Κατεβαίνοντας
τον δρόμο από τον Μακρύγιαλλο σήμερα
Κυριακή αναζητώντας λίγη δροσιά στους
πρόποδες του φωτεινού Ολύμπου περνώντας
μέσα από μια αρμάδα πανύψηλων πλατανιών
στη κάψα του ελληνικού καλοκαιριού
έφτασα τελικώς στις Αλυκές.
Μπροστά
μου μια πανέμορφη παραλία με πολύ κόσμο
και πολύχρωμες φωνές, προσπέρασα και
πήρα κατεύθυνση νότια της παραλίας,
επέλεξα ένα απόμερο σημείο και εδραίωσα
την φυσική μου παρουσία στην
άμμο.
Επιθεωρώντας τον χώρο και
κοιτώντας στα δεξιά μου αντίκρισα το
επιβλητικό Βουνό της Μακεδονίας,
κοιτώντας το αντίκρισα τον Θρόνο
του γιομάτο, τον είδα να ξεκουράζεται
αφημένος στη καλοκαιρινή ραστώνη, το
σκήπτρο του το κράταγε χαλαρά στο δεξί
του χέρι και το ακούμπαγε ελαφρά στα
μέσα του ποδιού του. Όλα εν τάξει,
σκέφτηκα, τα πάντα είναι όπως πρέπει
να είναι.
Έστριψα το βλέμμα μου λίγο
πιο αριστερά και αντίκρισα μια γυναίκα
περίπου εξήντα χρονών ίσως και λίγο
μεγαλύτερη μπορεί και μικρότερη,
ακουμπισμένη σε ένα βράχο. Φορούσε
χρυσοπράσινο φόρεμα και χρυσό στέμμα
στην κεφαλή της. Στο χέρι της κρατούσε
σφιχτά όσο μπόρεσα να διακρίνω κάποιο
σημείωμα το οποίο πότε διάβαζε και πότε
σταματούσε, έπαιρνε βαθιά αναπνοή και
μονολογούσε. Η φωνή της ακουγόταν
μελωδική αλλά λυπημένη και έφτανε σε
εμένα ψιθυριστή απάνω στον κυματισμό
της θάλασσας. Την παρατήρησα για αρκετή
ώρα μέχρι που κάποια στιγμή την είδα να
λυγίζει. Άκουσα την τραγουδιστή φωνή
της να κομπιάζει και να κοπιάζει, σηκώθηκα
ακάλεστος προχώρησα και στάθηκα δίπλα
της. Ήταν λυγερόκορμη, λιπόσαρκη, με
λεία επιδερμίδα, με όμορφα και καθαρά
δάκτυλα και φάνταζε αρκετά όμορφη.
Το
άρωμα της το ίριον διαχεόταν παντού,
αφήνοντας στα ρουθούνια μου μια γλυκιά
μέθη, κυρίως όμως έτσι ξαφνικά και χωρίς
κάποια εξήγηση προϊδέαζε για ένα άτομο
ξεχωριστό. Έστρεψε το βλέμμα της προς
εμένα και ένοιωσα να με διαπερνά, οι
κόγχες των ματιών της φιλοξενούσαν δυο
μικρές θάλασσες. Πήρα βαθιά ανάσα και
την ρώτησα αν είναι καλά.
Δεν απάντησε,
κόμπιασα λίγο τώρα εγώ και ρώτησα πως
την λένε. Μύρταλη, απάντησε με σταθερή
φωνή μελωδική και με μια ελαφριά βραχνάδα
η οποία ήταν το αποτέλεσμα της έντονης
φόρτισης που είχε προηγηθεί. Στο άκουσμα
του ονόματος της, είδα μακριά και πίσω
της, στο Βουνό των Θεών τον Αστραπαίο
Δία, να μου χαμογελά. Ναι, αυτή είναι,
είπα μέσα μου, η κυρά της Μακεδονίας της
Ελλάδος. Σε ξέρω είπα ψιθυριστά, σε ξέρω
πολύ καλά, είσαι η Ολυμπιάδα η βασίλισσα
μας. Μου χαμογέλασε και γύρισε απαλά το
βλέμμα της κοιτώντας προς την χώρα του
Ποσειδώνα.
