ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΑΓΑΠΗΝΟΣ.Yπάρχει μια μυστική «είσοδος» εσωτερικά του ανθρώπου, η οποία επιτρέπει να εισχωρούν προς την ψυχη πλήθος συναισθημάτων, τα οποία μπορεί να προκληθούν από έναν και μόνο άνθρωπο.
Ο ΤΕΛΟΣ ΑΓΡΑΣ ο εύελπις του Μακεδονικού αγώνα είναι ένας από αυτούς. Το πάθος, η ορμή, ο πυρετός της νεότητας του, τον οδήγησαν στον βάλτο των Γιαννιτσών. Ανάμεσα στις κακουχίες, στις αρρώστιες, στις λάσπες της ιστορικής εξαθλίωσης έμεινε όρθιος.
«Τι είναι ο άνθρωπος μπροστά σε ένα τέτοιο μεγάλο όνειρο» έλεγε, το όνειρο της ελευθερίας της Μακεδονίας από τους παρανοϊκούς. «Μια φορά πεθαίνει κανείς» αυτό πίστεψε και ρίχτηκε όπως ο ερωτευμένος στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Ο μεγάλος έρωτας ισοπέδωσε τον φόβο του θανάτου. Μέσα από αντίστοιχους μεγάλους έρωτες προκύπτει η αθανασία. Το όνειρο ζει την στιγμή που ο άνθρωπος με πάθος το ζητά.
Ο Σαράντος Αγαπηνός όπως ήταν τον πραγματικό του όνομα εθελοντής στον ελληνικό στρατό και μόλις 21 χρονών προτίμησε τις λάσπες των Γιαννιτσών παρά τα λασπόνερα των βολεμένων των Αθηνών. Ο Τέλος εμπιστεύθηκε τον άνθρωπο και ό άνθρωπος τον πρόδωσε. Ο μαρτυρικός του θάνατος, η διαπόμπευση, η σκύλευση του σώματος του από τους κομιτατζήδες, έγινε με την ιδέα της προσβολής και της αποδόμησης της ηρωικής του ταυτότητας και της προβολής μιας ασήμαντης και ξέπνοης σάρκας.
Ο βάλτος των Γιαννιτσών σήμερα έχει αποξηραθεί παρ’ αυτά οι αρρώστιες και η ελονοσία από τα λασπόνερα των απάτριδων και ανάξιων ηγεσιών προσβάλουν και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Η «λίμνη των Γιαννιτσών» σήμερα είναι ακόμη πιο επικίνδυνη, μετατράπηκε σε «εύφορη» πεδιάδα, ικανή να σε κρατήσει μακριά από κάθε όνειρο. Ενώ τότε ρίζωσαν ανάμεσα στις λάσπες τα πιο καθαρά όνειρα τα οποία μετέπειτα κουβάλησαν στις πλάτες τους αμούστακα παιδιά, σήμερα δεν υπάρχει καν ίχνος εθνικού ονείρου. Το όνειρο το γεννά η επιθυμία της μέρας, η μέρα δίνει υπόσταση χρονική και μερίδιο παντοτινής ύπαρξης.
Ο Τέλος για δεύτερη φορά στις μέρες μας βρίσκεται και πάλι προδομένος, ακόμη μια φορά, αλλά ετούτη όχι από τους κομιτατζήδες, αλλά από τους σημερινούς ανθρώπους της πεδιάδας. Η διαπόμπευση είναι ακόμη πιο οδυνηρή, πιο πρωτότυπα εμπνευσμένη και προοδευτική, εξευτελιστική, που ούτε οι ίδιοι οι κομιτατζήδες θα είχαν σκεφτεί, διότι είναι πια από τους εκμεταλλευτές της λίμνης. Ο Άγρας προδίδεται για δεύτερη φορά, από τους «δικούς του» ανθρώπους. Όμως, τους μεγάλους αγώνες, τους καθιστούν μεγάλους οι σπουδαίοι άνθρωποι, οι σημαντικοί, οι παθιασμένοι, οι ερωτευμένοι, οι αγνοί σαν Εκείνον.
Η σημερινή προδοσία γίνεται άλλη μια φορά από φθηνούς, καιροσκόπους, κοντόφθαλμους συμφεροντολόγους, εθνομηδενιστές. Ο Άγρας όμως ανήκει στο βασίλειο των Ελλήνων Ηρώων, εκεί τον κατέταξε τη ερωμένη του η Ελλάδα και εκεί κανείς μα κανείς δεν πρόκειται να τον αγγίξει.
Σαράντο (στο χρωστάω) σε αγαπάω!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου