ΑΤΡΟΠΟΣ

ΑΤΡΟΠΟΣ, ετούτη η όμορφη λέξη στήνει παγίδα στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Αν προσπαθήσεις να δώσεις ένα νόημα σημαίνει το χωρίς άλλο τρόπο, το αναπόφευκτο, το αμετάκλητο, το παρελθόν. Στην Eλληνική αιωνιότητα δηλώνει μια από τις τρείς μοίρες και είναι εκείνη η οποία αποφασίζει το πότε ο άνθρωπος πεθαίνει κουβαριάζοντας τις στιγμές του. Είναι η μικρότερη από τις τρείς αδελφές της (Κλωθώ,Λάχεσις) και παρεμβάλλεται στην ανθρώπινη ζωή, πότε νωρίτερα, πότε αργότερα, ψαλιδίζοντας την.
Οι Eλληνες την παρουσιάζουν κοντή, γριά και άσχημη - αν και η νεώτερη εκ των τριών - φόβητρο των βροτών, και αυτό διότι βρίσκεται στην κορύφωση (θάνατος) του ανθρώπινου δράματος. Η ΑΤΡΟΠΟΣ υπενθυμίζει το εφήμερο και ανυπεράσπιστο παρελθόν μας. Παραμένει ωφελιμότερη εξ όλων, φυλάσσει μυστικό ζωής το οποίο παραδίδει σε έναν-έναν από εμάς ξεχωριστά, αρκεί όμως, να μην το λάβεις στο τέλος. Η ομορφιά της ζωής, αντικατοπτρίζεται στην ασχήμια μιας γριάς, το είδωλο των γηρατειών είναι η ζωή και αντίστροφα. Οι Έλληνες σκέφτηκαν τα πάντα, έντυσαν με μεγαλύτερα ρούχα ένα κορίτσι, μεταμορφώνοντας το σε γριά, διδάσκοντας πως ο άνθρωπος θα πρέπει να πίνει ολόδροσο νεράκι στο παιχνίδι της ζωής του, να γελά και να γεμίζει την ψυχή του με ωφέλιμη γνώση. Η αμφίεση της μικρότερης αδελφής δείχνει το εφήμερο, το αναίτιο σκόρπισμα του χρόνου, το αμετάβλητο παρελθόν, το τέλος. Το σφιχτά δεμένο κουβάρι των στιγμών είναι ριγμένο κάτω με ευθύνη δική της, έτσι που το παρελθόν κατάχαμα πια να δείχνει ξέπνοο και ανυπεράσπιστο.
Σ’ ένα εξπρές ερμηνεύει μελωδικά η τεράστια φωνή της Μοσχολιού πώς βρισκόμαστε όλοι μας το οποίο τρέχει πάνω στίς ράγες της ζωής… και όλο τελειώνει κοντεύοντας πρός τον σταθμό, κάπως έτσι ας προϋπαντήσουμε μελωδικώς την αγαπημένη μας Ατροπο ας τνν γνωρίσουμε και ας μην την φοβηθούμε.

Posted in: