Οι μικρές ώρες κρύβουν τις μεγάλες αποφάσεις, η νύχτα επιζητά το φως, το ψέμα την αλήθεια, η αλήθεια αυτιά για να ακουστεί. Κάθε στιγμή της ζωής μας που περνά και χάνεται πεθαίνει για να ζήσει, ξεψυχά και μισεί την αδικία της στιγμής που δεν την κράτησε από το χέρι, την καρδιά του δεν της έδωσε ένα τόνο παραπάνω. Οι αδύναμες, οι ανύπαρκτες στιγμές που σπαταλήσαμε είναι αυτές που δεν ζήσαμε που παρατηθήκαμε που δεν τις αγαπήσαμε, που τις στοιβάξαμε στη λησμονιά της αιωνιότητας, τη λήθη, την απραξία και την αδράνεια. Στο προσκλητήριο των στιγμών του χρόνου γυρίσαμε το βλέμμα μας , κλείσαμε τα μάτια μας, δειλιάσαμε, γελάσαμε με την αφέλεια της στιγμής που ζήτησε να γίνει στίγμα, φράγμα,σημείο.
Η στιγμή αποκτά αξία μόνο όταν καθένας μας την κοιτάξει ίσια στα μάτια, την αρπάξει δυνατά, τη κρατήσει σφιχτά, της δοθεί ολοκληρωτικά, την διεκδικήσει. Τότε τα πάντα αλλάζουν ο χρόνος κυλά δίνει τόνο και χρόνο σε κάτι που παίρνει μερίδιο της αιωνιότητας, σκαλί ύπαρξης, θόρυβος απέναντι στο θάνατο, φωνή στη ρεματιά της απόγνωσης μιας άδειας ζωής, διαμαρτυρία στην ανυπαρξία, λάφυρο ακριβό πολεμιστή. Όλα είναι σε μια ασήμαντη στιγμή που σπαταλά ο καθένας μας, σε χρόνους και καιρούς που το πολύ περισσεύει, ο χρόνος περισσεύει, ο τσιγκούνης δεν υπάρχει, το αύριο παραμονεύει και ο Θεός έχει.
Οι Θεοί έδωσαν στον άνθρωπο την γνώση με αποτέλεσμα της γνώσης την κρίση, την καθαρή ματιά, την σωστή απόφαση, τον Έρωτα της επίγνωσης.
Έρωτας για την στιγμή είναι παρουσία του Θεού στην καθημερινότητα μας, η στιγμή μέσω του έρωτα γίνεται στολίδι προς την αιωνιότητα τόσο για εσένα όσο και για άλλους. Οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μικρές στιγμές, καθημερινές ασήμαντες. Ο Θείος έρωτας απαλλαγμένος από μικρότητες και έννοιες που σημαίνουν σήμερα κάτι διαφορετικό έρχεται μέσα σε τούτη την στιγμή, ένα βράδυ του Σεπτέμβρη του 24 να φανερώσει πως πρέπει να γνωρίζουμε πως το σημαντικό είναι εμπρός μας, δεν κρύβεται αλλά φανερώνεται, πως μπορείς να το δεις μόνο με τα μάτια την γνώσης, τίποτε δεν είναι όπως νομίζεις, όλα μπορούν να αλλάξουν, ακόμη και τα χρώματα, κυρίως τα χρώματα, εκεί που υπάρχει το μαύρο υπάρχει και το λευκό. Καθένα από αυτά περιμένει την δική σου πρωτοβουλία την δική παρέμβαση, την δική σου πράξη, κατανοώ πως να ζήσω, αυτό είναι το κυρίως μήνυμα του χρόνου που περνά, περνά.
Περνά και χάνεται; Αν ναι, αλλαξε το...
Του χρόνου που περνά και δεν χάνεται, του χρόνου που δεν κρατά το σάβανο της λησμονιάς αλλά το σεντόνι της χαράς, της άνοιξης, της διεκδίκησης της ζωής. Ο θείος Έρωτας επιζητά δυνατές στιγμές, την χαραυγή, το φως, το να γίνει ένα σημάδι στο χρόνο, ένας φάρος σε μια σκοτεινή και κρύα θάλασσα, την γύμνια του ερωτευμένου εμπρός στο ταίρι του, την απόλυτη στιγμή της ευτυχίας.
Ναι πραγματικά για αυτό οι Θείοι Έλληνες λάτρεψαν το γυμνό μέσω της τέχνης τους, είναι το μόνο που σημαίνει το ΠΑΝ, λιτό και πλούσιο, που δηλώνει το άδηλο και το προφανές δηλαδή όποιος θελήσει να δει, ΒΛΕΠΕΙ!
Ζήσε την στιγμή μέσα από τον θείο Έρωτα της επίγνωσης.
Αστεροπαίος