Ο Αριστόνοας είπε και μου
έδειξε το γράμμα που κρατούσε με το
αριστερό της χέρι - είδα πως είχε
τοποθετημένο στον παράμεσο ένα δαχτυλίδι
σιδερένιο το οποίο είχε τη μορφή ενός
Καβείρου - θα κάνει ότι μπορεί για
να τον φέρει πίσω. Ο Υιός μου είναι
μακριά, έκανε τώρα μια μικρή παύση,
ξεροκατάπιε, και συνέχισε… Ο Αλέξανδρος
μου είναι μακριά από εμένα, άταφος
σε ξένα μέρη. Πρέπει να τον φέρω πίσω,
στο σπίτι μας. Πραγματικά τα έχασα. Ο
Αλέξανδρος μένει μακριά από εμάς
είπε και συνέχισε εκεί που τον οδήγησε
το όνειρο του. Μέρες και νύχτες παραμένω
εδώ, ανήμπορη να φύγω να πάω να τον
γυρέψω, μένω εδώ στο μέρος που ο φθονερός
Κάσσανδρος με έδεσε για πάντα είπε και
κόμπιασε με φωνή που σέρνει χορό. Η
Ολυμπιάδα αναλογίστηκα παγιδεύτηκε
στην αιωνιότητα από τον Κάσσανδρο τον
άνθρωπο που δεν σεβάστηκε την Μάνα. Την
Μάνα μας. Πήρα μια βαθιά ανάσα μου φάνηκε
καυτή, είπα πως θα είναι από τη ζέστη
του καλοκαιριού, ξεφύσησα αμέσως μα η
ζέστη όμως κόχλαζε στα σωθικά μου. Πήρα
δύναμη να συγκρατήσω την φωνή μου, να
ξεπεράσω τον φράκτη των δοντιών μου και
να ακουστώ.
Μητέρα, είπα, με κάπως
σταθερή φωνή, και με όση δύναμη είχα, ο
Αλέξανδρος Ζει! Γύρισε απότομα το κεφάλι
της προς εμένα. Ο Αλέξανδρος Ζει είπα
και πάλι τώρα όμως είχα κερδίσει χρόνο
και η φωνή μου ήταν σταθερή και βροντερή.
Δεν γύρισε Μάνα γιατί ακόμη βασιλεύει.
Η ελληνική λαλιά του ακόμη ακούγεται
στα βάθη της Ασίας, στρατηλάτης στον
άλογο της Ελλάδος καλπάζει προς την
δόξα. Για εμένα Μάνα Ζεί, αν σου αρκεί
αυτό στο ξαναλέω, δεν έχω λόγο παρηγορητικό
προς εσένα, και δεν θα το έκανα ποτέ δεν
σου αρμόζει άλλωστε. Εφόσον δεν έχει
γυρίσει, Ζει. Να μην σκιάζεσαι Μάνα,
να μένεις να τον περιμένεις, μα να ξέρεις
πως θα γυρίσει. Εξάλλου από εδώ και στο
εξής θα έρχομαι εγώ να στο θυμίζω, να
σου φέρνω νέα του, να σου λέω πόσο πολύ
σε αγαπά. Ο κόσμος που ονειρεύτηκε Μάνα
ο Αλέξανδρος είναι τεράστιος, χωρίς
τέλος, διαρκώς βαδίζει εμπρός, σπέρνει
και θυσιάζει. Κοίτα προς την μεριά του
Ολύμπου δες πως ο Αλεξίκακος, Αρχικέραυνος,
Αναξ, Ζεύς χαμογελά. Δεν θα μπορούσε
ποτέ να τον αφήσει μόνο του.
Μέσα σε
ένα κόσμο Μάνα που διαρκώς αλλάζει ο
Αλέξανδρος παραμένει ζωντανός και
μύστης της ανθρωπότητας. Κοινωνός τόσο
δικός σου όσο του Φιλίππου και του
Αριστοτέλους, διαρκώς ακάματος, αέναος,
αγέραστος, πάντα θα προχωρά.
Είμαι
δυνατός, σκέφτηκα έβλεπα τώρα την Μάνα
μας να στέκεται όρθια, είχε ανασηκωθεί
από τα βράχια και είχε στρέψει το πρόσωπο
της προς τον λαμπερό Θρόνο του Διός. Με
μιας διέκρινα την ευθύτενη κορμοστασιά
της, την οποία δεν μπόρεσε ο Κάσσανδρος
να γείρει.
Μάνα της ψιθύρισα και γύρισε
προς εμένα, πήρα δύναμη σαν χίλιοι
στρατιώτες να ξεπηδούσαν από μέσα μου
και της φώναξα, Σε Αγαπάμε! Όλοι μαζί
της το χρωστούσαμε.
ΑΣΤΕΡΟΠΑΙΟΣ
