Μακεδονία 279 π.Χ.
Στην πεδιάδα ακούγονται φωνές, αγκομαχητά, βρισιές και κατάρες. Στρατιώτες ξεψυχούν, αίματα και πτώματα παντού. Το κεφάλι του Μακεδόνα βασιλιά είναι καρφωμένο σ’ ένα παλούκι. Οι Γαλάτες σκυλεύουν τα πτώματα των ηρωικών υπερασπιστών της Μακεδονίας χωρίς καμία ντροπή. Λεηλατούν, σκοτώνουν, ατιμάζουν, καίνε και ρημάζουν ό,τι βρούνε έμψυχο και άψυχο απ' άκρη σ' άκρη στην χερσόνησο του Αίμου. Δεν υπάρχει κανένας να τους αντισταθεί. Ο Πύρρος ο Μολοσσός, ο βασιλιάς της Ηπείρου, πολεμάει τους Ρωμαίους στην Μεγάλη Ελλάδα. Ο Αντίγονος Γονατάς είναι αδύναμος, γιατί πολεμάει με τον Αντίοχο τον Βασιλιά της Συρίας. Με λίγα λόγια, όλοι οι διεκδικητές του θρόνου της Μακεδονίας είτε είναι απασχολημένοι με υποθέσεις των δικών τους κρατών είτε είναι αδύναμοι να επιβληθούν. Έτσι αυτή την κρίσιμη στιγμή το δοξασμένο Μακεδονικό βασίλειο μένει απροστάτευτο στις ορέξεις των εισβολέων. Τα αιμοδιψή στίφη των βαρβάρων, δεν σέβονται τίποτε. Καίνε ναούς, ιερά, σφάζουν γέροντες και ατιμάζουν κόρες. Δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς, αλλά σκάβουν τους τάφους και πετάνε τα οστά έξω σαν τ’ αγρίμια. Αρχηγοί αυτών των βαρβαρικών ορδών είναι ο Βρέννος, o Ακιχώριος και o Βόλγιος.
Η συνέλευση του Μακεδονικού στρατού εκλέγει για βασιλιά της Μακεδονίας τον Μελέαγρο, αδελφό του Πτολεμαίου Κεραυνού, που έπεσε στην μάχη εναντίον των βαρβάρων. Μετά από λίγο τον καθαιρούν ως ανάξιο να υπερασπίσει την Μακεδονία. Μετά εκλέγουν τον Αντίπατρο, αλλά αυτός καθαιρέθηκε ακόμα πιο γρήγορα, μέσα σε μόλις 45 μέρες. Οι Μακεδόνες είναι σε απόγνωση λόγω έλλειψης ικανού στρατηγού που θα τους οδηγήσει στην νίκη. Μέσα σε αυτές τις μαύρες ώρες για την Μακεδονία ξεπροβάλει σαν από μηχανής θεός ο Σωσθένης, παλαίμαχος στρατηγός του βασιλιά Λυσιμάχου της Θράκης. Ο Σωσθένης χωρίς να χρονοτριβεί παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Ανασυντάσσει τον διαλυμένο Μακεδονικό στρατό, συγκεντρώνει όλους τους μάχιμους άνδρες και τους οπλίζει. Τους εξηγεί την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Μακεδονία εξαιτίας των Γαλατών εισβολέων. Τους δίνει θάρρος κι ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. Οι θεοί θα είναι με το μέρος των Ελλήνων γιατί αμύνονται υπέρ βωμών και εστιών. Εν τω μεταξύ οι Γαλάτες συνεχίζουν το ολέθριο έργο τους, χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. Απ’ όπου έχουν περάσει οι Γαλάτες έχουν αφήσει καπνίζοντα ερείπια και ξεκοιλιασμένα πτώματα.
