AΘΗΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ

THΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΝΑΓΛΥΦΟ

Πῶς ἀκούμπησες ἄπραγα τὸ δόρυ;
Τὴ φοβερή σου περικεφαλαία
βαριὰ πῶς γέρνεις πρὸς τὸ στῆθος, Κόρη;

Ποιὸς πόνος τόσο εἶναι τρανός, ὦ Ἰδέα,

γιὰ νὰ σὲ φτάση! Ὀχτροὶ κεραυνοφόροι
δὲν εἶναι γιὰ δικά σου τρόπαια νέα;
Δὲν ὁδηγεῖ στὸ Βράχο σου τὴν πλώρη
τοῦ καραβιοῦ σου πλέον πομπὴ ἀθηναῖα;

Σὲ ταφόπετρα βλέπω νὰ τὴν ἔχη
καρφωμένη μία πίκρα τὴν Παλλάδα.
Ὤ! κάτι μέγα, ἀπίστευτο θὰ τρέχη …

Χαμένη κλαῖς τὴν ἱερή σου πόλη
ἢ νεκρὴ μέσ᾿ στὸ μνῆμα καὶ τὴν ὅλη
τοῦ τότε καὶ τοῦ τώρα, ὠιμένα! Ἑλλάδα;
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ1896

Read More

Η αγάπη είναι το κλειδί της πύλης

Σήμερα «κοντά» στις τέσσερις χιλιάδες χρόνια μακριά από τον Όμηρο βιώνουμε τη μοναξιά μας. Πόσο μόνος μπορεί να αισθάνεται κάποιος παραμένοντας ακόμη δεμένος στις σκέψεις εκείνων;
Χιλιάδες χρόνια μακριά από τους Ηρωες Αχιλλέα, Οδυσσέα, Ηρακλή, τον Θησέα, ο μινώταυρος δείχνει ανίκητος χωρίς την Αριάδνη, στην οδύσσεια του χρόνου καταφέρνει να σαρώνει οτιδήποτε ικανό θα μπορούσε να γεννήσει ένα Ηράκλειο άθλο ζητώντας όλο και περισσότερα από ένα λαό που μετεβλήθη από γεννήτορας ιδεών σε «βάρβαρο» αποκλείοντας τα δώρα τους.
Η αγάπη είναι το κλειδί μιας πύλης η οποία έμεινε για αιώνες κλειστή, η αγάπη για κάθε έλληνα, ήρωα, Θεό, είναι  το κλειδί των δικών μας ημερών, στη χώρα της ιδέας του φωτός οι άνθρωποι ξέχασαν τις μέρες που η γνώση έλαμπε σαν τον ήλιο φωτίζοντας και οδηγώντας εκείνους τους ανθρώπους.
Αν θέλεις να κάνεις κτήμα το «καλό» έλεγε ο Θείος Σωκράτης απαραίτητο είναι να συναναστρέφεσαι και να το επιζητάς εκεί όπου υπάρχει, αν θες όμως να γίνεις Ήρωας πρέπει απαραίτητα τότε να συναναστρέφεσαι με αξίες τέτοιες που τροφοδοτούν τους Ήρωες. Ο Όμηρος τώρα κινδυνεύει από τον νεοέλληνα ο οποίος είναι γεμάτος αποστροφή και αδιαφορία, τοποθετείται εχθρικά -εκούσια παρασυρόμενος - σε όποιο στόμα μπορέσει πέρα από το φράκτη των δοντιών να προφέρει λίγους από τους στίχους του, προσδεμένος σε δοξασίες μακριά του Ηροδότου αρνείται ότι μπορεί να τον εξυψώσει.
Ζώντας στην Ελλάδα σήμερα πρέπει να αρνείσαι οτιδήποτε έχει σχέση με την κοσμοθέαση αυτών των ανθρώπων (θρησκεία και όχι μόνο) για να μπορέσεις να γίνεις αποδεκτός από ένα σύνολο ανθρώπων πλειοψηφικό βέβαια που όμως παραμένει ξένο προς τις Σωκρατικές αρχές. Ένα λαό που ποτέ δεν γνώρισε έναν Επαμεινώνδα, Αλκιβιάδη, Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, Πλούταρχο….πέρα και μόνο από τον ήχο της προφοράς των ονομάτων.  Ένα λαό που δεν έχει σαν στόχο να επισκεφτεί μέρα ανάπαυλας ένα ενεργειακό χώρο όπως οι Δελφοί, Θερμοπύλες, Μίεζα Σχολή Αριστοτέλους, Ιωρον, Βοτιαία ... ένα λαό που μετέβαλε τις σκέψεις του πια σε «αχίλλειο πτέρνα» πεθαίνοντας καθημερινά και βουλιάζοντας στην ανυπαρξία του.
Ναι ΛΑΤΡΕΥΩ τον Θείο Πλούταρχο και δεν θεωρώ πως κάνω κάτι ξεχωριστό πέρα από μια φυσική διαδρομή μου απέναντι σε ένα ποτάμι γνώσης. Κολυμπώ στα νερά του και νοιώθω ευεργετημένος από την επαφή μου μαζί τους, απολαμβάνω τις προσκρούσεις εκατέρωθεν της κοίτης αλλά συνεχίζω το ταξίδι της ζωής μου απολαμβάνοντας καθημερινά τα δώρα που χαρίστηκαν. Το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να μη φοβηθώ και πως μπορεί να γίνει όταν σε ετούτα τα νερά έπλευσε ένας Ξενοφών, Αχιλλέας, Αλέξανδρος… και τόσοι άλλοι μα ακόμη και αν πνιγώ αν υπάρχει αυτή η στιγμή πάλι ευτυχισμένος είμαι για όσο μπόρεσα ετούτα να χορτάσω...

