ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ...Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ.
Σαν σήμερα στην
Λακεδαίμονα στις 23 Ιουλίου ημέρα Πέμπτη του έτους 1942 (ή όπως ο ίδιος
θέλησε την ογδόη Εκατομβαιώνα του δεύτερου έτους της 679 Ολυμπιάδας)
γεννήθηκε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ταράζοντας μετέπειτα αλλά και σήμερα την ανυπαρξία των δικών μας χρόνων με τον πνεύμα και τον λόγο του.
Λιγότεροι απ ότι σήμερα, γνώριζαν τον σπουδαίο ΕΛΛΗΝΑ πριν τον θάνατο του, η γνωριμία με τους περισσοτέρους έγινε με τρόπο παράδοξο και σίγουρα αποτελεί μέρος ενός σχεδίου του μεγάλου φιλοσόφου. Όπως ο ίδιος άλλωστε έγραψε λίγο πριν την κάθοδο στον Αδη απευθυνόμενος προς την κόρη του «Φεύγω αυτοθέλητα, αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης…»
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ «ΕΖΗΣΕ ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ» είχε όμως μια ΦΛΟΓΑ μέσα του η οποία άσβεστη παραμένει και στις μέρες μας με στόχο να πυρώσει τη λάσπη του πνεύματος και να τη μετατρέψει σε ισχυρό πηλό γνώσης. Κατέκτησε σε μεγάλο βαθμό την αυτογνωσία, έτσι κατέστη φυσιολογικά πια έρημος και ισχυρός, τόσο ισχυρός όπως μόνο ένας φιλόσοφος και ένας ήρωας το μπορούν.
Να ζήσεις ΑΠΛΑ, ΣΕΜΝΟΠΡΕΠΑ, και ΤΙΜΙΑ, όπως σε ΔΙΔΑΞΑ είναι η παρακαταθήκη των ιδεών του προς τα «παιδί» του αλλά και στους μαθητές του. Ακόμη θα ορίσει την ΑΓΑΠΗ (γράφοντας στα «Ελληνικά») σαν την υποταγή απέναντι στην φυσική και ηθική τάξη, καθώς επίσης θα θυμίσει σε εμάς όλους πως ΈΛΛΗΝΑΣ θα πει (όπως θα γράψει στο τελευταίο του βιβλίο τη Γκέμμα) ότι όσο ζεις να δοξάζεις τον Ήλιο και τον Άνθρωπο!
Η υπέρτατη στιγμή βίωσης ενός μαθητή απέναντι στην γνώση είναι ένας Δάσκαλος σαν ΕΣΕΝΑ.
ΛΙΑΝΤΙΝΗ σε αγαπάω!
Aστεροπαίος
Λιγότεροι απ ότι σήμερα, γνώριζαν τον σπουδαίο ΕΛΛΗΝΑ πριν τον θάνατο του, η γνωριμία με τους περισσοτέρους έγινε με τρόπο παράδοξο και σίγουρα αποτελεί μέρος ενός σχεδίου του μεγάλου φιλοσόφου. Όπως ο ίδιος άλλωστε έγραψε λίγο πριν την κάθοδο στον Αδη απευθυνόμενος προς την κόρη του «Φεύγω αυτοθέλητα, αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης…»
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ «ΕΖΗΣΕ ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ» είχε όμως μια ΦΛΟΓΑ μέσα του η οποία άσβεστη παραμένει και στις μέρες μας με στόχο να πυρώσει τη λάσπη του πνεύματος και να τη μετατρέψει σε ισχυρό πηλό γνώσης. Κατέκτησε σε μεγάλο βαθμό την αυτογνωσία, έτσι κατέστη φυσιολογικά πια έρημος και ισχυρός, τόσο ισχυρός όπως μόνο ένας φιλόσοφος και ένας ήρωας το μπορούν.
Να ζήσεις ΑΠΛΑ, ΣΕΜΝΟΠΡΕΠΑ, και ΤΙΜΙΑ, όπως σε ΔΙΔΑΞΑ είναι η παρακαταθήκη των ιδεών του προς τα «παιδί» του αλλά και στους μαθητές του. Ακόμη θα ορίσει την ΑΓΑΠΗ (γράφοντας στα «Ελληνικά») σαν την υποταγή απέναντι στην φυσική και ηθική τάξη, καθώς επίσης θα θυμίσει σε εμάς όλους πως ΈΛΛΗΝΑΣ θα πει (όπως θα γράψει στο τελευταίο του βιβλίο τη Γκέμμα) ότι όσο ζεις να δοξάζεις τον Ήλιο και τον Άνθρωπο!
Η υπέρτατη στιγμή βίωσης ενός μαθητή απέναντι στην γνώση είναι ένας Δάσκαλος σαν ΕΣΕΝΑ.
ΛΙΑΝΤΙΝΗ σε αγαπάω!
Aστεροπαίος
