεών του Ζήνωνος.
-ΔΙΑ «… των νεφών, των κεραυνών, δωρητή των πάντων, φύλαε τον κόσμο απ᾽ τη φριχτήν ανεγνωμιά , πατέρα, σκόρπα την πέρ᾽ απ᾽ τις ψυχές, και κάμε νά ᾽ βρουν όλοι το νου, που δίκια εσύ μ᾽ αυτόν τα πάντα τιμονεύεις…»
Επέλεξε το θάνατο του σε μεγάλη ηλικία μην λαμβάνοντας τροφή με δική του θέληση.
Κλεάνθη από την Τρωάδα, σε αγαπάμε!

Read More

O Μέγιστος των Ελλήνων.

O Μέγιστος των Ελλήνων.
Το χρονικό όριο κατά το οποίο άνθρωπος βιώνει την εμπειρία του στην γη είναι ένας κύκλος ανθρώπινης παρουσίας (ζωή). Αν αυτή η οντολογική βιωματική εμπειρία αποκτά και οντότητα πνευματική τότε ο συνδυασμός αυτών των δύο γενούν το εν, την πληρότητα και κοσμούν άπαξ δια παντός την αιωνιότητα. Σαν σήμερα οριοθετείτε η μέρα πληρότητας του Αλεξάνδρου του Μακεδόνος σαν σήμερα ολοκλήρωσε τον κοσμικό του κύκλο, κατορθώνοντας την ένωση του με το αγαθό. Ο Αλέξανδρος ο ΘΕΙΟΣ της αιωνιότητας ή ο ΜΕΓΑΣ της κοσμικότητας, κατόρθωσε μέσω του βίου του να φέρει και πάλι τους Θεούς στον κόσμο των θνητών. Η κοσμικότητα του Αλεξάνδρου προσέδωσε στην οικουμένη την ελπίδα και τη λύτρωση, απέναντι στο σκοτάδι και την αμάθεια. Ο λόγος των Θεών μετουσιώθηκε στις πράξεις του Αλεξάνδρου, κατορθώνοντας να φτάσει στα πέρατα της οικουμένης, πολεμώντας τα σκοτάδια της αμάθειας και της πλάνης. Η γνώση εφόσον μοιραστεί καθίσταται αιώνια και αυτό οι Έλληνες το γνώριζαν, ο Αλέξανδρος του φωτός μοίρασε απλόχερα ότι παρέλαβε από τον Θείο Δάσκαλο του (Αριστοτέλη) και τους γονείς του (φίλιππο, Ολυμπιάδα) έδωσε γνώση και παρέλαβε αιωνιότητα. Αυτό είναι το μήνυμα της ημέρας, η γνώση, είναι το μόνο άυλο στοιχείο το οποίο μπορεί να διατηρηθεί σε ένα κόσμο φθαρτό και πεπερασμένο.
Η γνώση συνώνυμο των Θεών μας, συμβολίζει την αιωνιότητα και αυτό θα αποζητά πάντα η φθαρτή ύλη, την κορύφωση την ένωση, την πληρότητα. Ο δυισμός γεννά το θάνατο απεναντίας η μονάς γεννά την αθανασία, η αθανασία προέρχεται οριστικώς και μόνο από το Θεϊκή μονάδα, η οποία είναι η γνώση.
Αλέξανδρε των Ελλήνων σε αγαπάω!

Read More