O πολιτισμός ενός λαού
δεν περιέχεται μόνο στο παρελθόν του
αλλά και στον τρόπο με τον οποίο το
αντιλαμβάνεται και το διαφυλάσσει. Ο
πολιτισμός δεν είναι μια αρχαία έννοια
αλλά πράξεις και ενέργειες δικές μας
σήμερα. Σε ένα νομό όπως το Κιλκίς οι
επισκέψιμοι (;) αρχαιολογικοί χώροι από
τους πλέον σημαντικούς βρίσκονται σε
κατάσταση απαξίωσης τόσο από τις αρχές
αλλά και περισσότερο από τον κόσμο, αυτό
συμβαίνει επειδή δεν μπόρεσε ποτέ να
τα αγαπήσει και κατ επέκταση να τα
προστατέψει, διότι απλά ποτέ δεν τα
γνώρισε, έτσι παρέμειναν ξένα προς
αυτόν. Νοιαζόμαστε για πατρίδες,
είτε αλησμόνητες, είτε χαμένες όπως και να το πεις και πολύ καλά κάνουμε,
ενώ δεν δείχνουμε ευαισθησία και την
παραμικρή ανησυχία για ένα χώρο που
φιλοξενεί εμάς σήμερα. Ο Ευρωπός και το Παλατιανό σε πείσμα των σκοτεινών χρόνων που ζούμε παραμένουν δίπλα μας, ξεπροβάλλοντας είτε πέτρες, ιερά και αρχαίοι τάφοι ανάμεσα από χορταριασμένα σπαράγματα, θριαμβευτές με τα χέρια ψηλά όχι για βοήθεια αλλά νικητές της αιωνιότητας. Αναζητούν ανθρώπους να αγκαλιάσουν και να τους καλωσορίσουν απέναντι σε ένα πολιτισμό φρουρό ( ί ω ρ ο ν) που άγγιξε το θείο και με φήμη ακέραιη μέσα από ένα Όμηρο (Τροία και Παίονες).
Δεν μπορείς να απαξιώνεις έτσι ολόκληρες γενιές προγόνων και απλά ήρεμα να συνεχίζεις την ζωή σου δεν γίνεται. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να μην φέρεσαι με σεβασμό στη χώρα της Παιονίας της Κρηστωνίας και να μη τιμάς όσο πρέπει αυτό το οποίο βρήκες παρακαταθήκη. Οι αρχαιολογικοί χώροι είναι σήμερα πλήρως εγκαταλειμμένοι, η Ομηρική γνώση στερεμένη πια δεν οδηγεί τα βήματα πλην ελαχίστων εκεί στα ιερά. Απαξιώσαμε οι Κιλκισιώτες ότι πολύτιμο είχαμε κρυφτήκαμε, φοβηθήκαμε την λάμψη του, αποτραβηχτήκαμε σιγά-σιγά από το μερίδιο της γνώσης, αποβάλαμε τον δυναμισμό, την ευθύνη, τον σεβασμό, την τιμή!
Το μέλλον μας είναι εκεί στο Παλατιανό στο χαμένο ιερό του Διονύσου εκεί που ο άνθρωπος ανακάλυψε το μεγαλείο της ζωής αλλά και του θανάτου στον κούρο του Ευρωπού.
Η απόλυτη ισορροπία της ζωής και του θανάτου είναι η γνώση !
Αστεροπαίος