Αστεροπαίος

Read More

Ορφικός ύμνος Απόλλωνος

Ελα, ώ μακάριε Παιάν, πού εφόνευσες τον Τιτυόν, Φοίβε Λυκωρέα, Μεμφίτη, συ πού τιμάσαι λαμπρά, ό ίηιος, ό παρέχων ευτυχίαν. πού έχεις χρυσήν λύραν καί έχεις σχέσιν με τα σπέρματα, ό προστάτης των καλλιεργητών, ό Πύθιος, ό Τιτάν, ο Γρύνειος. ό Σμινθεύς, ό φονεύς του Πύθωνος, ό Δελφικός, ό μάντις, ό άγριος, ό θεός πού φέρει το φως, ό αγαπητός, ό ένδοξος νέος συ πού είσαι ό ηγέτης των Μουσών, ό αρχηγός του χορού, ο μακροβόλος, ό τοξοβόλος ό Βράγχιος καί Διδυμεύς, ό τοξότης, ό Λοξίας, ό αγνός, ώ ανακτά της Δήλου, πού το μάτι σου, το φωτίζον τους ανθρώπους, βλέπει τα πάντα, συ με την χρυσή κόμη, πού μας δίδεις προφητικές καθαρές φωνές καί χρησμούς, άκουσε την προσευχήν μου υπέρ των λαών με ευφρόσυνη καρδιά· διότι εσύ βλέπεις όλον αυτόν τον απέραντον αιθέρα καί από επάνω βλέπεις την ευτυχισμένη γη καί από κάτω στο σκοτάδι κατά την νύκτα εν ώρα ησυχίας, πού έχεις για μάτια τα άστρα, βλέπεις τις ρίζες (τα θεμέλια), και έχεις τα πέρατα όλου του κόσμου (κάτω από τα μάτια σου)· εσύ φροντίζεις για την αρχή καί το τέλος, καί κάνεις να θάλλουν τα πάντα· εσύ συναρμόζεις κάθε πόλον με την κιθάραν, πού έχει μεγάλον ήχον άλλοτε μεν βαδίζων προς τα τέρματα της νεάτης (της κατωτάτης χορδής), άλλοτε πάλιν προς την ύπάτην (την ύψηλοτάτην χορδήν), άλλοτε δε συμμειγνύων κάθε πόλον είς την Δωρικήν διακοσμησιν (διάταξίν). Διαχωρίζεις τα διατηρούμενα είς την ζωήν φύλα συγκεράσας δια της αρμονίας την παγκόσμιον μοίραν των ανθρώπων (την μοίραν τήν θέσιν των ανθρώπων είς όλον τον κόσμον)· άνέμειξες εξ ίσου καί με τα δύο (καί με την νεάτην καί με την ύπάτην) τον χειμώνα καί το θέρος, διεχώρισες δε τον χειμώνα είς υπάτας καί το θέρος με τάς νεάτας καί έσχημάτισες το ώραίον Δωρικόν άνθος του πολυαγαπημένου έαρος
Εξ αυτού οι άνθρωποι σε καλούν με την επωνυμίαν ανακτά Πάνα θεόν με δύο κέρατα, πού αφίνεις τα σφυρίγματα των ανέμων και γι αυτό κρατείς την σφραγίδα, που δίδει τον τύπον εις όλον τον κοσμον (πού διαπλάσσει όλον τον κοσμον) άκουσε με μακάριε, και σώσε τους μεμυημένους με την ικετευτικήν φωνήν (που σε ικετεύουν).

Read More