Ο Σωσθένης όμως, δεν φοβάται ούτε λυπάται. Μόνο οργίζεται μ’ αυτά τα δίποδα κτήνη που σπέρνουν την καταστροφή και τον όλεθρο. Ξεκινάει αμέσως τις εχθροπραξίες με τους βάρβαρους. Επειδή όμως, οι Γαλάτες υπερέχουν αριθμητικά, εφαρμόζει τακτικές ανταρτοπολέμου. Χτυπάει όπου και όπως τους βρει. Σε δάση, σε δρόμους, στα στρατόπεδά τους. Τσακίζει χωρίς έλεος τους μαχητές και τις οικογένειες που μεταφέρουν μαζί τους. Εξάλλου, η μοίρα των Γαλατών έχει γραφτεί να σκοτωθούν από Ελληνικά χέρια. Οι Μακεδόνες σέβονται αυτόν τον στρατηγό που έχει γίνει ο φόβος κι ο τρόμος των βαρβάρων και τους οδηγεί από την μια νίκη στην άλλη. Επιτέλους, οι βάρβαροι υποχωρούν ατάκτως. Ο αρχηγός τους, ο Βρέννος, υποχωρεί προς την νότια Ελλάδα όπου θα συναντήσει το τέλος που του αξίζει. Εκεί θα τον αντιμετωπίσει η συμμαχία των Αιτωλών, Βοιωτών, Φωκέων, Αθηναίων και άλλων Ελλήνων. Ο Βόλγιος ο έτερος αρχηγός των Κελτών εισβολέων παίρνει το στράτευμά του και κατευθύνεται ανατολικά προς την αρχέγονη γη της Θράκης, για να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο.
Η Μακεδονία σώθηκε από έναν άσημο στρατηγό που είχε καρδιά λιονταριού και ψυχή αντρειωμένη. Οι Μακεδόνες αμέσως του ζητούν να γίνει αυτός ο βασιλιάς που δεν έχουν. Ο Σωσθένης αφού τους ευχαρίστησε για την τιμή που του αποδίδουν, χωρίς δισταγμό απάντησε ότι δεν έγινε στρατηγός για να γίνει βασιλιάς, ούτε για να πάρει αξιώματα και πλούτη. Ήρθε για να σώσει την πατρίδα του από τις λυσσασμένες ορδές των βαρβάρων και να μην δει σκλάβα την Μακεδονία στα χέρια τους.
Έτσι λοιπόν, σώθηκε η Μακεδονία από τα χέρια των Γαλατών. Αυτή η παράγραφος της ιστορίας μας δείχνει πως όσο και να είναι το πλήθος των εχθρών, όσο σκληροί και ανελέητοι αν είναι, φτάνει μονάχα να υπάρχει ένας χαρισματικός ηγέτης που να μπορεί να εμπνεύσει τον στρατό του.
Αίας ο Τελαμώνιος
http://xa-anmak.blogspot.com/2011/05/blog-post_15.html
Στην πεδιάδα ακούγονται φωνές, αγκομαχητά, βρισιές και κατάρες. Στρατιώτες ξεψυχούν, αίματα και πτώματα παντού. Το κεφάλι του Μακεδόνα βασιλιά είναι καρφωμένο σ’ ένα παλούκι. Οι Γαλάτες σκυλεύουν τα πτώματα των ηρωικών υπερασπιστών της Μακεδονίας χωρίς καμία ντροπή. Λεηλατούν, σκοτώνουν, ατιμάζουν, καίνε και ρημάζουν ό,τι βρούνε έμψυχο και άψυχο απ' άκρη σ' άκρη στην χερσόνησο του Αίμου. Δεν υπάρχει κανένας να τους αντισταθεί. Ο Πύρρος ο Μολοσσός, ο βασιλιάς της Ηπείρου, πολεμάει τους Ρωμαίους στην Μεγάλη Ελλάδα. Ο Αντίγονος Γονατάς είναι αδύναμος, γιατί πολεμάει με τον Αντίοχο τον Βασιλιά της Συρίας. Με λίγα λόγια, όλοι οι διεκδικητές του θρόνου της Μακεδονίας είτε είναι απασχολημένοι με υποθέσεις των δικών τους κρατών είτε είναι αδύναμοι να επιβληθούν. Έτσι αυτή την κρίσιμη στιγμή το δοξασμένο Μακεδονικό βασίλειο μένει απροστάτευτο στις ορέξεις των εισβολέων. Τα αιμοδιψή στίφη των βαρβάρων, δεν σέβονται τίποτε. Καίνε ναούς, ιερά, σφάζουν γέροντες και ατιμάζουν κόρες. Δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς, αλλά σκάβουν τους τάφους και πετάνε τα οστά έξω σαν τ’ αγρίμια. Αρχηγοί αυτών των βαρβαρικών ορδών είναι ο Βρέννος, o Ακιχώριος και o Βόλγιος.
Η συνέλευση του Μακεδονικού στρατού εκλέγει για βασιλιά της Μακεδονίας τον Μελέαγρο, αδελφό του Πτολεμαίου Κεραυνού, που έπεσε στην μάχη εναντίον των βαρβάρων. Μετά από λίγο τον καθαιρούν ως ανάξιο να υπερασπίσει την Μακεδονία. Μετά εκλέγουν τον Αντίπατρο, αλλά αυτός καθαιρέθηκε ακόμα πιο γρήγορα, μέσα σε μόλις 45 μέρες. Οι Μακεδόνες είναι σε απόγνωση λόγω έλλειψης ικανού στρατηγού που θα τους οδηγήσει στην νίκη. Μέσα σε αυτές τις μαύρες ώρες για την Μακεδονία ξεπροβάλει σαν από μηχανής θεός ο Σωσθένης, παλαίμαχος στρατηγός του βασιλιά Λυσιμάχου της Θράκης. Ο Σωσθένης χωρίς να χρονοτριβεί παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Ανασυντάσσει τον διαλυμένο Μακεδονικό στρατό, συγκεντρώνει όλους τους μάχιμους άνδρες και τους οπλίζει. Τους εξηγεί την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Μακεδονία εξαιτίας των Γαλατών εισβολέων. Τους δίνει θάρρος κι ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. Οι θεοί θα είναι με το μέρος των Ελλήνων γιατί αμύνονται υπέρ βωμών και εστιών. Εν τω μεταξύ οι Γαλάτες συνεχίζουν το ολέθριο έργο τους, χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. Απ’ όπου έχουν περάσει οι Γαλάτες έχουν αφήσει καπνίζοντα ερείπια και ξεκοιλιασμένα πτώματα.
Ο Σωσθένης όμως, δεν φοβάται ούτε λυπάται. Μόνο οργίζεται μ’ αυτά τα δίποδα κτήνη που σπέρνουν την καταστροφή και τον όλεθρο. Ξεκινάει αμέσως τις εχθροπραξίες με τους βάρβαρους. Επειδή όμως, οι Γαλάτες υπερέχουν αριθμητικά, εφαρμόζει τακτικές ανταρτοπολέμου. Χτυπάει όπου και όπως τους βρει. Σε δάση, σε δρόμους, στα στρατόπεδά τους. Τσακίζει χωρίς έλεος τους μαχητές και τις οικογένειες που μεταφέρουν μαζί τους. Εξάλλου, η μοίρα των Γαλατών έχει γραφτεί να σκοτωθούν από Ελληνικά χέρια. Οι Μακεδόνες σέβονται αυτόν τον στρατηγό που έχει γίνει ο φόβος κι ο τρόμος των βαρβάρων και τους οδηγεί από την μια νίκη στην άλλη. Επιτέλους, οι βάρβαροι υποχωρούν ατάκτως. Ο αρχηγός τους, ο Βρέννος, υποχωρεί προς την νότια Ελλάδα όπου θα συναντήσει το τέλος που του αξίζει. Εκεί θα τον αντιμετωπίσει η συμμαχία των Αιτωλών, Βοιωτών, Φωκέων, Αθηναίων και άλλων Ελλήνων. Ο Βόλγιος ο έτερος αρχηγός των Κελτών εισβολέων παίρνει το στράτευμά του και κατευθύνεται ανατολικά προς την αρχέγονη γη της Θράκης, για να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο.
Η Μακεδονία σώθηκε από έναν άσημο στρατηγό που είχε καρδιά λιονταριού και ψυχή αντρειωμένη. Οι Μακεδόνες αμέσως του ζητούν να γίνει αυτός ο βασιλιάς που δεν έχουν. Ο Σωσθένης αφού τους ευχαρίστησε για την τιμή που του αποδίδουν, χωρίς δισταγμό απάντησε ότι δεν έγινε στρατηγός για να γίνει βασιλιάς, ούτε για να πάρει αξιώματα και πλούτη. Ήρθε για να σώσει την πατρίδα του από τις λυσσασμένες ορδές των βαρβάρων και να μην δει σκλάβα την Μακεδονία στα χέρια τους.
Έτσι λοιπόν, σώθηκε η Μακεδονία από τα χέρια των Γαλατών. Αυτή η παράγραφος της ιστορίας μας δείχνει πως όσο και να είναι το πλήθος των εχθρών, όσο σκληροί και ανελέητοι αν είναι, φτάνει μονάχα να υπάρχει ένας χαρισματικός ηγέτης που να μπορεί να εμπνεύσει τον στρατό του.
Αίας ο Τελαμώνιος
http://xa-anmak.blogspot.com/2011/05/blog-post_15.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου